Η Λίλα Κονομάρα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία στο Παρίσι. Εργα της: «Μακάο» (δύο νουβέλες, Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω»), τα μυθιστορήματα «Τέσσερις εποχές-λεπτομέρεια», «Αναπαράσταση», «Το δείπνο» και το παιδικό μυθιστόρημα «Στις 11 και 11 ακριβώς!». Μόλις κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο «Οι ανησυχίες του γεωμέτρη» (εκδ. Κέδρος): Επιβάτες στο ίδιο καράβι, ο Θουκυδίδης, ο Μακρυγιάννης, ο Οιδίποδας, ο Ορφέας και ο Καραγκιόζης, ήρωες τρανοί μα και ανώνυμοι άνθρωποι, διατρέχουν τους αιώνες. Ενας στοχασμός πάνω σε ζητήματα που διαποτίζουν την Ιστορία και περνούν στους αντίποδες του μύθου για να αφηγηθούν την ανθρώπινη περιπέτεια.
Ποια βιβλία έχεις αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Τα «Εθιμα ταφής» της H. Kent (εκδ. Ικαρος) και τα «Αμερικάνικα μαθήματα» του Καλβίνο (εκδ. Καστανιώτης), έξι υπέροχα κείμενα που διαβάζω και ξαναδιαβάζω.
Και ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία όλων των εποχών;
Η λίστα θα ξεπερνούσε τις 500 λέξεις. Αναφέρω μόνο κάποια στα οποία επιστρέφω συχνά: «Ορέστεια», «Οδύσσεια», τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού, του Μπόρχες, «Η κυρία Ντάλαγουεϊ» της Β. Γουλφ, οι νουβέλες του Χ. Τζέιμς, όλος ο Κάφκα, ο Φόκνερ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Φλομπέρ.
Πότε αποφάσισες ότι θα γίνεις συγγραφέας και γιατί;
Νομίζω ότι την ιδιότητα του συγγραφέα την φέρεις μέσα σου σαν ασυνείδητη γνώση. Οταν την αποδεχθείς, σε εγκαταλείπει η αίσθηση του ανικανοποίητου που σε ακολουθούσε παντού και ξαφνικά ο κόσμος γύρω σου νοηματοδοτείται. Ημουν ήδη 39 χρόνων όταν αυτό μου συνέβη.
Επειδή παρακολουθείς την ελληνική λογοτεχνία, σε τι φάση νομίζεις ότι βρίσκεται;
Διανύει, νομίζω, μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Πολλές αξιόλογες φωνές αναδύονται, ειδικά στον χώρο της ποίησης και του διηγήματος, κομίζοντας νέα στοιχεία. Οι νεότεροι μοιάζουν να στρέφουν τα νώτα στους παλιότερους και να συνομιλούν περισσότερο με την αγγλοσαξονική λογοτεχνία. Είναι μια ρήξη, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται, αλλά ταυτόχρονα και ένα άνοιγμα, μια απελευθέρωση από τα πρότυπα του παρελθόντος, και πιστεύω ότι θα αποδειχθεί θετική, ειδικά στον τομέα του μυθιστορήματος που ακόμα κατά τη γνώμη μου χωλαίνει.
Ποιο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχεις διαβάσει;
Νομίζω ότι το πιο επώδυνο και συγχρόνως λυπηρό δεν είναι το χειρότερο αλλά το μέτριο, το αδιάφορο. Η αγορά κατακλύζεται από αδιάφορα βιβλία, λίγα είναι εκείνα που πραγματικά ξεχωρίζουν και θυμάσαι για καιρό. Το ζήτημα για ένα συγγραφέα είναι πώς να αρθεί πάνω από το μέτριο. «Κάθε φορά να αποτυγχάνει καλύτερα», όπως λέει ο Μπέκετ.
Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει και ντρέπεσαι γι’ αυτό;
Τη «Θεία κωμωδία» του Δάντη.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Ενα εντελώς ανέμπνευστο μυθιστόρημα περί Ελλάδας και κρίσης, το οποίο ήταν σαφές ότι γράφτηκε για να ακολουθήσει τη μόδα των καιρών.
Το βιβλίο καλύπτεται επαρκώς από τα έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ;
Οχι, και κυρίως δεν νομίζω πως ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.