Οταν καμιά φορά συναντάς ανθρώπους που φροντίζουν τον τόπο τους με στοργή, σκέφτεσαι ότι αυτή μπορεί να είναι η σύγχρονη όψη του πατριωτισμού. Χωρίς μεγαλοστομίες, με ακαταπόνητη ενεργητικότητα και κουράγιο, δεν σταματούν να πασχίζουν για το καλύτερο, ακόμα και αν αυτό αφορά το μικρό, το ταπεινό ή το ξεχασμένο.
Η Μαίρη Καμπουροπούλου–Σαββαΐδου ίσως είναι περισσότερο γνωστή στην Αθήνα με την παλιά της ιδιότητα ως διευθύντρια της Πινακοθήκης Ρόδου, όπου πραγματικά επιτέλεσε σπουδαίο έργο. Ταυτόχρονα, όμως, διδάσκει εδώ και πολλά χρόνια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την παράδοση, να προστατεύσει αυτό το ευάλωτο «ψηφιδωτό» της αρχαίας, βυζαντινής και νεότερης ιστορίας του νησιού, με έμφαση τον τόπο καταγωγής της, τη Λίνδο. Επιστεγάζοντας την προσπάθεια αυτή, παράγει και δικό της, πρωτότυπο καλλιτεχνικό έργο, το οποίο διαπνέεται από την ίδια έγνοια διάσωσης και διάδοσης.
Το περασμένο Σάββατο εγκαινιάστηκε στον εκθεσιακό χώρο του resort Aquagrand στη Λίνδο η έκθεσή της με τίτλο «ΑΝΑ», η οποία συμπυκνώνει ένα μεγάλο μέρος της πρόσφατης δημιουργικής της πορείας: έργα που βρίσκουν την καλλιτεχνική τους έμπνευση από τον κατάλευκο οικισμό κάτω από τη βυζαντινή και αρχαία Ακρόπολη, τα υπέρθυρα των σπιτιών, το φυσικό περιβάλλον, τα βοτσαλωτά, το παλίμψηστο της Ρόδου.
Γεννημένη στην Αιθιοπία, όπου η οικογένειά της είχε αναπτύξει εμπορική και επιχειρηματική δραστηριότητα, η Μαίρη Καμπουροπούλου–Σαββαΐδου γνώρισε τη Λίνδο σαν τον τόπο των παππούδων της στα παιδικά της καλοκαίρια. Η επιστροφή στην πατρίδα έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’60. «Μεγαλώνοντας στην Αντίς Αμπέμπα, υπήρχε πάντα το ζητούμενο του νόστου. Οταν έφτανα κάθε χρόνο από την Αφρική, η Λίνδος μού φαινόταν ένα μαγικό μέρος όπου ο χρόνος σε ξαναγυρίζει πίσω σε διάφορες εποχές. Δεν είναι μόνον τα αρχαία και τα βυζαντινά σπαράγματα, η αρχιτεκτονική, αλλά και αυτός ο πλούτος από αντικείμενα που έφερναν μαζί τους οι ξενιτεμένοι Λινδιακοί. Ανοιγε η πόρτα ενός καπετανόσπιτου και έβλεπες ξαφνικά έναν άλλο κόσμο μέσα από τις κουτέλες, τα πιάτα ιζνίκ που στόλιζαν τους τοίχους. Ηταν κτίσματα διώροφα για να βλέπουν το πέλαγος και τα καράβια τους να έρχονται. Κάπως έτσι η παιδική μου εικονογραφία είχε να κάνει με νατουραλιστικά μοτίβα, με σχέδια από υπέρθυρα, με πλεούμενα», λέει η Μαίρη Καμπουροπούλου–Σαββαΐδου, που «πάτησε» στα βιώματα και τα μεταβόλισε στην τέχνη της.
Νέα πνοή
«Πιστεύω ότι η παράδοση –και αυτό είναι κάτι που συζητάμε με τους φοιτητές στο πανεπιστήμιο– δεν είναι σαν απολιθωμένο έντομο μέσα στο κεχριμπάρι. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που θέλει σεβασμό ώστε να μην την κακοποιούμε, αλλά και τον στοχασμό για να της δώσουμε νέα πνοή. Ετσι μόνο το καινούργιο μπορεί να έχει αναγνωρισιμότητα, ταυτότητα και ποιότητα», λέει η Ροδίτισσα που τελείωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών στην Ιταλία και έκανε το διδακτορικό της στην Ελλάδα. Αρχισε να διδάσκει στην Παιδαγωγική Ακαδημία από το 1976.
Πολιτιστικό συσσίτιο
Τα 40 αυτά χρόνια,το πάθος που προσπαθεί να μεταδώσει στους φοιτητές είναι η έρευνα: «Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά να ανακαλύψουν τις αισθητικές αξίες. Στην παλιά πόλη της Ρόδου, όλα τα αναμνηστικά προέρχονται από ασιατικές χώρες, βγαίνουν από μια παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν μπορούσαμε να έχουμε το δικό μας σύγχρονο, αξιόλογο ντιζάιν, που να το έχουν αγκαλιάσει οι τοπικές βιοτεχνίες και οι εμπορικές επιχειρήσεις. Δυστυχώς, δεν υπάρχει η καλλιέργεια. Τουρισμός δεν σημαίνει μόνο διαμονή, φαγητό και παραλία. Είναι και ένα πολιτιστικό συσσίτιο που αξίζει περισσότερο από όλα τ’ άλλα. Ας δώσουμε έμφαση σε αυτό…».