«Χαμένη γενιά που δεν ανήκει σε κόμμα/μα τη ρίξαν σε κώμα/«τζάκια» και «τρωκτικά»./Σαρανταβγάλε κι ακόμη περιμένω…/Ισως και να μην προλαβαίνω/Κουράστηκα πια», έγραψε προφητικά πριν από την κρίση ο Χρήστος Αλεξόπουλος, συνθέτης και δημιουργός της ανεξάρτητης δισκογραφικής Puzzlemusik, κι όταν το ακούς από τη Μαρία Λατσίνου δεν μένεις ασυγκίνητος στο πάθος της. Τα χαμένα όνειρα των συνοδοιπόρων της μοιάζει να τα γνωρίζει και η ίδια καλά.
Το τραγούδι αυτό όπως και τα άλλα του ιδιαίτερου άλμπουμ «Μια ανάσα δρόμος» τα παίζουν σε μικρούς με χαρακτήρα χώρους, όπως το βαγόνι «Το Τρένο στο Ρουφ» που θα εμφανιστούν στις 5/3, με τους υπόλοιπους της παρέας: Γιώργο Ανδρουλάκη (κρητική λύρα), Βάσω Μιχαηλίδου (ακορντεόν), Γιώργο Λιάπη (μπάσο) και Φοίβο Βαλαβάνη (ντραμς).
Η ιδιαιτερότητα του σχήματος; Μια ηλεκτρική μπάντα που δουλεύει διαρκώς με καινούργια τραγούδια τα οποία δοκιμάζει στο κοινό (όπως συνέβαινε σε άλλες εποχές), αλλά και διασκευές άλλων δημιουργών. Δεν επιλέγουν μέινστριμ ρεπερτόριο, δεν ακολουθούν τα στερεότυτα, αλλά τις δικές τους μουσικές ανησυχίες δίπλα σε κομμάτια του Δημήτρη Λάγιου, του Αντώνη Λιβιεράτου, του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα γιατί όχι και του Χιώτη. Ολα με άλλη ματιά. Τζαζ και ροκ στιγμές με παραδοσιακές πινελιές, φρέσκο ήχο και θέματα της εποχής.
«Γίνεται ροκ χωρίς κιθάρες;» είναι η ερώτηση που συνήθισαν να απαντούν. «Δεν έγινε για λόγους εντυπωσιασμού. Eνα στοίχημα ήταν κι ένα παιχνίδι, αν μπορούμε να δοκιμάσουμε και χωρίς την κιθάρα. Και ο ήχος δεν είναι αμιγώς ροκ» λέει στην «Κ» η Μαρία Λατσίνου. Εναλλακτικός ή πειραματικός είναι ο χαρακτηρισμός που προτιμά. Και οι ερμηνείες έντονα θεατρικές. «Απλώς αγαπώ πολύ το λυρικό τραγούδι και την όπερα» λέει, εξηγώντας «πως προσπαθεί να αποδώσει όσο περισσότερο χρωματικά τον στίχο».
Με μουσικές σπουδές από τα επτά της χρόνια, πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο, στη σχολή Μονωδίας με δασκάλα την Κική Τζαβέλλα, συνεργασίες με χορωδίες ανάμεσά τους και της Λυρικής Σκηνής, τη μεικτή χορωδία του Καθολικού Ναού Αγίου Διονύσου, σύνολα («Εμμέλεια», «Eklipsis») απέκτησε εφόδια από μικρή. Επειτα φεστιβάλ, μικρές σκηνές και χώροι όπως ο «Παρνασσός», παραστάσεις με το χορόδραμα «Φωνές Γυναικών» σε πανεπιστήμια θεατρολογίας στη Ν. Υόρκη, το γαλλικό σύνολο «Pyxis Ensemble» σε έργα του Χρίστου Στυλιανού, δισκογραφικές συμμετοχές, συνεργασίες σε μοντέρνες όπερες όπως «Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο καλός Λύκος», των Χ. Γωγιού και Γ. Φίλια σε σκηνοθεσία Αγγελικής Δαρλάση, σχήματα όπως το «Terra Ensemble». Είναι όμως και καθηγήτρια φωνητικής.
«Ετσι εκφράζομαι» απαντάει, ξεκαθαρίζοντας ότι τη γοητεύει πάνω απ’ όλα η μουσική. Μέρος μιας «Χαμένης γενιάς» όπως το τραγούδι που ερμηνεύει στον πρώτο της προσωπικό δίσκο, πέρασε από διάφορες δουλειές αναζητώντας την αξιοκρατία, μια άκρη στην αγορά εργασίας, βιώνοντας την αγωνία της οντισιόν, αλλά και την απόρριψη. «Τέτοιες στιγμές σκεφτόμουν να τα παρατήσω αλλά συνέχισα να παλεύω εντονότερα στην κρίση, σε ένα χώρο στον οποίο οι καλλιτέχνες τα βγάζουν πια πέρα με συνεργασίες και αλληλεγγύη. Στις καλές εποχές έμπαιναν στον χώρο και οι καιροσκόποι. Τώρα συνεχίζουν αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τη μουσική. Και εμείς στις συναυλίες που δίνουμε, ίσα που βγαίνει ένα χαρτζιλίκι. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω». Η ίδια έβαλε άλλες προτεραιότητες από νωρίς. Η Νομική που επίσης σπούδασε «δεν ήταν ιδιαίτερη αγάπη». Της άνοιξε όμως ορίζοντες, κι άλλο τόσο την προσγείωσε ειδικά στην περίοδο άσκησης.
«Μου άρεσε ως επιστήμη, αλλά όχι η δικηγορία». Οι πιο οδυνηρές στιγμές; «Οταν πήγαινα στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων και χανόμουν περιμένοντας εξυπηρέτηση. Στους ασκούμενους δεν δίνει κανείς σημασία, έχαναν τα χαρτιά που είχες παραδώσει, έτρεχες να βγάλεις άλλα, ήσουν υπεύθυνος για τα δικόγραφα που έχασαν…». Ολα αυτά μοιάζουν μακρινά. «Δεν ήταν θέμα συμβιβασμού. Η μουσική με γοήτευε πάντα και η διδασκαλία». Στους μαθητές της λέει «να κάνουν με πάθος ό,τι αγαπούν» .
Ανάμεσά τους είναι και μια 70χρονη μαθήτρια. «Συνιστώ σε όσους αγχώνονται να τραγουδούν. Το τραγούδι είναι ψυχοθεραπεία, λύτρωση». Στα παιδιά που ονειρεύονται καριέρα λέει την αλήθεια: «Στην Ελλάδα δεν θεωρούμε τη μουσική επάγγελμα αλλά χόμπι. Ομως προτιμότερο να βγάζεις λίγα και να γεμίζεις την ψυχή σου παρά να κάνεις αγγαρεία για τα πολλά».
Μαρία Λατσίνου. Στις 5 Μαρτίου, στο θέατρο «Το Τρένο στο Ρουφ». Σιδηροδρομικός σταθμός επί της Λ. Κωνσταντινουπόλεως.