Παρότι ερμηνεύει το κείμενο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Ο σωσίας», στη συνάντησή μας ο Άρης Σερβετάλης εμφανίστηκε ως μπεκετικός ήρωας –μαύρο στρογγυλό καπέλο, μαύρο υπερμέγεθες πανωφόρι, μαύρο λιτό μπλουζάκι, μαύρο παντελόνι στο ύψος του αστραγάλου, μαύρα μυτερά παπούτσια. Του το λέω, γελάει με το χαρακτηριστικό παιδικό του γέλιο και μου λέει πως «αν ο Μπέκετ διάβαζε τον ‘Σωσία’, θα πάθαινε μεγάλη ζημιά. Η διχοτόμηση της προσωπικότητας που συναντάμε στον ‘Σωσία’ είναι εντελώς μπεκετική». Παραγγέλνουμε το πράσινο τσάι μας, μου λέει για μια φράση που άκουσε πριν λίγο και του έκανε εντύπωση -«η εξέλιξη βρίσκεται στην απομόνωση», και στη συνέχεια δίνει το στίγμα του μέσα από το γνωστό μας παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.
Απώλειες: «Όταν μου συμβαίνουν, με βάζουν συνήθως σε διαδικασία προσγείωσης, επανατοποθέτησης και επανεκτίμησης. Είναι σαν να έρχεται η ώρα να καθαρίσεις το σπίτι σου. Κάθε απώλεια είναι μία αποκοπή. Σαν να αποχωρίζεσαι ξαφνικά ένα οργανικό σου κομμάτι. Πιθανώς, όταν βιώνεις μία απώλεια, αυτό συμβαίνει είτε γιατί είσαι έτοιμος να τη διαχειριστείς είτε γιατί πρέπει να μάθεις να τη διαχειριστείς. Για παράδειγμα, όταν είχα τελειώσει το σχολείο, ο θάνατος του παππού μου –ο οποίος με είχε μεγαλώσει, μου άλλαξε εντελώς τη ζωή. Τότε, έπρεπε να μάθω πώς να έχω εγώ πια την ευθύνη του εαυτού μου».
Βαλίτσα: «Ολοι κουβαλάμε μία ‘βαλίτσα’ δια βίου, η οποία περιέχει όλα όσα θέλαμε να κάνουμε και κάναμε ή δεν κάναμε, στιγμές όμορφες ή άσχημες, χρώματα, διαθέσεις. Τώρα, στα 38 μου, θα έλεγα ότι τη ‘βαλίτσα’ μου τη νιώθω πιο ελαφριά. Στην προ Χριστού περίοδό μου, ήταν σαφώς πιο βαριά. Τώρα πια, κουβαλώ ένα ανάλαφρο ‘σακίδιο χειρός’, που δεν έχω ούτε να το σέρνω, ούτε επιβαρύνει το αυχενικό μου».
Γεννήθηκα: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα, έπαιξα και αλήτεψα στο Κουκάκι. Εξερευνήσεις και κόντρες με τα ποδήλατα, ματωμένα γόνατα, σπασμένα χέρια, μαστροχαλάσματα και πειραματισμοί, μπάλα στις αλάνες αλλά και στην ομάδα της Καλλιθέας -ξεκίνησα χαφ, κεντρικός δεξιά, και κατέληξα στόπερ, στην άμυνα, πιο αραχτός».
Δαίμονες: «Ο μισός εαυτός μου είναι φίλος και ο άλλος εχθρός μου. Υπάρχουν μέρες που γίνεται της κακομοίρας μέσα μου. Ακόμα μάχομαι τους δαίμονές μου. Νομίζω δεν υπάρχει εν ζωή ειρήνη. Θα πέφτω, θα σηκώνομαι, θα γονατίζω, θα ξανασηκώνομαι, θα σέρνομαι και πάλι από την αρχή. Μακάρι η πολυπόθητη γαλήνη να έρθει με τον θάνατο. Δεν ξέρω. Το εύχομαι».
Εμμονές: «Μικρός, είχα θέμα με τις πλάκες στα πεζοδρόμια, έπρεπε να πατάω τους αρμούς. Στις γωνίες, δεν ήθελα να κάνω καμπύλη, έπρεπε να κάνω γωνία 90 μοιρών στην κίνησή μου. Αυτά τα ξεπέρασα. Παραμένουν όμως, το παντελόνι κλασικά μέσα στην κάλτσα, το μπατζάκι λίγο πάνω από τον αστράγαλο, τα παπούτσια πάντα δύο νούμερα μεγαλύτερα –γιατί θέλω να τεντώνω τα δάχτυλα των ποδιών μου, να είναι ελεύθερα. Ομως, αυτό το τελευταίο πρέπει να το αντιμετωπίσω, γιατί πρόσφατα έσπασα το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου γι’ αυτόν τον λόγο».
Ζαχαρώνω: «Είμαι σε μια περίοδο προσπάθειας να απεγκλωβιστώ από τη ζάχαρη. Έχω κόλλημα! Ο καφές πάντα με τρεις-τέσσερις κουταλιές ζάχαρη, τα ζαχαρωμένα ζελεδάκια φρούτων μεγάλη αδυναμία, τα παγωτά γρανίτα φράουλα, λεμόνι, λάιμ σε ξυλάκι. Δεν μπορώ να αντισταθώ».
Ηρωες: «Οι άγιοι, οι οσιομάρτυρες, οι νεομάρτυρες, αλλά και οι καθημερινοί άνθρωποι –όχι αυτοί που βασανίζονται από προσωπική τους βλάβη ή βλακεία, που έχουν βγει από το Εγώ τους και με την αυτοθυσία τους προσφέρουν στους υπολοίπους. Με λίγα λόγια, όλοι εκείνοι που η ζωή τους είναι η αγάπη και η προσφορά προς τους συνανθρώπους τους».
Θάνατος: «Ετυχε να είμαι μπροστά στο θάνατο της γιαγιάς μου, η οποία ξεψύχησε στα χέρια μου. Είναι τρομερή εμπειρία. Με έχει στιγματίσει. Ηταν μια μικρή αποκάλυψη. Αισθάνθηκα αυτή την αποκοπή της ψυχής από το σώμα. Ένα κρακ. Ενιωσα τρόμο και έκσταση ταυτόχρονα. Ενιωσα το δέος της γιαγιάς μου».
Θόρυβος: «Θορυβούμε πολύ. Εκτός μας και εντός μας. Το κρανίο μας αντηχεί όλες τις σκέψεις και τους λογισμούς μας. Η κοινωνία μας αντηχεί τη μη συνειδητοποίησή μας, τη θολή μας στάση, τη φλου συμπεριφορά μας απέναντι στα πράγματα. Προσωπικά, θορυβώ σπανίως προς τα έξω, αλλά όταν συμβεί αυτό, γίνεται μάλλον εκκεντρικά. Ο θόρυβός μου τότε έχει κινησιολογικό χαρακτήρα…».
Ιστορία: «Το 2007, είχα ένα τηλεοπτικό γύρισμα στην Κηφισιά. Ενας φίλος μου δάνεισε έναν Σκαραβαίο του ’60 –καταπληκτικό αυτοκίνητο, για να επιστρέψουμε μαζί με άλλα τέσσερα άτομο στα σπίτια μας στο Κέντρο, μετά το μεταμεσονύκτιο γύρισμα. Καθώς οδηγώ, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φρένα. Σε ένα φανάρι, στο Χίλτον, δεν προλαβαίνω να κατεβάσω γρήγορα ταχύτητες για να φρενάρω το αμάξι, και τραβάω χειρόφρενο. Το χειρόφρενο χαλάει και μου μένει στο χέρι. Στο μεταξύ, έχουν κατέβει οι τρεις συνεπιβάτες και έχει απομείνει ένας, ο Βαγγέλης. Μου λέει, ‘Παράτα το, εδώ. Θα σκοτωθούμε’. Του απαντάω πως ‘αν το αφήσω εδώ, θα το πάρει γερανός. Άσε που πώς θα πάω στο Κουκάκι;’. Συνεχίζω, λοιπόν, κανονικά, δηλαδή με τα χίλια ζόρια. Φτάνω στο Κουκάκι και πρέπει να παρκάρω. Πως θα το κάνω, όμως, χωρίς φρένα και χειρόφρενο; Το έκανα με τη βοήθεια του κοτσαδόρου του μπροστινού αμαξιού σε μια κενή θέση που βρήκα. Όμως, ο κοτσαδόρος μάγκωσε στον μπροστινό προφυλακτήρα του Σκαραβαίου και δεν ξεκόλλαγε με τίποτα και την επόμενη μέρα θα έφευγε το μπροστινό αμάξι σέρνοντας πίσω του τον Σκαραβαίο! Για να μη συμβεί αυτό, στις 3.30 τα ξημερώματα, ανέβηκα σπίτι μου, πήρα ένα σιδεροπρίονο και έκοψα τον μπροστινό προφυλακτήρα του Σκαραβαίου. Ευτυχώς, δεν πέρναγε εκείνη την ώρα κανένα περιπολικό να με συλλάβει για δολιοφθορά σε ξένο αυτοκίνητο! Ο δε φίλος που μου είχε δανείσει το αυτοκίνητο έδειξε κατανόηση για τον αποκομμένο προφυλακτήρα του».
Καθρέφτης: «Σε μία σχέση, καθρέφτης μας είναι ο άνθρωπός μας. Εκεί, καθρεφτίζονται τα πάντα, τα μικρά, τα μεγάλα. Καθρέφτης μας είναι, επίσης, οι συναναστροφές μας, οι φίλοι μας, η συμπεριφορά μας. Όταν κοιτάζομαι σε έναν πραγματικό καθρέφτη, έχω πάντα μία απορία, ένα ‘ωραία, και;’».
Λάθη: «Είναι ωραία τα λάθη. Σε ένα χειροποίητο έπιπλο, το ψεγάδι του το κάνει μοναδικό. Στην τέχνη, ένα λάθος μπορεί να οδηγήσει σε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Η εμμονή, όμως, στο λάθος είναι αυτοκαταστροφική. Σηματοδοτεί τη βλακεία. Για παράδειγμα, με βρίσκω βλάκα όταν εμμένω να αφήνω τα πράγματα να γίνονται και δεν παρεμβαίνω, δεν αναλαμβάνω την ευθύνη της πρωτοβουλίας. Ενώ παλιότερα ορμούσα και ανέπτυσσα πρωτοβουλίες, αλλά με άσχημο τρόπο, τώρα έχω πάει στο άλλο άκρο. Πρέπει να βρω την ισορροπία μου εδώ, γιατί μπορεί να εξελιχτεί σε δειλία. Θέλω να παίρνω θέση απέναντι στα πράγματα. Δεν θέλω να είμαι παρατηρητής».
Μαγειρεύω: «Μαγειρεύω συχνά. Οι φακές είναι το αγαπημένο μου φαγητό και η αυγοκομμένη κοτόσουπα. Συνδυασμοί, θερμοκρασίες, δοσολογίες, προτεραιότητες. Η μαγειρική είναι όμορφη και αναγκαία διαδικασία».
Ντροπή: «Είναι ένα συναίσθημα πολύ γνώριμο και οικείο. Το αναγνωρίζω σε αρκετές στιγμές της καθημερινότητάς μου. Μπορεί να εμφανίσει κοκκινίλες στο πρόσωπο και στα αυτιά, όπως επίσης δυσκολίες στην άρθρωση. Η φωνή μόλις που ακούγεται. Το στέρνο βυθίζεται με αποτέλεσμα να τονίζεται η καμπούρα. Το βλέμμα είτε χαμηλώνει είτε μένει παγερά ακίνητο στη θέαση».
Ξαγρυπνώ: «Δεν έχω την τάση να ξαγρυπνώ, τα πάω καλά με τον ύπνο, δεν μου έχει κρυφτεί μέχρι τώρα».
Όχι: «Τα μεγάλα μου όχι, έχουν και ένα έψιλον μπροστά».
Πατρότητα: «Είμαι σκυλοπατέρας. Αγωνίζομαι για να διατηρήσω την θέση μου μέσα στην αγέλη. Την πατρότητα την αντιλαμβάνομαι σαν ένα μέσον αυτοπροσδιορισμού και όχι ως σκοπό ζωής».
Πατρίδα: «Η επαρχία μου δημιουργεί την αίσθηση της πατρίδας».
Πολιτισμός: «Ο τρόπος που τοποθετείσαι απέναντι στον εαυτό σου και στους άλλους είναι πολιτισμός».
Ρυτίδες: «Πτυχή της επιφάνειας του δέρματος που φανερώνει το πέρασμα του χρόνου. Το πατινάρισμα της επιφάνειας είναι ευπρόσδεκτο, αρεστό και πολλές φορές ζητούμενο».
Σιωπή: «Στη σιωπή, εκτίθεσαι. Αναγκαστικά, ακούς τον θόρυβό σου».
Τοίχος: «Πάνω σε έναν τοίχο θα έγραφα: ΄΄ΠΕΣΤΡΟΦΑ΄΄».
Υπνος: «Ο ύπνος είναι φίλος, σύμμαχος και γιατρός».
Φόβοι: «Ως σκυλοπατέρας, φοβάμαι κάθε φορά μην διακοπεί η ζωή των γατών που διασχίζουν αμέριμνες τον ακάλυπτο χώρο του σπιτιού».
Χρήματα: «Αν είχα πολλά χρήματα, θα ήθελα περισσότερα».
Χάνομαι: «Χάνομαι και χάνω πράγματα συχνά, γιατί αφαιρούμαι. Είχα πάει με το ποδήλατο σε ένα ραντεβού στο Κέντρο, έφυγα με τα πόδια, χωρίς να σκεφτώ ότι είχα και το ποδήλατο μαζί μου και μετά από δύο βδομάδες, που είπα σε έναν φίλο να του το δανείσω και πήγα να του το φέρω από την αυλή, είδα ότι δεν ήταν εκεί και τότε συνέδεσα τα γεγονότα. Επίσης, είχα αφήσει τον σκύλο έξω από ένα ψιλικατζίδικο και γύρισα σπίτι χωρίς αυτόν. Ευτυχώς, αυτό το ανακάλυψα εντός της ημέρας και πήγα και τον πήρα πίσω. Με τρομάζουν αυτές οι αφηρημάδες μου».
Ψέματα: «Ασχολούμαι επαγγελματικά με το ψέμα και το παράδοξο είναι ότι προσπαθώ να βρω μία αλήθεια μέσα σε αυτό».
Ω, «… μα τις χίλιες αρκούδες!!!».
* INFO: «Ο σωσίας»: ΡΟΕΣ: Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 210-3474312. Δείτε το επίσημο trailer της παράστασης
Διαβάστε τη συνέντευξη, ακούγοντας το αγαπημένο μουσικό κομμάτι του Άρη Σερβετάλη:
– «Ikon of Light», John Tavener
https://www.youtube.com/watch?v=zhKeEt0o0B8