Μένει στο Γκάζι, αγαπάει το κέντρο, δύσκολα, όπως λέει, θα μπορούσε να ζήσει μακριά του, πολύ περισσότερο που η δουλειά της είναι ηθοποιός. Από τότε που άφησε την οικογενειακή ασφάλεια του πατρικού της στα βόρεια, προκειμένου να ανοίξει τα φτερά της, έζησε όσα κρύβει η Αθήνα, τα καλά και τα κακά της πόλης. Την άνεση να είσαι κοντά σε όλα, αλλά και την αγωνία να επιστρέφεις από το θέατρο καρδιοχτυπώντας, όπως τότε που ζούσε στην Κυψέλη. Τώρα η Λουκία Μιχαλοπούλου βλέπει, όπως λέει, τον κόσμο από ψηλά. Από τον έκτο μιας πολυκατοικίας στο Γκάζι. Οταν όμως γειώνεται, τρέχει στην πόλη. Οπως κάνει αυτόν τον καιρό. Από τη μια, για τις πρόβες της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, ένα διαχρονικό τραγικό σχόλιο στην αλαζονεία της εξουσίας, που ξεκινάει αύριο στο θέατρο Παπάγου και ολοκληρώνεται τον Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο, και, από την άλλη, για τον «Θεό της σφαγής». Το έργο της Γιασμίν Ρεζά που θα ανεβεί τον χειμώνα, με τους Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.
Στην τραγωδία, που θα παρουσιαστεί σε όλη τη χώρα, η Λουκία Μιχαλοπούλου ερμηνεύει την Ισμήνη, την αδελφή της «αλύγιστης» Αντιγόνης. «Εκπροσωπεί την πίστη και την υπακοή στην κοινωνία και τους νόμους, σε αντίθεση με την επαναστάτρια αδερφή της». Με τον Θέμη Μουμουλίδη, τον σκηνοθέτη της παράστασης, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τους ήρωες της τραγωδίας του Σοφοκλή με έναν πιο σύγχρονο τρόπο. «Να δούμε τι είναι αυτό που υπερασπίζονται ώστε να ταυτιστούμε περισσότερο κι έπειτα να πείσουμε και τον θεατή. Αυτό που χαρακτηρίζει όμως την Ισμήνη είναι η απίστευτη αγάπη για την αδελφής της αλλά και η αγωνία της μοναξιάς. Ενώ δεν συμμετείχε στην ταφή του Πολυνείκη, λέει στον Κρέοντα ότι το έκανε, μόνο και μόνο για να μη μείνει μόνη. Σ’ αυτό ακριβώς το κέντρο εστιάσαμε».
«Η Ισμήνη είναι η νέα γενιά»
Αλλά ποια σύγχρονη γυναίκα εκπροσωπεί η ηρωίδα που παίζει; «Στο πρόσωπο της Ισμήνης θα μπορούσε να είναι όλη η νέα γενιά, που παλεύει να επιβιώσει σε μια συνθήκη δύσκολη χωρίς να πιάνει τα άκρα. Ισμήνη σήμερα είναι ο μέσος άνθρωπος». Αυτό ακριβώς επιλέγει και η Λουκία Μιχαλοπούλου στη ζωή, τη μέση λύση: «Δεν πιστεύω τα άκρα. Μια φράση που ακούγεται στο έργο από τον χορό με αντιπροσωπεύει απόλυτα: “η αλαζονεία και τα μεγάλα λόγια με μεγάλες πληγές πληρώνονται”. Ο δρόμος της νομιμοφροσύνης δεν είναι εύκολος στην εποχή μας. Οφείλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε για να προχωρήσουμε, δεν βρίσκω άλλο δρόμο».
Το σκοτεινό και το δύσκολο, λέει, ο καλλιτέχνης το μετατρέπει σε δημιουργία. «Η τέχνη στις δύσκολες καταστάσεις σε ατσαλώνει». Ετσι ξεκλειδώνει και τους ρόλους. «Αρχικά προσπαθώ να δω τι λέει το κείμενο και εν συνεχεία τι μου λέει. Θέλω να έχω πάντα έναν πυρήνα και με βάση αυτόν συνεχίζω». Στην ερώτηση αν προτιμά την καθοδήγηση του σκηνοθέτη ή την απόλυτη ελευθερία, απαντά με παραδείγματα. Αλλωστε, στα 12 χρόνια που εργάζεται στο θέατρο έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες διαφορετικών σχολών. «Ο τρόπος του Λευτέρη Βογιατζή είχε μια εμμονή στην ακρίβεια, αλλά ταυτόχρονα ήθελε τους ηθοποιούς του να είναι ανυπεράσπιστοι σκηνικά. Ηθελε να μείνουν τα πράγματα μετέωρα. Ταυτόχρονα, το όλο πλαίσιο ήταν πολύ αυστηρό. Με τον Στάθη Λιβαθινό δουλεύαμε με αυτοσχεδιασμούς. Δημιουργούσαμε ένα χάος από το οποίο δημιουργούσαμε πράγματα συγκεκριμένα. Λειτουργούσε αλλιώς. Εχω βρεθεί λοιπόν σε αυστηρά πλαίσια που δοκίμαζαν τα όρια του καλλιτέχνη. Τώρα λέω με σιγουριά ότι αυτό που πραγματικά μου ταιριάζει είναι ο σκηνοθέτης εμπνευστής, ο οποίος θα μου δίνει ελευθερία. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι εκτελεστής αλλά δημιουργός. Ο Μαυρίκιος, για παράδειγμα, στο “Ξαφνικά, πέρυσι το καλοκαίρι”, μου έδωσε αυτήν τη δυνατότητα τον χειμώνα. Αλλά δεν θα μπορούσα να ερμηνεύσω την Κάθριν Χόλι αν δεν είχα περάσει από την πειθαρχία, την ακρίβεια να υπηρετώ το όραμα των άλλων».
Πρωτοπορία για κείνη «είναι η διαδικασία να μπαίνεις στα πράγματα». Η τάση της αποδόμησης που παρατηρείται στο ελληνικό θέατρο την αφήνει αδιάφορη. «Αναζητώ το βάθος στα πράγματα, κάτι που έχει ανάγκη και ο θεατής». Δώδεκα χρόνια από τότε που τελείωσε τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Λευτέρη Βογιατζή, Δημήτρη Καταλειφό, Γιώργο Μιχαηλίδη, Ρούλα Πατεράκη, πήρε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2011 ενώ στο σινεμά το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2007 για το «Valse Sentimental» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη.
Αντίθετα με άλλους της γενιάς της, «δεν αντέχω να δουλεύω σε πολλές παραγωγές, Δευτερότριτα, μεταμεσονύχτια κ.ά. Εδώ ο συνδυασμός χειμώνα-καλοκαίρι μού φαίνεται δύσκολος αλλά αναγκαίος. Φροντίζω να κάνω σωστές επιλογές και να ζω πιο συντηρητικά. Δεν μπορώ τους γρήγορους ρυθμούς. Ειδικά στην τέχνη, είναι δύσκολο να μπαίνεις διαρκώς σε μια διαδικασία χωρίς να μπορείς να σκεφτείς και να αναλύσεις τι έχασες – τι κέρδισες».
«Το απόλυτο δόσιμο»
Την ενοχλούν οι ταμπέλες, τα κλισέ, ο ψυχαναγκασμός. «Πιστεύω στο ομαδικό πνεύμα». Δεν συμφωνεί όμως και με τη σημερινή εικόνα του θεάτρου: αμέτρητες σκηνές, άπειρες παραγωγές. «Δεν προχωράει έτσι το θέατρο». Αυτή θέλησε να γίνει ηθοποιός γιατί στη σκηνή, σε μια σχολική παράσταση, ένιωσε ελευθερία παραμερίζοντας τη συστολή. Και πήρε την απόφαση σαν διάβασε τα λόγια του Βαν Γκογκ: «Σε αυτή τη δουλειά ρισκάρω εγώ τη ζωή μου και το μισό μου μυαλό χάθηκε γι’ αυτήν». «Μιλούσε για το απόλυτο δόσιμο». Αυτό αναζητεί και η ίδια στο θέατρο.
Σοφοκλή, «Αντιγόνη», μτφρ.: Παναγιώτα Πανταζή, μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, παίζουν: Nικήτας Τσακίρογλου, Ιωάννα Παππά, Σταύρος Ζαλμάς, Νίκος Αρβανίτης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Χρήστος Πλαΐνης, Κώστας Βελέτζας, Γιώργος Παπαπαύλου, Μάνος Καρατζογιάννης, Γιώργος Νούσης.