Τον βρήκα να κάθεται στην καφετέρια όπου είχαμε ραντεβού, πίνοντας πορτοκαλάδα. Το βλέμμα του είχε μια τσαντίλα -λογικό, αφού είχα καθυστερήσει περίπου μισή ώρα- αλλά οι απανωτές συγγνώμες μου έπιασαν τόπο. Πάντα -εκ του μακρόθεν, καθώς δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά- είχα την εντύπωση ότι ο Λάκης Παπαδόπουλος δεν είναι εύκολη περίπτωση. Είναι έτσι; Τον ρωτάω.
«Δεν ξέρω τι εννοείς λέγοντας “εύκολη περίπτωση”. Λέω και κάνω αυτό που πιστεύω σωστό. Και δεν με νοιάζει ποιον έχω απέναντί μου, αν είναι Αλβανός ή Σουηδός, αλλά τι έχει να μου πει», απαντάει.
Με την ίδια ακριβώς λογική κινείται και στον χώρο της μουσικής εδώ και 35 χρόνια. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς να ταυτίζεται με όχθες του τραγουδιού, μελοποίησε Ελληνες και ξένους ποιητές, έκανε πολλές και απρόβλεπτες συνεργασίες, πάντρεψε τη ροκ με λαϊκά ακούσματα, καταθέτοντας κλασικά πλέον τραγούδια: «Τα ήσυχα βράδια», «Κουρσάρος», «Για να σ’ εκδικηθώ», «Σερενάτα», «Κάτι γλυκό», «Παράξενη γιορτή» και πολλά άλλα ακόμη.
Με διακόπτει: «Ηθελα να περνάω καλά. Με ενδιέφερε να δω πώς παντρεύεται ένα λαϊκό λαρύγγι με μια δυτική μελωδία, πώς παντρεύεται η φωνή η δική μου με του Μητροπάνου ή του Μαργαρίτη. Τραγούδια μου έχουν τραγουδήσει απ’ τη Χριστιάννα μέχρι τον Τζορντανέλι».
Θα ακούσουμε πολλά απ’ αυτά, μαζί με την τελευταία του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Παιχνίδια αγάπης», την Τετάρτη 1η Ιουλίου στο Ηρώδειο, σε μια γιορτή με καλεσμένους τους φίλους του Aρλέτα, Vassilikos, Γιάννη Γιοκαρίνη, Φοίβο Δεληβοριά, Νίκο Ζιώγαλα, Γιάννη Ζουγανέλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Νατάσα Θεοδωρίδου, Κωστή Μαραβέγια, Πάνο Μουζουράκη κ.ά.
O Λάκης Παπαδόπουλος είχε πάντα μια ερωτική σχέση με το τραγούδι και ένα… άπαιχτο μουσικό αυτί. «Μουσική αυθεντία», λέει γελώντας. «Ξεχώριζα από την πρώτη στιγμή το καλό τραγούδι, είτε ήταν λατινοαμερικάνικο είτε γαλλικό. Δίνω βάση πρώτα απ’ όλα στη μουσική και μετά στον στίχο, σε αντίθεση με τους περισσότερους Ελληνες που προσέχουν κυρίως τους στίχους ενός τραγουδιού».
Στο ερώτημα Δύση ή Ανατολή, κοίταζε πάντα περισσότερο προς το δυτικό τραγούδι. «Ναι, δεν μου αρέσει η Ανατολή», παραδέχεται. «Δεν αγαπάω τα τσιφτετέλια και τα νταχτιρντί. Αγαπάω πολύ το ελαφρό τραγούδι. Τον Λυκούργο Μαρκέα, τον Σπήλιο Μεντή, τον Ζακ Ιακωβίδη, τον Αλέκο Γεωργιάδη και φυσικά τον Αττίκ και τον Σουγιούλ. Η μουσική όλων αυτών ήταν κατά τη γνώμη μου ισάξια με το ρεμπέτικο». Οσο για τη μεγάλη του αγάπη… «Το ροκ που αγαπάω, η δυτική μουσική που αγαπούσα, σήμερα έχει γίνει δεκάδες εκατοντάδες υποδιαιρέσεις οι οποίες δεν λένε. Σπάνια να βρεις κάτι που να αξίζει. Ακούω ένα δυο τραγούδια τον χρόνο και λέω “μπράβο, αυτό είναι καλό”. Και το ελληνικό ροκ μαϊμουδίζει με το ξένο ροκ, όπως έκανε πάντα».
Στο Δεύτερο
Προτού αφοσιωθεί στη μουσική, ο Λάκης Παπαδόπουλος έκανε πολλές δουλειές, από λινοτύπης μέχρι ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο στην οδό Φυλής. Το 1975 ξεκίνησε να εργάζεται ως μουσικός παραγωγός στο Δεύτερο Πρόγραμμα, απ’ όπου έφυγε το 2002.
«Ηταν ωραία, πληρωνόμουν για να κάνω το χόμπι μου. Με τον τρόπο μας εκπολιτίζαμε το κοινό, ανεβάζαμε το επίπεδο ― εντάξει, μπορεί για κάποιους να το κατεβάζαμε. Εγώ διαχώρισα από την αρχή τη θέση μου ως προς τη μουσική που θα έπαιζα. “Δεν ήμουν εύκολος”, όπως είπες κι εσύ στην αρχή. Θυμάμαι κάποια στιγμή, μου ανέθεσαν να κάνω εκπομπές για τους καινούργιους δίσκους. Επαιρνα το πακέτο με τους δίσκους και χωρίς να χρειάζεται να ξέρω τον δημιουργό, τον καλούσα στο στούντιο και του έκανα ένα μισάωρο αφιέρωμα. Τρεις εκπομπές μετά, με κόψανε γιατί θέλανε να βάζουν τους δικούς τους. Εγώ επειδή ήμουν παθών, ήξερα τι προσπάθεια χρειαζόταν και πόσα χρήματα για να γίνει ένας δίσκος, και τους πονούσα όλους αυτούς που μπορεί και να μην είχαν ταλέντο, αλλά για μια φορά στη ζωή τους ήταν σημαντικό να τους κάνει κάποιος ένα αφιέρωμα στο κρατικό ραδιόφωνο. Που τότε ήταν και παντοδύναμο. Μάλιστα, χρόνια μετά είχα συναντήσει στον δρόμο έναν απ’ αυτούς, που είχε γίνει ξενοδόχος, και θυμάμαι μου είχε πει: “Λάκη, τι ωραία που είχαμε περάσει!”. Το βρήκα πολύ δημοκρατικό. Αυτός είναι και ο ρόλος του κρατικού ραδιοφώνου».
Στο Ηρώδειο ο Λάκης Παπαδόπουλος θα βρεθεί για πρώτη φορά ― τουλάχιστον ως οικοδεσπότης. Είναι διαφορετικό το συναίσθημα; Τον ρωτάω. «Ε, φυσικά. Είναι αλλιώς να κάθεσαι στον βράχο και στην πέτρα κι αλλιώς στο μάρμαρο Πεντέλης». Το χιούμορ σώζει, σχολιάζω. «Και σ’ αυτό είμαστε κιμπάρης λαός».
Την Τετάρτη 1 Ιουλίου στο Ηρώδειο στις 9 μ.μ.
Για εισιτήρια στο τηλέφωνο: 210-32.72.000.