Η Μαρία Σούμπερτ γεννήθηκε στη Γερμανία. Σπούδασε Θεατρολογία, Πολιτιστική Πολιτική, Διοίκηση και Επικοινωνία και Δραματοθεραπεία. Εργάζεται στον χώρο της επικοινωνίας πολιτιστικών γεγονότων και ως δραματοθεραπεύτρια. Το τελευταίο της βιβλίο, «Οι αποκλεισμένοι ή το σύστημα των μυρμηγκιών», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Η χαρά των γιορτών είναι τα βιβλία που μπορεί να ζητήσει κανείς για δώρα! Αυτή την περίοδο στο κομοδίνο μου δίπλα στο κρεβάτι βρίσκονται οι «Κυνηγοί κεφαλών» του Νέσμπο, «Ο φαροφύλακας» της Λάκμπεργκ, «Η μεγάλη εικόνα» του Ανδριωτάκη και η «Ισκρα» της Γαβρίλη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Θα ήθελα σίγουρα να γνωρίσω αρκετούς από αυτούς, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι κάποιος από αυτούς.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Στίβεν Κινγκ. Είναι ένας συγγραφέας που έχει την ικανότητα να σε πείσει –και να σε τρομάξει– με ιστορίες που αν τις περιέγραφε οποιοσδήποτε άλλος θα γελούσες.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Ημουν στο κρεβάτι διαβάζοντας τη «Μεγάλη χίμαιρα» του Καραγάτση και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ.
Εχεις γράψει αρκετά βιβλία ήδη. Πώς θα περιέγραφες τη λογοτεχνική σου διαδρομή;
Νομίζω πως η διαδρομή μου ξεκίνησε τυχαία, όταν το 1998 έγραψα το πρώτο βιβλίο για να ισορροπήσω από την τρέλα των πανελληνίων. Τα υπόλοιπα βιβλία όλα συνδυάζονται με φάσεις της ζωής μου. Τα φοιτητικά μου χρόνια στο «Club Κυλικείο», μια πιο μαύρη περίοδος στη «Ρόζα στη μέση», το άνοιγμα σε έναν πιο αισιόδοξο τρόπο σκέψης στη «Συμμορία της Τήλας». Και οι «Αποκλεισμένοι» πιστεύω πως ήρθαν σε ένα σημείο που κατανοώ πια πως κάθε πράξη –καθημερινή ή καλλιτεχνική– έχει έναν πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα.
Καταπιάνεσαι ιδιαίτερα με τη δραματοθεραπεία. Γιατί;
Η δραματοθεραπεία βοήθησε κατ’ αρχήν εμένα στην προσωπική έκφραση και στο ταξίδι μου να συμφιλιωθώ με διάφορα κομμάτια του εαυτού μου. Η προσωπική μου εμπειρία σε συνδυασμό με τη βαθιά μου πεποίθηση πως «υπάρχουν στους ανθρώπους περισσότερα πράγματα για να θαυμάσεις, παρά να περιφρονήσεις» (Καμύ), είναι ένας βασικός λόγος που το εξασκώ και επαγγελματικά.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχεις διαβάσει και ντρέπεσαι γι’ αυτό;
Είχα κάνει μια σοβαρή απόπειρα να διαβάσω το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ και δεν τα κατάφερα ποτέ. Ισως κάποια στιγμή τα καταφέρω. Αν και γενικά μπορώ να πω πως πάντα υπάρχουν βιβλία που ανακαλύπτω ότι θα έπρεπε να έχω διαβάσει και μου έχουν ξεφύγει.
Τα παραμύθια ή τα μυθιστορήματα σου δίνουν μεγαλύτερη απόλαυση όταν γράφεις;
Δεν μπορώ να διαλέξω. Είναι διαφορετικές οι απολαύσεις. Στα παραμύθια επιτρέπω στον εαυτό μου να ταξιδέψει στον κόσμο του φανταστικού και της μαγείας, ενώ στα μυθιστορήματα ζω τις ζωές των ηρώων μου. Κάθε ένα έχει τη δική του απόλαυση.