12 το μεσημέρι περίπου
Με απασχόλησε το θέμα αυτής της συνομιλίας. Γιατί ξαφνικά φέτος έχω πάρα πολύ χρόνο και αναρωτήθηκα τι κάνω όταν δεν δουλεύω και δεν έχω οικογένεια και παιδιά. Είναι σαν να ξαναπαρατήρησα λίγο τον εαυτό μου. Το πρώτο διάστημα λες θα ξεκουραστώ και θα κοιτάω τον τοίχο. Οταν όμως αυτό έχεις να το διαχειριστείς πραγματικά, κρίνεις και τον εαυτό σου. Αυτόν τον καιρό μια μέρα χωράει ό,τι κάνω σε μια εβδομάδα, αν εξαιρέσω την παράσταση. Ετσι, οι μέρες μου μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Μπορώ να μιλήσω για την Τρίτη σαν να είναι η Κυριακή. Ξυπνάω, λοιπόν, ό,τι ώρα θέλω. Μπορεί να ξυπνήσω στη 1 το μεσημέρι ή στις 10 το πρωί. Βάζω το μπρίκι στο γκάζι και ανοίγω τον υπολογιστή. Πίνω ελληνικό καφέ ή, αν βαριέμαι, θα κάνω νες. Θα τσεκάρω μηνύματα, θα δω ειδήσεις και θα παίξω για όση ώρα θέλω παιχνίδια στον υπολογιστή μου. Τον τελευταίο καιρό ξανάπιασα το τσέλο…
2.30 μ.μ.
Και μετά, για να μη νιώθω ότι η μέρα πάει στράφι, θα διαβάσω κάτι, κάνω κάποιες δουλειές στο σπίτι, βλέπω φίλους, είτε για να φάω μαζί τους είτε για έναν καφέ. Τα μεσημέρια μ’ αρέσει να τρώω στη Μαίρη, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, αλλιώς κινούμαι στην περιοχή των Εξαρχείων, όπου μένω. Μ’ αρέσουν πολύ τα φαγάδικα και οι ταβέρνες. Παλαιότερα μαγείρευα, τα τελευταία χρόνια όχι τόσο. Ξέρεις, είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος, και η τάση μου είναι να είμαι στο σπίτι. Κι επειδή η δουλειά μας έχει πολλή συνάφεια, έχω την ανάγκη για ησυχία. Κι έχω καταλάβει ότι η ζωή μου λειτουργεί κυρίως το βράδυ.
5 μ.μ.
Οταν έχω παράσταση είμαι πιο προσεκτική. Δηλαδή δεν θα πιω το μεσημέρι, θέλω να είμαι συγκεντρωμένη, γιατί ο στόχος είναι η παράσταση. Πώς λένε κάποιοι άνθρωποι ότι πρέπει να κοιμηθώ νωρίς γιατί θα ξυπνήσω πρωί; Ε, εγώ πρέπει να προστατεύσω ένα διάστημα που είναι χρονικά αλλού. Τώρα που το θέατρο είναι κοντά στο σπίτι μου, το ζέσταμά μου είναι να περπατάω μέχρι το θέατρο. Μετά το φαγητό, έχω ένα δίωρο μέχρι την παράσταση. Θα κάνω ένα μπάνιο, τελετουργικό της ημέρας, και υπάρχουν ημέρες που θα πάω να δω τη γιαγιά μου. Δεν το κάνω συχνά, αλλά προσπαθώ να το κάνω. Η γιαγιά μου είναι σε οίκο ευγηρίας στη Νίκαια γιατί πάσχει από Αλτσχάιμερ. Υπήρχε ένα διάστημα που δεν άντεχα να πάω, αλλά σκέφτηκα ότι έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Την αγαπάμε πολύ, γιατί μας μεγάλωσε. Οταν πρωτοπήγα, είχα καιρό να τη δω. Δεν θυμάται τίποτα, αλλά όταν μπήκα μου είπε: «Εσύ ήρθες για μένα. Εσύ είσαι δικιά μου». Και δεν ήξερε ποια είμαι. Την χάιδεψα, την τάισα, της πήγα γλυκά, κι ήταν σαν να ανταποδίδω κάτι που έχω δεχθεί από εκείνην, όταν ήμουν μικρή. Ηταν θεραπευτικό και μαζί σκληρό. Και το εντυπωσιακό είναι ότι όταν φεύγω με σταυρώνει.
7.30 μ.μ.
Είναι η ώρα που πηγαίνω στο θέατρο. Θέλω να έχουμε λίγη ώρα και μεταξύ μας στα καμαρίνια. Σε συγκεντρώνει αυτό, μαζί με το μακιγιάζ και την προετοιμασία. Και ξέρεις, οι δεσμοί που αναπτύσσονται στο καμαρίνι είναι κάτι πολύ ειδικό. Ισως να υπάρχει και σε άλλες δουλειές, αλλά έρχεσαι πολύ κοντά με τον άλλον. Και μπορεί αυτό να συμβεί μόνο για τρεις μήνες και μετά να μην τον ξαναδείς, να μην συνεργαστείς ξανά.
11 μ.μ.
Τελειώνει η παράσταση, ξεβαφόμαστε, ντυνόμαστε. Συνήθως βγαίνω μετά και μου αρέσει πολύ. Θα μπορούσε να πάει μέχρι τις 6 το πρωί. Είμαι πολύ νυχτοπούλι. Τώρα δεν μένω μέχρι τόσο αργά, γιατί από ένα σημείο αρχίζεις και κουράζεσαι. Αγαπώ συγκεκριμένα μέρη. Το Τρα λα λα στην Ασκληπιού, το Παρασκήνιο, τον Ενοικο στην Καλλιδρομίου, το Au revouir. Το να κάθομαι στην μπάρα με φίλους να τα λέμε είναι το καλύτερό μου. Για φαγητό, ανάλογα. Πέρυσι πήγαινα πολύ στο Duende. Τώρα πηγαίνω στη Μαίρη ή στα Μπριζολάκια. Μ’ αρέσουν τα Εξάρχεια, αλλά εγώ μεγάλωσα σε πραγματική γειτονιά, στο Αιγάλεω, και κάποια στιγμή θα επιστρέψω.
2.30-3 π.μ.
Θα ξαναμπώ λίγο στον υπολογιστή, ίσως χαζέψω σε καμιά ταινία. Αρχίζω όμως να κατεβάζω ταχύτητες. Και βάζω εκείνη την ώρα μαστίχα με στυμμένο λεμόνι, μ’ ένα παγάκι. Χαλαρώνω και πάω σιγά σιγά για ύπνο.
Η Σύρμω Κεκέ παίζει στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στο έργο του Χέρμαν Μπροχ «Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών», σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.