Ο Μιχάλης Φακίνος έχει εκδώσει δέκα μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων, χρονογραφήματα. Δύο θεατρικά του έργα παίχτηκαν στο θέατρο «Στοά». Μεταφράστηκε στα γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο «Φύλακας στην πισίνα» (εκδ. Κέδρος).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Ο άγγελος της πείνας», της Χέρτα Μίλερ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Παιδί ήθελα να ήμουν ο Φιλέας Φογκ. Για το ταξίδι. Τώρα πια χάλασα. Εχω γίνει παρατηρητής ηρώων για να μαθαίνω πώς τους κινεί ο συγγραφέας τους.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Δείπνο όχι. Αλλά ένα κρασί θα το έπινα με τον Θερβάντες.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με κανένα βιβλίο. Ακόμη και τα «κακά» βιβλία τα διαβάζω για να μαθαίνω τι να αποφεύγω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Με συγκινεί το πρώτο βιβλίο ενός άσημου για την προσπάθεια που κάνει να μπει στον λαβύρινθο της λογοτεχνίας.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Θα ντρεπόμουν αν δεν είχα διαβάσει κανένα.
Τι μαγικό, ή τι εφιαλτικό, συμβαίνει με τα πλακάκια της πισίνας;
Ο «Φύλακας στην πισίνα» χρόνια περιμένει το νερό που θα τη γεμίσει. Εποχή λειψυδρίας (με τη μεταφορική βεβαίως έννοια) που σαν συνέπεια έχει τη φθορά. Τα πλακάκια που ξεκολλάνε και πέφτουν απ’ τα τοιχώματα της ξερής πισίνας εκτός από την απώλεια της ωραιότητας αποκαλύπτουν τις φωλιές των αρουραίων και τα κόκαλα των προγόνων μας. Τα πλακάκια, καθώς σπάνε με κρότο στον πάτο της πισίνας, ξυπνούν αλλοπρόσαλλες μνήμες στο μυαλό του φύλακα.
Ιστορία, μνήμη, επινόηση: πώς συμπλέκονται στο βιβλίο;
Ο συγγραφέας διαθέτει την αυθάδεια της φαντασίας κι ένα αλχημικό εργαστήριο όπου ανακατεύει τα υλικά του χάους για να φτιάξει «χρυσό». Ετσι και ο «Φύλακας» ανακατεύει τυφλωμένους από τα αέρια στρατιώτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τη διαπόμπευση μιας γυμνής γυναίκας στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου και μια παράξενη γραφή στον τοίχο των συνθημάτων. Ομως περνώντας μέσα από τις κλειστές πόρτες της μνήμης και της Ιστορίας θα αναμετρηθεί αναπόφευκτα με τη σκληρή πραγματικότητα του τώρα, με την Ελλάδα του σήμερα.
Ξαναβρίσκουμε τον Ομηρο Μπαρ εδώ. Τι τρέχει με αυτόν τον χαρακτήρα;
Αγαπώ τον Ομηρο Μπαρ που πουλάει φανταστικές ιστορίες στους θαμώνες των μπαρ για ένα ποτό. Κι έρχεται από βιβλίο σε βιβλίο να μου θυμίζει ότι υπάρχει, δεν σώθηκαν οι ιστορίες του. Τελικά, για να παραφράσω τη γνωστή ρήση: Ο Ομηρος Μπαρ είμαι εγώ!