Φάρος Ψυχικού, Σάββατο νωρίς το απόγευμα, και εκατοντάδες συνομήλικοι του Κωνσταντίνου Κυρανάκη απολαμβάνουν τον καφέ τους στα «επώνυμα» στέκια της περιοχής. Ο επανεκλεγείς πρόεδρος της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είναι λίγα βήματα μπροστά μου αναζητώντας ελεύθερο τραπέζι, υπόθεση όχι τόσο εύκολη όσο ακούγεται. Προτού τον προφτάσω και συστηθούμε και από κοντά, προλαβαίνω να παρατηρήσω ότι ο νεότερος υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2014 δεν θυμίζει τους αρχετυπικούς νεολαίους της ελληνικής Κεντροδεξιάς, τουλάχιστον ως προς την εμφάνιση και τους τρόπους: πιο casual, ο Κυρανάκης δείχνει πιο άμεσος, με μια ικανότητα επικοινωνίας με ευρύτερα ακροατήρια.
Αντίθετα με τα τεκταινόμενα στη χώρα, αλλά και στο κόμμα του, αυτή είναι μια πολύ καλή περίοδος για τον 28χρονο νέο πολιτικό. Η πρόσφατη, άνετη επανεκλογή του στο υψηλότερο αξίωμα της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ήταν η καλύτερη επιβράβευση για την πρώτη θητεία του Κυρανάκη ως προέδρου και όλα αυτά στην κορύφωση του ελληνικού «δράματος». Η Νεολαία του ΕΛΚ είναι η μεγαλύτερη συμμαχία νέων πολιτικών στην Ευρώπη, μου εξηγεί. «Δύο από τους ιδρυτές της διετέλεσαν πρωθυπουργοί, δεκάδες από τα ενεργά ή πρώην μέλη της είναι υπουργοί ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και περισσότερα από 200 ενεργά μας μέλη είναι βουλευτές και ευρωβουλευτές. Αυτό σημαίνει ότι, προωθώντας τις πολιτικές της Ελλάδας σε ένα τέτοιο περιβάλλον αλλά και διαμορφώνοντας την εικόνα της χώρας μας με θετικούς όρους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει σύμμαχοί μας σε ένα μεγάλο αριθμό αποφάσεων που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό ή εθνικό επίπεδο. Επηρεάζοντας αυτούς τους ανθρώπους, αυξάνεται η εμπιστοσύνη τους προς τη νέα γενιά της Ελλάδας και μειώνεται η πιθανότητα να τους βρούμε απέναντί μας στο σύντομο ή το μακρινό μέλλον».
Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης ξέρει καλά την Ευρώπη. Μέρος της εφηβείας του το πέρασε στις Βρυξέλλες, όπου υποχρεωτικά πηγαινοέρχεται σήμερα λόγω των καθηκόντων του. Αλήθεια, τι τον τράβηξε στην πολιτική σε μια εποχή που η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είναι καθόλου «της μόδας»; «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πολιτική δεν ήταν ποτέ “της μόδας”», μου απαντάει, κι έχει δίκιο. «Υπήρχε πάντα η κριτική του “είναι όλοι ίδιοι”. Από μικρός δεν μου άρεσε ποτέ αυτή η εξισωτική αντίληψη και ήθελα πάντα να κάνω κάτι για να αλλάζω αυτά που δεν μου αρέσουν». Στα 17 του έκανε την πρώτη του ομιλία στην αίθουσα ολομελείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την τρομοκρατική επίθεση στη Μαδρίτη το 2004, «έτρεμαν τα πόδια μου», θυμάται. Ως φοιτητής της Νομικής Σχολής Αθηνών «έτρεχε» τις πανελλαδικές καμπάνιες της ΔΑΠ σε όλα τα πανεπιστήμια. Στα 23 του ανέλαβε γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της ΟΝΝΕΔ και κάπου εκεί άρχισε η πορεία του στη Νεολαία του ΕΛΚ όπου εξελέγη αντιπρόεδρος το 2011 και πρόεδρος το 2013, όντας ο νεότερος σε ηλικία εκλεγμένος πρόεδρος στην ιστορία της οργάνωσης. «Πάντως, από το 15μελές του Γυμνασίου μέχρι τη Νεολαία του ΕΛΚ, πάντα πίστευα ότι δεν φτάνει να είσαι νέος ούτε ο “νεότερος”. Πρέπει πάνω απ’ όλα να πατάς τα πόδια σου στη γη και να είσαι χρήσιμος γι’ αυτούς που εκπροσωπείς. Αυτό είναι σύγχρονη πολιτική».
Πώς αντιμετωπίζει ο φιλικός του κύκλος το γεγονός ότι είναι τόσο έντονα αναμεμειγμένος στην πολιτική; «Για πολλά χρόνια το κατέκριναν. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, που βλέπουν την πολυετή προσπάθειά μου να δικαιώνεται, έχουν αλλάξει στάση. Πάντως, το πιο σημαντικό όταν είσαι στην πολιτική είναι να έχεις φίλους εκτός πολιτικής. Να μπορείς να ακούς φωνές ανθρώπων που δεν υπολογίζουν με κομματικά κριτήρια αυτό που θα πουν, που θα σε στηρίξουν ή θα σε αποθαρρύνουν με ειλικρίνεια και όχι με σκοπιμότητα. Νιώθω πολύ τυχερός που έχω πραγματικούς φίλους κοντά μου».
Οσο για το έλλειμμα απήχησης της Νέας Δημοκρατίας στους νέους, ο Κυρανάκης δεν έχει κανένα πρόβλημα να δηλώσει ότι το κόμμα του δεν μιλάει τη γλώσσα των νέων. «Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αρχίσει να μιλάει για πράγματα που καταλαβαίνουν οι νέοι και κυρίως με τρόπο που να τους εκφράζει. Ενα απλό παράδειγμα είναι η ρητορική για την ανεργία. Δεν λέει τίποτα σε κανέναν η φράση “θα καταπολεμήσουμε την ανεργία”. Ενας νέος θέλει απλώς να ακούσει τον τρόπο με τον οποίο θα βρει δουλειά, όχι πώς θα μειωθεί ο στατιστικός δείκτης. Η Νέα Δημοκρατία, όπως και η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, χρειάζεται να αλλάξει ρητορική και να εμπνεύσει ξανά τον κόσμο γι’ αυτά που πιστεύει. Με τεχνικούς όρους και απειλές δεν πείθουμε κανέναν».