Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Το παραµύθι του lifestyle µάς οδήγησε στη βλακεία»
Είναι απόγευµα. Από το παράθυρό µου στην εφηµερίδα βλέπω την Καστέλλα λουσµένη στο φως. Ολα προµηνύουν την άνοιξη. Και όµως, ο συνοµιλητής µου, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραµµής, µιλάει για φθινόπωρο. Είχα καιρό να µιλήσω µε τον ∆ηµήτρη Παπαδηµητρίου. Αφορµή να βρεθούµε ξανά στάθηκε ένα νέο έργο του, «Το χρονικό ενός πρώιµου φθινοπώρου», που θα παρουσιαστεί στην κεντρική σκηνή της Στέγης στις 4 και 5 Μαρτίου. Πρόκειται για ένα συµφωνικό ποίηµα «µεταροµαντικού-εκλεκτικιστικού ύφους», όπως µε ενηµερώνει ο ίδιος, µε µουσικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, και τρία τραγούδια σε ποιήµατα των Rainer Maria Rilke, Ανδρέα Εµπειρίκου και Charles Baudelaire.
Κατ’ αρχάς, γιατί φθινόπωρο; «Γιατί τώρα που τα δύο φθινόπωρα, το εντός µου και το “εν τοις πράγµασι”, βρίσκονται σε τέλεια σύνοδο, δεν θα µπορούσε να µε εκφράσει καλύτερα άλλη εποχή. Ανέκαθεν αγαπούσα το φθινόπωρο. Εχει γλυκό καιρό αλλά και µια υποψία χειµώνα. Ποτέ δεν συµµετείχα στο… χαζοχαρούµενο του καλοκαιριού, στο παραµύθι των “τρελών διακοπών”. Τα ταυτίζω µε την εποχή του lifestyle, τότε που οι περισσότεροι είχαν καραµέλα στο στόµα τους το “η ζωή είναι πολύ µικρή, baby” και ζούσαν ανυποψίαστοι µέσα σε ροζ συννεφάκια. Ολο αυτό µας οδήγησε στη βλακεία. Το φθινόπωρο σε βάζει σε µια διαδικασία να σκεφτείς. ∆εν είσαι ούτε ανέµελος τζίτζικας ούτε ακάµατος µέρµηγκας. Είναι εποχή ανασυγκρότησης και προετοιµασίας…»
Επαρκής η πρώτη εξήγηση. Αλλά κι αυτό το «αυτοβιογραφικά στοιχεία» πολύ ερεθιστικό ακούγεται για να συνεχιστεί η κουβέντα. «“Πρέπει να είχες τραυµατική παιδική ηλικία”, µου είχε πει κάποτε ένας φίλος, ακούγοντας τη µουσική µου. Απόρησα. “Οχι, κάθε άλλο. Τα παιδικά µου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισµένα”, του απάντησα. Πριν από λίγο καιρό θέλησα να “επιστρέψω” στα παλιά µου κοµµάτια», λέει ο ∆ηµήτρης. «Και είναι πολλά: µουσική για 35 θεατρικές παραστάσεις, 22 ταινίες,
11 τηλεοπτικές σειρές και περίπου 100 ντοκιµαντέρ, 12 συµφωνικά έργα, µουσική δωµατίου και δεκάδες τραγούδια. Τα άκουσα σαν ξένος! Σαν να τα είχε γράψει άλλος. Και διαπίστωσα ότι ο φίλος µου είχε δίκιο. Κοινός παρονοµαστής τους είναι µια διάχυτη µελαγχολία…»
Αρχισε να ψάχνει την πηγή της. Και έφτασε στην «πατρίδα» όλων µας: τα παιδικά µας βιώµατα. «Αυτή η θλίψη είχε να κάνει µε το ότι η οικογένειά µου άφησε την Αίγυπτο και ήρθε στην Ελλάδα. Ηµουν επτά ετών τότε. Ολα άλλαξαν: η καθηµερινότητά µου, ακόµη και το όνοµά µου. Στην Αλεξάνδρεια µε φώναζαν Ντέµη. Εδώ έγινα ∆ηµήτρης…» Το 2002 επέστρεψε στη γενέθλια πόλη του, µε αφορµή τα εγκαίνια της νέας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. «Ξαναπήγα στο παλιό µας σπίτι, στη Σµούχα. Με το ζόρι το αναγνώρισα. Ηταν µια συγκλονιστική στιγµή. Πλέον ήξερα ότι εκεί είχαν αρχίσει όλα: ένας άνθρωπος είχε “πεθάνει” κι ένας άλλος είχε “γεννηθεί”. Μου κόπηκαν τα γόνατα».
Το «Χρονικό ενός πρώιµου φθινοπώρου» θα ερµηνεύσει η ΚΟΑ-Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε µουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου. Θα συµπράξουν η λυρική σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός. Το έργο θα ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει σε CD. Τι άλλο ετοιµάζει ο συνθέτης; «Πολλά. Παραµένω… ανοιχτός. Αν και το µουσικό κύκλωµα δεν είναι πια ανοιχτό σ’ εµένα. Ισως γιατί δεν µπορώ να υπηρετήσω τα εµπορικά στάνταρ των ραδιοφώνων. Ισως γιατί κάνω δίσκους µε κύκλους τραγουδιών, δεν γράφω µε τη λογική του ενός σουξέ. Αλλά δεν µε πειράζει. Εχω αποφασίσει ότι σε αυτό το “βαγόνι” δεν θα µπω. Βασίζοµαι στο ένστικτο των ανθρώπων που αναζητούν κάτι καλό. Πάντα το βρίσκουν, παρά τα εµπόδια…».
