Ο Αλέξανδρος Νίκας γεννήθηκε στο Σεβαστό Θεσπρωτίας το 1956. Πριν από τα πέντε του ήταν παιδί μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα πήγε τρία χρόνια Νηπιαγωγείο για να μάθει να μιλάει τα ελληνικά καλύτερα από τα αρβανίτικα. Τελείωσε το Μαθηματικό στην Αθήνα και εργάζεται ως στέλεχος στον χώρο των πωλήσεων σε μεγάλη ελληνική εταιρεία. Από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ κυκλοφορούν τα βιβλία του «Κάθε 29 του Φλεβάρη», «Πύλες εξόδου», ενώ τον Απρίλιο εκδίδεται το «Ενας αιώνας και μία νύχτα». Ηταν μανιώδης καπνιστής αλλά τα τελευταία 19 χρόνια δεν καπνίζει.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Δεν διαβάζω ποτέ στο κρεβάτι. Εκεί όμως που διαβάζω υπάρχουν «Τα τέσσερα μπαστούνια» της Τιτίνας Δανέλλη, «Η αναχώρηση» του Νίκου Θέμελη, η ποιητική συλλογή «Σημεία στίξης» του Κωνσταντίνου Μούσσα, «Τάσος Χαλκιάς: Το φύσημα του θεού» της Αννας Στεργίου και «Κοντά στην κοιλιά» του Σωτήρη Δημητρίου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Αν έπρεπε να επιλέξω κάποιον, αυτός θα ήταν ένας παιδικός ήρωας. Θα ήθελα να ήμουν ο Τζιμ Ανταμς από τον «Μικρό Καουμπόη» που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια, επειδή εξολόθρευε ή παρέδιδε στον νόμο τους κακοποιούς και ταυτόχρονα βοηθούσε κάθε αδικημένο.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Νίκο Καζαντζάκη. Πιστεύω πως θα είχα να πάρω πολλά.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Να θυμώσω, όχι. Να με κουράσει, όμως, δεν ήταν μόνο ένα. Iσως από κάποιου είδους διαστροφή, ελάχιστα ήταν τελικά αυτά που δεν τα έφτασα μέχρι το τέλος. Πιστεύω πως τα συναισθήματά μου –πλησιάζοντας προς το τέλος ενός τέτοιου βιβλίου– πρέπει να είναι παρόμοια με του μαραθωνοδρόμου λίγο πριν από τον τερματισμό.
Μπήκατε κάπως όψιμα στον χώρο της λογοτεχνίας. Πώς συνέβη και γιατί;
Σε μια περίοδο κρίσης για τη χώρα, προτίμησα να μη μείνω στην αδράνεια, αλλά να δημιουργήσω. Ετσι αποφάσισα να γράψω ιστορίες. Αρχικά, μόνο για το δικό μου κέφι. Με εμπιστεύτηκαν οι εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και τις έκαναν βιβλία. Αυτό μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω. Επιβεβαιώνεται και ο θυμόσοφος λαός μας που λέει πως «ποτέ δεν είναι αργά!».
Αντλείτε τα θέματά σας από τις ανθρώπινες μικροϊστορίες. Τι σας γοητεύει κυρίως θεματολογικά;
Η ιστορία μιας εποχής ή ενός τόπου και ιδίως οι σχέσεις των ανθρώπων που πλάθω με τη φαντασία μου, οι οποίοι ζουν μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. Στις ιστορίες που δημιουργώ, αισθάνομαι πως κάπου εκεί μέσα ζω κι εγώ.
Πώς συνδυάζετε τις υποχρεώσεις του επαγγέλματός σας με την αφοσίωση που χρειάζεται το γράψιμο;
Δεν είναι εύκολο. Ομως, βρίσκω χρόνο, επειδή σπανιότατα ανοίγω τηλεόραση. Δεν μπορώ να γράφω κάθε μέρα, οπότε τότε διαβάζω. Αυτό βοηθάει, γιατί σκέφτομαι την κάθε ιστορία μου και αρκετές φορές.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν νιώθω καμία ντροπή για όσα βιβλία δεν έχω διαβάσει και πρέπει να είναι πάρα πολλά αυτά.