H Ανδρονίκη Δακορού, γεννημένη το 1990, είναι απόφοιτος της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά. Σπούδασε ελληνική κλασική φιλολογία με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην ειδική αγωγή. Αρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες. Η αγάπη της για το θέατρο και τη λογοτεχνία την οδήγησαν στη συγγραφή του πρώτου της πεζογραφήματος, «Φτερούγισμα προς την ελευθερία», ένα έργο για μικρούς και μεγάλους και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Eχω αρχίσει να διαβάζω το βιβλίο του Πάουλο Κοέλο «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει», το οποίο με έχει συνεπάρει από τις πρώτες κιόλας σελίδες.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Εχω τη συνήθεια σε κάθε βιβλίο που διαβάζω να ταυτίζομαι με την εκάστοτε ηρωίδα, να παθιάζομαι με τα πάθη της, να συμπάσχω με τις στενοχώριες της και να ζω μέσα από τη ζωή της, κάτι που ίσως δεν θα ζήσω ποτέ.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Ρόαλντ Νταλ. Ηταν αυτός που με έκανε να λατρέψω τη λογοτεχνία απ’ όταν ήμουν μικρή. Τι να πρωτοθυμηθώ, τη «Ματίλντα», το «ΜΦΓ», τις «Μάγισσες»… Θα είχα άπειρες ερωτήσεις να τον βομβαρδίσω, πιστέψτε με.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Θύμωσα πολύ με τις «50 αποχρώσεις του γκρι». Είχα ακούσει τόσο πολλά, που είχα την περιέργεια να δω γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος. Ομως, η απουσία κάθε λογοτεχνικού στοιχείου με έκανε να νευριάσω και να απορήσω πώς ένα τέτοιο βιβλίο χαρακτηρίζεται λογοτεχνία.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Με συγκίνησε βαθύτατα το «Νησί», που είχα την τύχη να το διαβάσω χωρίς να το έχω δει στην τηλεόραση, και έτσι έπλασα τους ήρωες και τις εικόνες στο μυαλό μου, ανεπηρέαστη από τις εικόνες που θα μου πλάσαρε μια τηλεοπτική σειρά.
Πρώτο βιβλίο, ο κύβος ερρίφθη. Πόσο δύσκολο ήταν να το τολμήσετε;
Ηταν το πιο δύσκολο και τολμηρό πράγμα που έκανα ποτέ μου, ήταν η πραγματοποίηση ενός παιδικού μου ονείρου. Κανείς δεν γνώριζε τίποτα μέχρι τη στιγμή που αποφασίστηκε η έκδοσή του. Στην αρχή δείλιασα, αλλά «ο τολμών νικά» πάντα τελικά.
Το βιβλίο σας απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό, νεανικό κοινό. Σας ταιριάζει αυτό το ύφος γραφής;
Πιστεύω πως το νεανικό κοινό είναι το πιο δύσκολο καθώς δεν διστάζει να πει την ειλικρινή γνώμη του και δεν χαϊδεύει αυτιά. Ηθελα να τολμήσω να γράψω κάτι που θα αγγίξει μικρότερες ηλικίες, ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, που πιστεύω πως το κέρδισα. Δεν αποκλείω βέβαια να επεκταθώ και στο ευρύτερο κοινό, γιατί η λογοτεχνία και η έμπνευση δεν έχουν ηλικία.
«Φτερούγισμα προς την ελευθερία», ο τίτλος του βιβλίου. Τι σημαίνει κάτι τέτοιο;
Η τόλμη να ρισκάρουμε, να αφεθούμε και να φτερουγίσουμε μακριά, να αγγίξουμε το άπιαστο, με τις όποιες συνέπειες επιφέρει αυτό. Μη σκεφτόμαστε αρνητικά, γιατί αυτό λειτουργεί σαν τροχοπέδη στο να ζήσουμε.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν έχω διαβάσει Καζαντζάκη και πραγματικά νιώθω ενοχές. Ετσι, έχω βάλει στα άμεσα σχέδιά μου να διαβάσω την «Οδύσσεια».