Ο αναπάντεχος περίπατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην πλατεία Συντάγματος

Ο αναπάντεχος περίπατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην πλατεία Συντάγματος

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η​​μουν 13 ή 14 ετών όταν διάβασα τις «Ωρες ευθύνης» (Ευρωεκδοτική) του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη (1918-2006) και θυμάμαι το περίεργο συναίσθημα που μου είχε προκαλέσει η εφηβική ανακάλυψη ότι οι πολιτικοί που ήξερα μόνο από την τηλεόραση και τις εφημερίδες ήταν «κανονικοί» άνθρωποι με γούστα, συμπάθειες, αντιπάθειες και ιδιοτροπίες.

Ομως, χωρίς Ιντερνετ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το πρόσφατο σοκ της κρίσης, ο πολιτικός στην Ελλάδα θα συνέχιζε για πολλά ακόμη χρόνια να απολαμβάνει το δέος των κοινών ανθρώπων.

Βλέποντας την περασμένη Δευτέρα ξαφνικά μπροστά μου τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ένιωσα αυτήν την παλιά κλωστή που κάποτε μας ένωνε με εκείνη τη γενιά πολιτικών που δεν πρόλαβε να την αγγίξει η σκόνη της ύφεσης να ξεδιπλώνεται ξανά. Ηταν μια στιγμή που είχε από μόνη της τη δική της μοναδική αξία, γιατί ξέφευγε από το καθαρό πολιτικό της πλαίσιο ή την αφορμή που είχε προκαλέσει τον αναπάντεχο περίπατο ενός 96χρονου βετεράνου της ελληνικής πολιτικής ζωής μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και το κτίριο του Κοινοβουλίου. Υπήρχε σαφώς η ανθρώπινη διάσταση και ο θαυμασμός για την εξαιρετική υγεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο κόσμος, οι διαδηλωτές της δεύτερης συγκέντρωσης του «Μένουμε Ευρώπη» έσπευδαν να τον δουν από κοντά, να επιβεβαιώσουν την εξαιρετική φόρμα ενός ανθρώπου που το 1940 ήταν 22 ετών, να βγάλουν φωτογραφίες που σε λίγο θα ανέβαζαν στο facebook.

Ομως δεν ήταν μόνο αυτό. Εχοντας πίσω του τουλάχιστον δέκα χρόνια εκτός της επίσημης πολιτικής σκηνής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν «αποσύρθηκε» ποτέ πραγματικά. Ακόμη κι αν δεν συμμετέχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία ή στις εσωκομματικές διεργασίες, η υψηλή αίσθηση χρέους και ευθύνης που τον διακρίνει τον έχουν «υποχρεώσει» σε καίριες παρεμβάσεις και τον καταξιώνουν σήμερα σε ένα ακροατήριο πολύ ευρύτερο από εκείνο που εκπροσωπούσε τις «μάχιμες» δεκαετίες.

Και αυτό είναι ένα μάθημα για νέους, αλλά και παλαιότερους πολιτικούς. Δεν έχει μόνο σημασία τι κάνεις όσο είσαι βουλευτής ή πρωθυπουργός. Στο τέλος θα μετρήσουν όλα. Ακόμα περισσότερο, αν η περίοδος της «αποστράτευσης» συμπίπτει με τη σοβαρότερη οικονομική κρίση που δοκιμάζει η χώρα σου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μου δημιουργήθηκε, λοιπόν, η αίσθηση πως οι Αθηναίοι που πλησίαζαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το απόγευμα της Δευτέρας δεν ήταν μόνο από «περιέργεια». Το βλέμμα και το συνεσταλμένο χαμόγελό τους έδειχναν και κάτι άλλο: ευγνωμοσύνη (γιατί ήταν εδώ, μαζί μας, στα δύσκολα) αλλά και νοσταλγία για μια γενιά πολιτικών που τώρα μπορούμε να παραδεχθούμε ότι μας λείπει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή