Με διάθεση αυτοβιογραφική, χιούμορ και συσσωρευμένη σοφία, ο Αγγελος Δεληβορριάς αφηγήθηκε προχθές τους σημαντικότερους σταθμούς στη ζωή του στις «Απρόβλεπτες συναντήσεις», στο Καφέ του «Ιανού». Σταχυολογούμε ορισμένες από τις αναμνήσεις του:
«Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1937. Μετά την απελευθέρωση, πήγα με τη μητέρα μου στην Τανγκανίκα στην Αφρική, όπου ήταν εγκατεστημένη η οικογένειά της, με προσφυγική καταγωγή από την Τένεδο. Μείναμε 3,5 χρόνια. Θυμάμαι ένα μέρος μαγευτικό αλλά και το πόσο στέναζε ο κόσμος από την αγγλική αποικιοκρατία. Ηταν μια επώδυνη εμπειρία για ένα παιδί».
«Στην Αθήνα επέστρεψα 8 – 9 ετών. Η Ελλάδα μού φάνηκε ακόμα πιο μαγική από την Αφρική. Οργώσαμε τον τόπο με τον πατέρα μου, τη δε Αττική την είχαμε περπατήσει ολόκληρη. Το σπίτι μας ήταν κοντά στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη στο Κολωνάκι. Ανακαλώ στη μνήμη μου πώς με την παιδική μου παρέα πηδάγαμε τις μάντρες για να πάρουμε κορόμηλα από τις κορομηλιές και πώς φτιάχναμε “σχεδίες” από σανίδες, βάζαμε ρουλεμάν και κατεβαίναμε τις κατηφόρες του Λυκαβηττού». «Δεν είχε τύχει ποτέ να συναντήσω τον Αντώνη Μπενάκη, αλλά είχα επισκεφθεί το μουσείο. Ανήκε σε μια ολόκληρη γενιά ευπατριδών που πίστευε στον τόπο μας και που του είχε εναποθέσει ό,τι πολυτιμότερο διέθετε. Αισθανόταν το χρέος απέναντι στο μέλλον. Η γενιά αυτή από καιρό έχει πάψει να υπάρχει χωρίς να έχει αναπληρωθεί. Ο Μπενάκης ζήτησε να εντοιχιστεί η καρδιά του μετά θάνατον στο κτίριο του μουσείου».
«Μολονότι η οικογενειακή μου παράδοση είχε περισσότερο σχέση με το Πολυτεχνείο και την αρχιτεκτονική, αποφάσισα από πολύ νωρίς να γίνω αρχαιολόγος. Το οφείλω στους δασκάλους που είχα στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου που αναπροσανατόλισαν ριζικά τα ενδιαφέροντά μου».
Η ζητούμενη πειθαρχία
«Μετά την Ελλάδα, πήγα στη Γερμανία για σπουδές. Θεωρώ ότι η πειθαρχία ως κατ’ εξοχήν γερμανικό χαρακτηριστικό δεν θα έβλαπτε καθόλου τη νεοελληνική ιδιοσυγκρασία. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα το καταλάβουμε. Η τάξη, η οργάνωση των δεδομένων, η αποδοχή ορισμένων κανόνων, δεν πρόκειται ποτέ να καταπιέσει το πηγαίο και το εκρηκτικό του Ελληνα. Απλώς θα το εμπλουτίσει και θα το κατευθύνει προς περισσότερο αποδοτική κατεύθυνση».
«Η σοφότερη πράξη της ζωής μου ήταν ότι παντρεύτηκα τη γυναίκα μου. Της χρωστάω την ανοχή της, την κατανόηση στις ιδιοτυπίες μου. Εξακολουθώ να απορώ πώς δεν με χώρισε».
Αισιοδοξία
«Το να ανατρέχουμε στην ιστορία μας μάς οξύνει το μνημονικό, μας επιτρέπει να μην ξεχνάμε. Και μας θυμίζει ότι ο ελληνισμός έχει επιζήσει και έχει δημιουργήσει σε περιόδους πολύ χειρότερες από τις σημερινές. Και αυτό δημιουργεί μια αισιόδοξη αίσθηση προσμονής, ότι τελικά τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο».
«Το κύριο πρόβλημα του τόπου μας είναι η δημόσια διοίκηση και δεν πρόκειται ποτέ να επιλυθεί, δεδομένου ότι είναι το πεδίο των πελατειακών σχέσεων».
«Πήρα την απόφαση να φύγω γιατί είχα καταντήσει να είμαι ο πιο υπεραιωνόβιος διευθυντής μουσείου. Επρεπε να δρομολογηθεί το θέμα της διαδοχής, όπως και έγινε».