Με το τραγούδι και το θέατρο ήταν μπλεγμένη από μικρή. Μαθήματα πιάνου και φωνής, υποκριτικής, έπειτα υποτροφία για σπουδές στο Μπέρκλεϊ, επιστροφή, δουλειές στο θέατρο και τον χώρο του τραγουδιού. Αλλά ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο που μια διασκευή ενός μικρασιάτικου ερωτικού τραγουδιού ξεχώρισε τη Μαρίνα Σάττι. Το «Θα σπάσω κούπες» που διασκεύασε με τους φίλους της έγινε αμέσως viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ιδιαίτερη ερμηνεία της κέρδισε το κοινό, χωρίς καμία δισκογραφική υποστήριξη, παρά μόνο τη βοήθεια του YouTube.
Πριν από λίγες ημέρες, στη συναυλία που έδωσε με το συγκρότημα Fonés στον κήπο του Ραδιομεγάρου στην Αγία Παρασκευή, έδειξε μια διαφορετική πλευρά της. Ενα πολυφωνικό σύνολο με ξεχωριστές φωνές σε παραδοσιακά τραγούδια από όλες τις ηπείρους. Σήμερα, αύριο και τη Δευτέρα θα τη δούμε στο Μέγαρο Μουσικής, με την Καμεράτα, στο «West Side Story» που διευθύνει ο Γιώργος Πέτρου. Από τα πολυαγαπημένα μιούζικαλ του κοινού, βασισμένο στην ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, το West Side Story μάς μεταφέρει στις γειτονιές της Νέας Υόρκης του ’50, στην έχθρα ανάμεσα σε δύο νεανικές συμμορίες και στα κοινωνικά προβλήματα της εποχής (ρατσισμός, μετανάστευση). Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα γεννιέται ο έρωτας ανάμεσα στην Πορτορικανή Μαρία και στον Αμερικανό Τόνι, που ερμηνεύουν στη σκηνή του Μεγάρου η Μαρίνα Σάττι και ο Γιάννης Καλύβας.
Τι τη συνδέει με την ηρωίδα; «Η Μαρία του West Side Story για μένα συμβολίζει την ελπίδα. Εκείνη προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο στη δεκαετία του ’50, να κρατήσει την αισιοδοξία της και να μεταδώσει την αγάπη», απαντάει. «Το φεύγω από κάπου για να πάω αλλού αναζητώντας κάτι καλύτερο, είναι μια ιστορία που περιέχω. Ο πατέρας μου βλέπετε είναι Σουδανός που ήρθε τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα για να σπουδάσει ιατρική. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, μετακομίσαμε στην Κρήτη, στο Ηράκλειο απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου, γύρισα στην Αθήνα για σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο, αλλά τελικά έφυγα με υποτροφία στο Μπέρκλεϊ. Πήγα στην Αμερική αναζητώντας κάτι που θα με εξελίξει».
Τα χρόνια από το 2009 έως το 2012 που έζησε εκεί ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής της. Επιστρέφοντας «αντιμετώπισα τον μπαμπούλα της κρίσης. Με πήρε από κάτω για καιρό, είχα αδρανήσει. Εκανα και ψυχανάλυση. Η ενηλικίωση πονάει. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι η ιστορία κάνει κύκλους. Υπήρχαν περίοδοι σκοταδισμού και στη συνέχεια τα πράγματα ανατρέπονταν. Η γιαγιά μου στο Ηράκλειο μιλούσε συχνά για τη Μικρασιατική Καταστροφή και πώς αναγκάστηκε να αφήσει τον τόπο της και να πάει στην Κρήτη. Ο φόβος και ο ρατσισμός πάντα υπήρχαν, παρότι οι κοινωνίες προοδεύουν. Τα βίωσα κι εγώ σε μια κοινωνία πιο σύγχρονη. Την κοροϊδία που είμαι σκουρόχρωμη, για το επίθετό μου, γιατί τον αδερφό μου τον λένε Σαρίφ. Πώς να το εξηγήσεις στα παιδάκια… Βέβαια έκρυβα κι εγώ μια ενοχή μέσα μου». Τώρα, προσπαθεί να αντισταθεί στη γενική θλίψη. Πολλοί τη ρωτούν γιατί επέστρεψε στην Ελλάδα της κρίσης. «Είναι ευκαιρία για τη γενιά μου να φτιάξει κάτι καινούργιο. Αν είσαι συνεπής στον εαυτό σου, αν κάνεις ό,τι αγαπάς, υπάρχει χώρος για όλους».
«Σουδανοκρητικιά», έτσι συστήνεται. Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στον τόπο της μητέρας της, το Ηράκλειο Κρήτης. «Μου άρεσε το ποδόσφαιρο, το κυνηγητό, το κολύμπι, ο αθλητισμός, οι εξερευνήσεις. Η σχέση μου με τη φύση ήταν έντονη κι όταν πήγαινα στα ξαδέρφια μου στο Σουδάν». Ο μπαμπάς αναισθησιολόγος, η μαμά χημικός μηχανικός. «Ισως εξαιτίας της ξεκίνησα τις σπουδές στην αρχιτεκτονική. Μου άρεσε το σχέδιο, τα μαθηματικά και ο τρόπος σκέψης».
Στο σπίτι άκουγαν αραβικά τραγούδια, «άλλωστε η μουσική του Σουδάν συνδυάζει στοιχεία της αραβικής κουλτούρας και της αφρικανικής, υπάρχουν κρουστά και πεντατονικές κλίμακες». Αλλα και πολύ κλασική, κυρίως Μαρία Κάλλας. Τα δικά της ακούσματα είχαν ροκ ένταση αλλά και ηχόχρωμα του MTV, έπειτα τζαζ, μέχρι που ανακάλυψε τη world music.
Στην Αθήνα μπήκε στην Αρχιτεκτονική, παράλληλα σπούδασε στη Σχολή Βεάκη, συνέχισε στο Μπέρκλεϊ, έκανε μαθήματα στο New York Film Academy. «Δεν ήμουν ποτέ του ξενυχτιού. Δεν αντέχω την εκκωφαντική μουσική, τον θόρυβο, τα τσιγάρα. Το θέατρο πάντα μου άρεσε ως συνθήκη». Οι συνεργασίες που έκανε εκεί είχαν πάντα σχέση με τη μουσική. Δούλεψε με τη Λυδία Κονιόρδου στον «Ιππόλυτο», τον Θωμά Μοσχόπουλο στις «Τραχίνιες», τον Νίκο Μαστοράκη στην «Ιωάννα των Σφαγείων», όπου έκανε τη μουσική διδασκαλία κ.ά. «Πάντα καταπιανόμουν με πολλά. Οι δάσκαλοι με συμβούλευαν να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα. Δεν νιώθω ηθοποιός. Μου αρέσει η μουσική διδασκαλία, η σύνθεση, η ενορχήστρωση, οι χορωδίες». Στη συζήτησή μας η Αμερική επανέρχεται συχνά. «Είναι το μέρος που συναντιούνται όλες οι κουλτούρες. Είναι μια πολυπολιτισμική βεντάλια. Μικρή, στην Ελλάδα, ίσως ήθελα να κρύψω αυτό το στοιχείο μου, ήμουν μπερδεμένη. Θυμάμαι πήγαινα σε γενέθλια φίλων μου και σκεφτόμουν να κατέβω κάτω πριν ανέβει ο πατέρας μου να με πάρει και δουν ότι είναι μαύρος. Ηταν και στο μυαλό μου όλο αυτό. Τα παιδιά αποζητούν την ομογενοποίηση. Ομως πρέπει να υποστηρίζουμε την προσωπική μας ταυτότητα, αλλιώς θα μιλάμε, θα τραγουδάμε, θα τρώμε ίδια».
Στην Αμερική βρήκε και την Ελλάδα μέσα της, μουσικά. «Μέχρι να πάω, ασχολιόμουν με πιο δυτικά ακούσματα. Εκεί άκουσα με προσοχή τη μουσική των Βαλκανίων κι έπειτα κατανόησα τα ηπειρώτικα». Εκεί προσέγγισε και το λαϊκό τραγούδι, σε ένα ελληνικό εστιατόριο όπου εργαζόταν. «Στην αρχή ήμουν χάλια. Ελεγα το “Μήλο μου και μανταρίνι” σαν να ακούς ποπ. Ομως ο κόσμος (Ελληνες, Κύπριοι, Αραβες) είχε τόση ανάγκη για μεσογειακό ήχο, που δεν έδειχνε να ενοχλείται».
Τώρα γράφει δικά της τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν ώς τις γιορτές των Χριστουγέννων. Τους στίχους έχει αναλάβει μια φίλη, όμως η ίδια δίνει τις λέξεις-κλειδιά. Θέλει να εστιάσει και στο πολυφωνικό συγκρότημα Fonés. Η αρχιτεκτονική επίσης ξαναμπήκε στη ζωή της. «Ο μόνος τρόπος να δω διαφορά στη ζωή μου είναι να τολμήσω άλλα πράγματα και να μην ακολουθώ την πεπατημένη. Μπορώ και με λιγότερα», αποφάσισε στην αρχή του χρόνου. Και τότε ήρθαν όλα. Η επιτυχία τού «Θα σπάσω κούπες» ήταν μόνο η αρχή.
West Side Story, στις 16, 17, 18/7 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.