Είναι απόγευμα. Από το παράθυρό μου στην εφημερίδα βλέπω την Καστέλλα λουσμένη στο φως. Ολα προμηνύουν την άνοιξη. Και όμως, ο συνομιλητής μου, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, μιλάει για φθινόπωρο. Είχα καιρό να μιλήσω με τον ∆ημήτρη Παπαδημητρίου. Αφορμή να βρεθούμε ξανά στάθηκε ένα νέο έργο του, «Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου», που θα παρουσιαστεί στην κεντρική σκηνή της Στέγης στις 4 και 5 Μαρτίου. Πρόκειται για ένα συμφωνικό ποίημα «μεταρομαντικού-εκλεκτικιστικού ύφους», όπως με ενημερώνει ο ίδιος, με μουσικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, και τρία τραγούδια σε ποιήματα των Rainer Maria Rilke, Ανδρέα Εμπειρίκου και Charles Baudelaire.
Κατ’ αρχάς, γιατί φθινόπωρο; «Γιατί τώρα που τα δύο φθινόπωρα, το εντός μου και το “εν τοις πράγμασι”, βρίσκονται σε τέλεια σύνοδο, δεν θα μπορούσε να με εκφράσει καλύτερα άλλη εποχή. Ανέκαθεν αγαπούσα το φθινόπωρο. Εχει γλυκό καιρό αλλά και μια υποψία χειμώνα. Ποτέ δεν συμμετείχα στο… χαζοχαρούμενο του καλοκαιριού, στο παραμύθι των “τρελών διακοπών”. Τα ταυτίζω με την εποχή του lifestyle, τότε που οι περισσότεροι είχαν καραμέλα στο στόμα τους το “η ζωή είναι πολύ μικρή, baby” και ζούσαν ανυποψίαστοι μέσα σε ροζ συννεφάκια. Ολο αυτό μας οδήγησε στη βλακεία. Το φθινόπωρο σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς. ∆εν είσαι ούτε ανέμελος τζίτζικας ούτε ακάματος μέρμηγκας. Είναι εποχή ανασυγκρότησης και προετοιμασίας…»
Επαρκής η πρώτη εξήγηση. Αλλά κι αυτό το «αυτοβιογραφικά στοιχεία» πολύ ερεθιστικό ακούγεται για να συνεχιστεί η κουβέντα. «“Πρέπει να είχες τραυματική παιδική ηλικία”, μου είχε πει κάποτε ένας φίλος, ακούγοντας τη μουσική μου. Απόρησα. “Οχι, κάθε άλλο. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα”, του απάντησα. Πριν από λίγο καιρό θέλησα να “επιστρέψω” στα παλιά μου κομμάτια», λέει ο ∆ημήτρης. «Και είναι πολλά: μουσική για 35 θεατρικές παραστάσεις, 22 ταινίες, 11 τηλεοπτικές σειρές και περίπου 100 ντοκιμαντέρ, 12 συμφωνικά έργα, μουσική δωματίου και δεκάδες τραγούδια. Τα άκουσα σαν ξένος! Σαν να τα είχε γράψει άλλος. Και διαπίστωσα ότι ο φίλος μου είχε δίκιο. Κοινός παρονομαστής τους είναι μια διάχυτη μελαγχολία…»
Αρχισε να ψάχνει την πηγή της. Και έφτασε στην «πατρίδα» όλων μας: τα παιδικά μας βιώματα. «Αυτή η θλίψη είχε να κάνει με το ότι η οικογένειά μου άφησε την Αίγυπτο και ήρθε στην Ελλάδα. Ημουν επτά ετών τότε. Ολα άλλαξαν: η καθημερινότητά μου, ακόμη και το όνομά μου. Στην Αλεξάνδρεια με φώναζαν Ντέμη. Εδώ έγινα ∆ημήτρης…» Το 2002 επέστρεψε στη γενέθλια πόλη του, με αφορμή τα εγκαίνια της νέας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. «Ξαναπήγα στο παλιό μας σπίτι, στη Σμούχα. Με το ζόρι το αναγνώρισα. Ηταν μια συγκλονιστική στιγμή. Πλέον ήξερα ότι εκεί είχαν αρχίσει όλα: ένας άνθρωπος είχε “πεθάνει” κι ένας άλλος είχε “γεννηθεί”. Μου κόπηκαν τα γόνατα».
Το «Χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου» θα ερμηνεύσει η ΚΟΑ-Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου. Θα συμπράξουν η λυρική σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός. Το έργο θα ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει σε CD. Τι άλλο ετοιμάζει ο συνθέτης; «Πολλά. Παραμένω… ανοιχτός. Αν και το μουσικό κύκλωμα δεν είναι πια ανοιχτό σ’ εμένα. Ισως γιατί δεν μπορώ να υπηρετήσω τα εμπορικά στάνταρ των ραδιοφώνων. Ισως γιατί κάνω δίσκους με κύκλους τραγουδιών, δεν γράφω με τη λογική του ενός σουξέ. Αλλά δεν με πειράζει. Εχω αποφασίσει ότι σε αυτό το “βαγόνι” δεν θα μπω. Βασίζομαι στο ένστικτο των ανθρώπων που αναζητούν κάτι καλό. Πάντα το βρίσκουν, παρά τα εμπόδια…».