Εχοντας πίσω μας μια από τις πιο σκοτεινές εβδομάδες της Μεταπολίτευσης, το μυαλό και η καρδιά στρέφονται σε καλύτερες ημέρες. Ας πούμε, στις 28 Μαΐου του 1979 όταν υπογραφόταν στο Ζάππειο Μέγαρο η συνθήκη προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Και μία ημέρα νωρίτερα, στις 27 Μαΐου, η Ελένη Βλάχου αφιερώνει τη στήλη της στην «Καθημερινή» στο ιστορικό γεγονός. Παρατηρήστε δίπλα στον συγκρατημένο ενθουσιασμό τους σπόρους ανησυχίας. Αλλά όσο οξυδερκής κι αν υπήρξε αυτή η σπουδαία γυναίκα, δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει τα όσα ζούμε αυτές τις ημέρες…
Γράφει η Ελένη Βλάχου: «Είναι προβιβασμός ότι φεύγομε απ’ αυτή τη μοναξιά την επικίνδυνη που ενθαρρύνει τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς εχθρούς, και φθάνομε σε μια νέα ασφαλέστερη γειτονιά και γινόμαστε μέλη –για πρώτη φορά στην Ιστορία μας– μιας οικογενείας. Και τι οικογενείας! Της πιο εκλεκτής στον κόσμο. Κακά τα ψέματα, τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κατοικούν τις εννέα χώρες που μας υποδέχονται είναι τα πιο πολιτισμένα της γης. Κάθε τόσο ακούμε και διαβάζομε παραλλαγές ενός παλαιού, επικίνδυνου μύθου. Ενός μύθου που μας χαρίζει προτερήματα που δεν έχομε, δυνατότητες που δεν διαθέτομε, και παρελθόν που δεν είναι αληθινό. Λέμε στα μικρά παιδάκια: “Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει…”. Και μεγαλώνει το παιδάκι, και διαβάζει την Ιστορία του τόπου του και ανακαλύπτει τους ζυγούς που η κακιά μοίρα επέβαλε επί αιώνες στην πατρίδα του… Τώρα, λέμε και γράφομε παραμύθια για το πόσο μας έχει ανάγκη η Ευρώπη, για το πόσο πιο “Ευρώπη” γίνεται με την άφιξη της Ελλάδος… Και αύριο, όταν οι αντιπρόσωποι των εννέα χωρών, πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, μας χαρίσουν τα θερμά λόγια που επιβάλλουν οι περιστάσεις, θα τα πάρομε τοις μετρητοίς και θα ζητωκραυγάσομε νικηφόρα συνθήματα… Ας είναι, το βήμα είναι μεγάλο, ιστορικό, σωτήριο. Αρκεί να το καταλάβουμε μια ώρα αρχήτερα. Τελειώνουν τα λόγια και αρχίζουν οι εξετάσεις. Οτι ο Ελληνας είναι ευφυής, ικανός, δραστήριος είναι βέβαιο. Εκτός Ελλάδος σε περιβάλλον εχθρικό ή αδιάφορο, υπερνικά άγριους συναγωνισμούς και επιβάλλεται σαν έμπορος, επιστήμων, πολιτικός. Διότι συγκεντρώνεται, σοβαρεύεται, εργάζεται. Αν κάνει το ίδιο και εδώ, δεν θα μπούμε μονάχα στην Ευρώπη, αλλά πολύ σπουδαιότερο, θα φέρομε την Ευρώπη στον τόπο μας. Αλλιώς… Το μέλλον μας είναι εξασφαλισμένο αλλ’ άδοξο. Θα μεταβληθούμε σιγά-σιγά σε ένα τεράστιο τουριστικό θέρετρο, ένα κέντρο ψυχαγωγίας για εκατομμύρια ξένους, με ένα λαό που θα ζει από τα ξενοδοχεία, τα μπαρ, τα μπουζούκια και τις μπουτίκ, ακολουθώντας τον ξεκούραστο κατήφορο που έχομε ήδη πάρει…».