Ζαν: Λοιπόν, νομίζω ότι, επιτέλους, ήρθε η ξαστεριά, ύστερα από τόσα χρόνια ύφεσης και κατήφειας.
Νταρκ: Καλέ, τι έπαθες; Καμιά ηλίαση στην πισίνα του Χίλτον; Μήπως κλείστηκες σε κανένα ασανσέρ με τον Τσακαλώτο και σου έκανε πλύση εγκεφάλου, μιλώντας συνέχεια για την ανάκαμψη (προφορά: Ana-camp-see), μέχρι να σας απεγκλωβίσουν; Πώς έχασες τα λογικά σου;
– Προφανώς δεν κυκλοφορείς σε κύκλους Haut Monde. Η εμβέλειά σου φτάνει μέχρι την «Αΐντα» στο Ηρώδειο. Εδώ, χρυσή μου, συμβαίνουν πράματα και θάματα. Εφτασε η ώρα και εμείς οι φιλότεχνοι να δούμε και κανέναν άνθρωπο της προκοπής να έρχεται σε αυτήν τη μαρτυρική χώρα για να λαμπρύνει με την παρουσία του σημαντικά events. Να ξεχάσουμε για λίγο την παλαιοκομμουνιστική μιζέρια που αν πεις το παιδί σου «πριγκιπόπουλο» θα έχεις τη μοίρα των Ρομανόφ….
– Πες μου, πες μου ποιος έρχεται;
– Κατ’ αρχάς αυτό το Σαββατοκύριακο μόνον είχαμε δύο εγκαίνια με απόηχο λάμψης παλαιών καλών εποχών και δεν εννοώ τριτοκοσμική γκλαμουριά. Διχάστηκα εάν θα έπρεπε να πάω στην Ελεύθερνα της Κρήτης, όπου ανοίγει ένα μουσείο κόσμημα σε ένα αρχαιολογικό πάρκο που είχε εντυπωσιάσει κάποτε ακόμα και τον Τζόρτζιο Αρμάνι, ή αν θα πήγαινα στην Ανδρο, όπου εγκαινιαζόταν η έκθεση του Ζογγολόπουλου στο Μουσείο Γουλανδρή, με ταυτόχρονη εορτή για τα 50 χρόνια του Ναυτικού Ομίλου του νησιού, στο λίκνο του εφοπλισμού δηλαδή.
– Χμμμ. Κρι κρι εναντίον λαγουδέρας. Η Ελεύθερνα είναι στους πρόποδες του Ψηλορείτη σε 380 μέτρα. Μόνο με ίσιο, εκδρομικό πατούμενο πας εκεί. Δεν διάλεξες την Ανδρο που θα βάλεις μια μαρινιέρα και ένα καλό μπιζού και θα σκίσεις;
– Επειδή δεν ήμουν σίγουρη τι έπρεπε να κάνω, είπα να μείνω Αθήνα, γιατί, όπως συμβαίνει κάθε τέλος Ιουνίου, φωνάζει ο Δάκης Ιωάννου όλη την εικαστική αφρόκρεμα από το εξωτερικό για το ΔΕΣΤΕ αλλά και τα σφαγεία στην Υδρα, λίγες ημέρες αργότερα.
– Κάτι θυμάμαι. Δεν είναι αυτό που είχαν κάνει μια χρονιά την περιφορά ενός καρχαρία από το Μανδράκι μέχρι και το λιμάνι; Τους κόπηκαν τα χέρια με το σκυλόψαρο πέρα-δώθε, λες και ήταν εικόνισμα; Μία άλλη φορά που ο Μαουρίτσιο Κατελάν είχε φτιάξει δύο μικρά ομοιώματα του εαυτού του στο νεκροκρέβατο ο κακοχρονεμένος; Το contemporary, χρυσό μου, είναι γεμάτο κακές εκπλήξεις. Μου ακούγεται μεγάλη ταλαιπωρία.
– Περιμένουμε και το τετραήμερο εκδηλώσεων στο Ιδρυμα Νιάρχου στο Φάληρο το επόμενο Σαββατοκύριακο. Επιτέλους να δούμε λίγο Ρέντσο Πιάνο, να έρθουμε στα ίσα μας, προτού διορίσει η κυβέρνηση τον Καρανίκα διευθυντή και φυτέψει κάνναβη για ιατρικούς σκοπούς ανάμεσα στις ελιές και στις λεβάντες. Να καμαρώσουμε την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη Νέα Λυρική. Δεν βάζουμε εκεί μέσα και όλα τα αγάλματα που θέλει να αποσύρει ο Καμίνης;
– Εγώ λέω να γίνει μια κλήρωση, και τα γλυπτά να πάνε σε καλά αστικά σπίτια για φιλοξενία μέχρι να στρώσει η κατάσταση στην Αθήνα. Αλλιώς μέχρι να κινηθεί η διαδικασία για να πάνε στη Δημοτική Πινακοθήκη ή να μετακομίσουν σε πιο καλά φυλασσόμενα μέρη, θα τα κλέβουν πέντε πέντε. Δεν θυμάσαι εκείνο το καψερό χάλκινο ελάφι που του βάλανε οι αναρχικοί βούλες με σπρέι σαν τον Μπάμπι; Με τέτοια ασυδοσία που υπάρχει στην Αθήνα, είναι θαύμα που δεν κάνουν γκράφιτι και πάνω στους περαστικούς. Να κυκλοφορείς ανυποψίαστος και να γράφει στην πλάτη σου: «Ολική άρνηση του πολιτισμού, λευτεριά στους ανθρώπους και στα ζώα».
– Κοίτα, κάθε γλυπτό έχει και τη μοίρα του. Την προτομή της Μαρίας Κάλλας ευτυχώς μόλις την τοποθέτησαν εντός του Μεγάρου. Διότι, αν την είχαν βάλει εκτός, καταλαβαίνεις τι θα τράβαγε που αγάπησε τον Ωνάση. Ποιος αντιεξουσιαστής θα της το συγχωρούσε; Δεν θα έπρεπε να τιμωρηθεί;