Ο Χρήστος Χρυσόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Ασχολείται με τη λογοτεχνία (μυθοπλασία, δοκίμιο) και με τη φωτογραφία. Εχει γράψει δεκατρία βιβλία και έχει παρουσιάσει φωτογραφική δουλειά σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του: «Η συνείδηση του πλάνητα» (εκδ. Οκτώ). Εχει τιμηθεί με το βραβείο Αφηγηματικού Πεζού Λόγου της Ακαδημίας Αθηνών (2008) για το βιβλίο «Η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον» και με τα γαλλικά βραβεία Prix Ravachol (2013) και Prix Laure Bataillon (2014). Η έκθεσή του, «DISJUNCTION/Απορρύθμιση», μόλις εγκαινιάστηκε στην γκαλερί ArtWall και θα διαρκέσει έως τις 18 Ιουλίου.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Ετεροτοπία της καλύβας» του Αποστόλη Αρτινού (εκδ. Σμίλη). Οπως συμβαίνει με όλα τα βιβλία που μας γοητεύουν, έτσι κι αυτό, ο κάθε αναγνώστης θα πρέπει να το ανακαλύψει μόνος του.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Μου αρέσουν οι ήρωες με ξαφνικό θάνατο, λ.χ. ο Jay Gatsby (πυροβολισμός). Τα τελευταία του λόγια: «Well, goodbye».
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Αυτό είναι εύκολο και παραλίγο να ήταν και πραγματοποιήσιμο: με τη Λώρα (Ράιντινγκ) Τζάκσον. Η Λώρα πέθανε το 1991 και θα μπορούσα να την είχα συναντήσει αν γνώριζα το έργο της νωρίτερα. Τη διάβασα, όμως, εκπρόθεσμα. Υπό μια έννοια αισθάνομαι ότι, σε αυτό το δείπνο, έχω ήδη παραστεί γράφοντας το βιβλίο που την αφορά. Μόνο που ήταν ένα ιδιότυπο λογοτεχνικό δείπνο μόνο με τις δικές μου λέξεις: εκείνη έλειπε από το τραπέζι…
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας συγκίνησε;
Το ξαναδιάβασμα του βιβλίου «Το σπίτι μου» της Μέλπως Αξιώτη. Αυτό το τραυματικό πλέγμα αφηγήσεων και μνήμης. Μια αναζήτηση του γενέθλιου τόπου, ο οποίος αποδεικνύεται (ξανά) ότι βρίσκεται μόνο στη μητρική γλώσσα.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Εχω αφήσει κάμποσα κενά στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» (κλέβοντας λίγο στη διαδρομή για να κερδίσω χρόνο).
Δυο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο;
Το βιβλίο «Η συνείδηση του πλάνητα» είναι μια συνάντηση εικόνων – κειμένου και, ως χειρονομία, εντάσσεται στο εικαστικό έργο υπό μορφή αρχείου με τίτλο «DISJUNCTION/Απορρύθμιση» που εγκαινιάστηκε προ ημερών στην Αθήνα, στην γκαλερί ArtWall.
Μυθοπλασία ή δοκίμιο; Ή και τα δύο αυτά μαζί;
Και τα δύο μαζί, αλλά όχι απαραίτητα ως διακριτές φόρμες. Το σημαντικότερο, πιστεύω, είναι η σύζευξη του στοχασμού και της φαντασίας κατά τη διάρκεια της γραφής. Ο συγγραφικός νους έχει ανάγκη και από τα δύο, ανεξαρτήτως του λογοτεχνικού είδους που υπηρετεί κάθε φορά.
Αγαπημένος συγγραφέας ή αγαπημένο βιβλίο; Ποιος ή ποιο;
Κι αυτό εύκολο: Laura (Riding) Jackson, «The Telling». Το βιβλίο με το οποίο η Λώρα αποκήρυξε την ποίηση. Παρεμπιπτόντως, αν διαβάζει κανένας εκδότης και ενδιαφέρεται για τη μετάφραση του σημαντικότατου αυτού βιβλίου…
Εχετε φβ, τουίτερ; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω μόνο φβ και η λογοτεχνική μου ενασχόληση δεν αποσπάται καθόλου από αυτό.