500 λέξεις με τη Ελένη Σταματούκου

500 λέξεις με τη Ελένη Σταματούκου

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μεγάλωσα κοντά στη θάλασσα, στη Χαλκίδα, όπου πλέον ζω μόνιμα. «Ενηλικιώθηκα» στο Brighton, στην Κωνσταντινούπολη και στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασα Βαλκανικές Σπουδές και Κοινωνική Ανθρωπολογία, αλλά έγινα δημοσιογράφος γιατί μου αρέσει να ακούω και να γράφω ιστορίες. Οταν δεν κάνω ρεπορτάζ ονειρεύομαι μακρινά ταξίδια και κάπου στο ενδιάμεσο γράφω βιβλία και ποιήματα.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Life» του Keith Richards, «Green on Blue» του Elliot Ackerman,«Δημοσιογράφος ή Ρεπόρτερ» του Νίκου Μπακουνάκη.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Είναι πολλές οι ζωές των ηρώων που θα ήθελα να ζήσω. Αυτή την περίοδο θα ήθελα να ήμουν ο Keith Richards και να ζούσα όλα αυτό το ντελίριο της εποχής εκείνης, συναυλίες, ταξίδια, έρωτες. Πειράζει που ο Keith είναι πραγματικός ήρωας;

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Θα ήθελα να δειπνήσω με τον Τζακ Κέρουακ σε ένα μικρό diner στην πατρίδα του στο Lowell, θα πίναμε κρασί σε κούπες του καφέ και θα μιλάγαμε για τη ζωή. Λίγο πριν ξημερώσει θα μου έλεγε «the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to…».

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Εκνευρίστηκα με τον «Ξένο» του Καμί και ειδικά με αυτήν την ηθική αναισθησία του Μερσό, του βασικού ήρωα, δεν ήθελα να τον συμπαθήσω.

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

Με συγκίνησε η ιστορία του Αζίζ, ενός νεαρού Αφγανού, στο «Green on Blue» του Elliot Ackerman, ο οποίος βρίσκει τον εαυτό του όντας εμπλεκόμενος σε έναν πόλεμο που δεν λέει να τελειώσει.

Η δημοσιογραφία μπορεί να εμπνεύσει τον συγγραφέα μέσα σας; 

Η δημοσιογραφία σε μαθαίνει να είσαι καλός ακροατής, παρατηρητής, ενώ παράλληλα σε τραβάει έξω από τον μικρόκοσμό σου, με αποτέλεσμα να γίνεσαι μάρτυρας γεγονότων και διαφόρων καταστάσεων. «Στο επάγγελμα ρεπόρτερ» του Αντονιόνι, ο ρεπόρτερ Ντέιβιντ Λοκ δραπετεύει από τον εαυτό του και υποδύεται κάποιον άλλον. Οσοι δεν δραπετεύουμε, γινόμαστε συγγραφείς.

Γιατί «Μπλε» o τίτλος του βιβλίου; Γαλάζιο ή θλιμμένο; Ή και τα δύο αυτά μαζί;

Το «Μπλε» είναι το «σημείο ασφαλείας» της Ηλέκτρας και του Δημήτρη. Και οι δυο τους καταφεύγουν εκεί για να σωθούν από το σχεδόν δυστοπικό τους παρόν. Κάποιες φορές όμως δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό μπορεί και να τους πνίξει. Το μπλε άλλοτε είναι χρώμα, άλλοτε είναι συναίσθημα, άλλοτε είναι τόπος, σώμα, όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα.

 Αθήνα-Κωνσταντινούπολη συνδέονται στο βιβλίο σας. Πώς και γιατί;

Για μεγάλο διάστημα της ζωής μου έχω ζήσει και στις δυο αυτές πόλεις, οι οποίες στα δικά μου μάτια θέλω να μοιάζουν, αν και δεν έχουν καμία σχέση, ίσως μόνο στο γεγονός ότι είναι και οι δυο χαοτικές. Παλιότερα αγαπούσα να τις μισώ, πλέον έχω υπογράψει συμφωνία ανακωχής μαζί τους. Ηταν λοιπόν αναμενόμενο να γράψω γι’ αυτές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή