500 λέξεις με τον Κώστα Κουτσουρέλη

500 λέξεις με τον Κώστα Κουτσουρέλη

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο Κώστας Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά. Εγραψε το λιμπρέτο για την όπερα «Ο Μιχαήλ Αγγελος στη Ρώμη» του Φ. Τσαλαχούρη, που ανέβηκε το 2013 στο Μουσείο Μπενάκη.

Τελευταία του βιβλία: «Κ. Π. Καβάφης», δοκίμιο, Μελάνι 2013· «Γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη», ποίημα, Περισπωμένη 2014· Οκτάβιο Πας, «Ηλιόπετρα», εισαγ.-μτφρ.-επίμετρο, Gutenberg 2015. Για την ποίησή του, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Βραβείο Λάμπρου Πορφύρα. Για τους «Υμνους στη νύχτα» του Νοβάλις, τιμήθηκε με το Βραβείο Αρη Αλεξάνδρου και το Βραβείο Μετάφρασης από τα γερμανικά. Διευθύνει το περιοδικό «Νέο Πλανόδιον».

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

Είναι τόσα πια τα στοιβαγμένα εδώ κι εκεί, που στη θέα τους και μόνο αισθάνομαι τύψεις. Ο Τέλλος Αγρας έχει γράψει γι’ αυτού του είδους τον ίλιγγο. Ας μνημονεύσω λοιπόν εδώ κάτι δικό του, που με συντροφεύει εσχάτως, τον πρώτο τόμο των «Ποιημάτων» του που βγήκαν πρόσφατα στο ΜΙΕΤ.

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ και με τους ήρωές του, τον Καίσαρα Μπιροτώ και τον βαρώνο Νυσενζέν. Ξεσκολισμένοι χρεοκόποι σαν αυτούς θα ’χαν πολλά να μας πουν τέτοιες μέρες.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Δεν μ’ εξοργίζουν τα βιβλία τα ίδια. Ισως ο ντόρος που ξεσηκώνουν ενίοτε. Αν και αυτόν ακόμη τον βρίσκω κάποτε διδακτικό. Αντιπαραβάλλοντας τον «Παγκόσμιο μινώταυρο» του Βαρουφάκη με το «Αόρατο ρήγμα» του Δοξιάδη λ.χ., καταλαβαίνει κανείς καλά γιατί υπουργός μας των Οικονομικών έγινε ο πρώτος, και όχι ο δεύτερος…

Τελευταίο που σας συγκίνησε;

Τα «Γράμματα» του Ιωάννη Συκουτρή στις μαθήτριές του – σπάνιο άνθος λεπταισθησίας και τρυφερότητας, εμβρίθειας και στοργής. Απομεινάρι ίσως εκείνης της άλλης, καλύτερης, Ελλάδας που εξανεμίσαμε.

Ποίηση, μετάφραση, δοκίμιο, επιμέλεια, κριτική. Τι θεωρείτε κύρια ιδιότητά σας, μια που καταπιάνεστε με όλα;

Αν δεν την είχαμε καταντήσει δραστηριότητα τόσο αγοραφοβική, θα απαντούσα ανενδοίαστα: η ποίηση. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε ξαναγίνει τέχνη για τους πολλούς. Στις μέρες μας όμως, μ’ ένα πεζό, ένα δοκίμιο, ένα άρθρο πας μακρύτερα. Κι αν θες στ’ αλήθεια να σε διαβάζουν, αυτό δύσκολα το αγνοείς.

Εχετε υπογράψει κείμενα που έχουν εγείρει μεγάλες αντιπαραθέσεις. Πόσο σας ενοχλούν ή σας επηρεάζουν;

Οταν προβάλλεις απόψεις τόσο αντίθετες προς τις κρατούσες, δεν μπορείς να περιμένεις χειροφιλήματα, ούτε ρεβεράντζες. Η έριδα, η πολεμική είναι υπόθεση ζωτική για την πνευματική μας ζωή. Θα ευχόμουν μόνο η αντιπαράθεση να αφορά την ουσία και όχι να ξεθυμαίνει –ως είθισται– σε κλωτσοπατινάδες.

Γιατί γράψατε ένα «Γράμμα στον Οδυσσέα Ελύτη»;

Μ’ απασχολούσαν καιρό κάποια ερωτήματα. Τι διαρκεί περισσότερο, το κάλλος ή η ασχήμια; Τι μας σημαδεύει πιο ανεξίτηλα, η έκσταση ή η αηδία; Το «Γράμμα» είναι μια απόπειρα να μιλήσω για το Απεχθές και το Αρνητικό που μας περιβάλλει και μας κατοικεί, διαλεγόμενος νοερά μ’ εκείνον τον Πρόγονο που εξέφρασε όσο κανείς το αντίθετό τους – την ευδαιμονία εμπρός στο θαύμα του κόσμου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή