7.30 π.μ.
Τώρα που έχω μεγαλώσει πλέον, ξυπνάω λίγο πιο αργά. Τεμπελιάζω. Πάντα όμως είχα το σύνδρομο της κότας. Μόλις πέσει το φως στα μάτια μου, είναι αδύνατον να συνεχίσω τον ύπνο. Αναγκάζομαι να κοιμάμαι με μάσκα. Θα μπορούσαμε να βάλουμε κουρτίνες συσκότισης αλλά καταπιέζεται η γυναίκα μου που θέλει τις πρωινές αχτίδες. Πάντα είχα πρόβλημα να κοιμηθώ εύκολα ή απρόσκοπτα. Απορούσα με αυτούς που κατάφερναν να βρίσκονται σε λήθαργο ενώ είναι στριμωγμένοι σε μια θέση αεροπλάνου ή στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Για μένα, ο ύπνος είναι ένα ιδιωτικό ζήτημα, κάτι που δεν μπορώ να μοιραστώ με αγνώστους.
10 π.μ.
Επειτα από ένα σύντομο πρόγευμα, αφήνω το σπίτι στο Παλαιό Ψυχικό για να κατεβώ στο κέντρο όπου βρίσκεται το ατελιέ μου. Μένω ακόμα στο πατρικό μου σπίτι, το οποίο είχε φτιάξει ο πατέρας μου πριν από πολλές δεκαετίες, όταν η περιοχή ήταν εξοχή. Το εργαστήριο είναι στην οδό Σαλαμίνος στο Μεταξουργείο. Είναι ένας τεράστιος χώρος όπου κάποτε έφτιαχναν αμαξώματα αυτοκινήτων και ύστερα χρώματα. Στεγάστηκα εκεί μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και έρχομαι κάθε μέρα είτε είμαι παραγωγικός είτε όχι. Πάντα ήθελα το δικό μου περιβάλλον εργασίας, ακόμα και αν ήταν 2 επί 4 μέτρα, ένα μικρό δωμάτιο.
10.15 π.μ.
Εχω ήδη φτιάξει έναν εσπρέσο και έχω βάλει τις σουίτες του Μπαχ. Δεν χρειάζομαι πλήρη απομόνωση για να εργαστώ. Αν χτυπήσει το τηλέφωνο, θα το σηκώσω. Ευτυχώς, δεν είμαι και τόσο κοινωνικός, οπότε δεν χτυπάει συχνά. Καταπιάνομαι συνήθως με κάποιο έργο που έχω αφήσει στη μέση. Τον τελευταίο χρόνο ασχολήθηκα εντατικά για την προετοιμασία της έκθεσης που παρουσιάζεται τώρα στο Μουσείο Μπενάκη και στηρίχθηκε πολύ στο αρχείο μου. Θυμάμαι πως όταν δούλευα ως γραφίστας με τη σύζυγό μου και τον Φρέντι Κάραμποτ, ήμουν όλο το πρωί μέσα στη βαβούρα του γραφείου και το βράδυ έκανα τα δικά μου, ζωγράφιζα, σχεδίαζα… Εχω υπάρξει διχασμένη προσωπικότητα.
1.30 μ.μ.
Κάνω ένα διάλειμμα για να φάω κάτι ελαφρύ. Με εφοδιάζει η γυναίκα μου με φρεσκομαγειρεμένο φαγητό. Μου αρέσουν οι παύσεις γιατί είναι μέρος της δουλειάς. Ποτέ δεν έχω δουλέψει πολλές ώρες συνέχεια. Οταν χαρώ πολύ με κάτι που φτιάχνω, φεύγω για μια βόλτα με τα πόδια. Ετσι εκτονώνω τη χαρά μου. Οταν περπατώ, έχω πάντα μαζί μου μια μικρή φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνω ό,τι μου αρέσει.
2 μ.μ.
Πάντα κοιτάζω τις φωτογραφίες μου, ως αφετηριακό σημείο για μένα. Η έμπνευσή μου στηρίζεται στις λήψεις μου, είτε είναι ένα περίπτερο στο Σύνταγμα γεμάτο βιβλία και περιοδικά είτε είναι το ίχνος ενός γκρεμισμένου σπιτιού πάνω στον τοίχο μιας πολυκατοικίας. Οταν βλέπω μέσα στον φακό, ήδη έχω φτιάξει ένα κάδρο μπροστά στα μάτια μου. Υστερα αυτό το οπτικό έναυσμα μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Το έργο είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο. Οταν μπω στη διαδικασία να το φτιάξω, ποτέ δεν ξέρω πού θα οδηγηθώ. Χαίρομαι που παραμένω ανοιχτός στον πειραματισμό και δεν επιβάλλω στο εαυτό μου να εργαστεί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο.
5 μ.μ.
Επιστρέφω στο σπίτι. Διαβάζω την «Καθημερινή», της οποίας είμαι συνδρομητής. Καμιά φορά παραπονιέται η γυναίκα μου ότι δεν μιλάμε. Της λέω: «Τι να πούμε; Ξέρω αυτά που ξέρεις και εσύ». Μετά γελάμε. Είμαστε μαζί αγαπημένοι εδώ και πολλές δεκαετίες.
11 π.μ.
Για να νυστάξω διαβάζω ένα βιβλίο. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω αγοράσει στα γαλλικά όλη τη σειρά του επιθεωρητή Μεγκρέ από τον Σιμενόν. Εχω καταβροχθίσει χιλιάδες σελίδες και μάλιστα ανταλλάσσω μερικά από τα μυθιστορήματα αυτά με έναν φίλο μου. Αφού τα τελειώσαμε, διαπιστώσαμε μετ’ εκπλήξεως ότι δεν πολυθυμόμαστε την πλοκή. Οπότε τώρα τα ξαναδιαβάζω.
Η έκθεση του Μιχάλη Κατζουράκη «Παραλλαγές 1954 – 2014» θα διαρκέσει μέχρι και τις 5 Απριλίου.