Θυμάται το 1977, οπότε στα πρώτα της θεατρικά βήματα έπαιζε στο Εθνικό Θέατρο και χάζευε από τις κουίντες τα μεγαθήρια, τον Αλέξη Μινωτή, τη Μαίρη Αρώνη, τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Και λίγο αργότερα, το 1980, στην «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν ήταν κορυφαία του Χορού, ενώ στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας, η Μελίνα Μερκούρη. Εκτοτε, πολλά.
Σταχυολογώντας μόνο από το αρχαίο δράμα, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη, Φαίδρα. Ρόλοι και σκηνοθεσίες εμβληματικών έργων, διδασκαλία σε δραματικές σχολές, σεμινάρια με έμφαση στο αρχαίο δράμα. Συνδέθηκε και στήριξε τον θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ που ίδρυσε η Μελίνα Μερκούρη, διηύθυνε και η ίδια το Δημοτικό Θέατρο Πατρών και… περίπου 40 χρόνια μετά τα πρώτα της βήματα, η Λυδία Κονιόρδου δέχθηκε την πρόταση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει υπουργός Πολιτισμού. Μια γυναίκα από τα σπλάγχνα του ελληνικού πολιτισμού και η δεύτερη ηθοποιός, μετά τη Μελίνα Μερκούρη, που αναλαμβάνει το σχετικό χαρτοφυλάκιο. Τα σχέδιά της ακόμη αχνά. Βέβαια, η πορεία της προϊδεάζει για το πιθανό ενδιαφέρον της για την παιδεία των καλλιτεχνών και δη στο αρχαίο δράμα.
«Ζούμε σε μια εποχή-πέρασμα, εποχή αποδόμησης. Ο δυτικός πολιτισμός έχει κλείσει μεγάλο κύκλο και, για να χτιστεί κάτι καινούργιο, πρέπει να υπάρξει καταστροφή», λέει στην «Κ». Το θέμα είναι πώς ερμηνεύεται αυτή η καταστροφή, ποιες πολιτικές υιοθετούνται για την επόμενη μέρα, εάν ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος μπορεί να κάνει ουσιαστική αυτοκριτική, εάν μπορεί να κοιτάξει δίπλα του αλλά και στον καθρέφτη του και να πει: «Και τώρα οι δυο μας».
Οπως είναι ο τίτλος του έργου του Αλεξάντερ Γκέλμαν, όπου η κ. Κονιόρδου φέτος –οι παραστάσεις συνεχίζονται και μετά την υπουργοποίησή της, «αμισθί πλέον», όπως τονίζει– συναντά έναν άλλο σολίστα της θεατρικής σκηνής, τον Πέτρο Φιλιππίδη. Η σκηνοθεσία-απόδοση είναι του Γιώργου Κιμούλη (το έχει παίξει ο ίδιος με την Αγλαΐα Παππά, ενώ η πρώτη του παρουσίαση στην Ελλάδα έγινε από την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο), με σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά.
Στην υπόθεση του έργου, ο Αντρέι Γκλάντγκοφ είναι πολιτικός μηχανικός και διευθυντής σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία. Η Νατάσα Γκλάντγκοφ είναι διανοούμενη και εργάζεται σε βιβλιοθήκη. Εκείνος, προκειμένου να αναρριχηθεί κοινωνικά, πάτησε επί πτωμάτων, ξεπουλώντας κάθε ηθική αρχή και αξία. Η σύζυγός του ακολούθησε ως συνεργός στην πορεία του, με μοναδικό της άλλοθι το μέλλον του παιδιού τους. Επειτα από είκοσι χρόνια γάμου, το σοβαρό εργατικό ατύχημα του 16χρονου παιδιού τους στο εργοτάξιο του Αντρέι Γκλάντγκοφ πυροδοτεί στο ζευγάρι ακραίες συγκρούσεις, μέσα σ’ ένα παιχνίδι εσωτερικής επιβίωσης. Οι ήρωες, παρασυρμένοι από το κέρδος και την καταξίωση με όρους κοινωνικούς και όχι πραγματικούς, αναλώνουν τη ζωή τους στο κυνήγι της επιτυχίας, αγνοώντας την ουσία. Τι αφήνουν πίσω τους; Ενα παιδί σακατεμένο. «Μας δείχνει πόσο με την ανοχή μας γινόμαστε ηθικοί αυτουργοί μικρότερων ή μεγαλύτερων εγκλημάτων. Αντιλαμβάνεται κάποιος το φθαρτό που έχει αντιφάσεις και γελάει με ένα γέλιο τσεχοφικό», λέει η κ. Κονιόρδου.
«Ο καλλιτέχνης πρέπει να ρισκάρει», προσθέτει, εάν και η σύμπραξη σε ένα εμπορικό θέατρο με τον Πέτρο Φιλιππίδη –«έναν ηθοποιό οιστρήλατο, που έχει διατηρήσει τον δαίμονα του θεάτρου, τον γνωρίζω από τα νεανικά μας χρόνια στο Θέατρο Τέχνης», όπως λέει– δεν την κάνει να νιώθει σε αχαρτογράφητα νερά. «Δεν απολογούμαι για τις επιλογές μου», εξομολογείται. «Αρχίζω την προετοιμασία μιας δουλειάς καιρό πριν. Αλλες φορές κρύβομαι, άλλες ξαφνιάζω το κοινό. Για παράδειγμα, με ενδιέφερε η ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό στην αρχαία τραγωδία, και γι’ αυτό έκανα την “Αλκηστη” του Ευριπίδη. Τότε κρύφτηκα πίσω από τις κούκλες», συμπληρώνει.
Τα θεατρικά της σχέδια περιλαμβάνουν παράσταση με τον Μπομπ Ουίλσον (συνεργάστηκαν στην «Οδύσσεια» του Εθνικού το 2012) σε κείμενα Μαρτίνου Λούθηρου το 2017, χωρίς να εγκαταλείπει την ερευνητική δουλειά πάνω στην αρχαία ελληνική δραματουργία. «Τα νέα παιδιά είναι εύστροφα, ανάλαφρα, δεν έχουν τα βαρίδια, τα συμπλέγματα που είχαμε εμείς», παρατηρεί.
Θέατρο Μουσούρη, πλ. Καρύτση 7. Παραστάσεις: Τετάρτη 7 μ.μ., Πέμπτη-Παρασκευή 9 μ.μ. Σάββατο 6 μ.μ. (λαϊκή απογευματινή) και 9 μ.μ., Κυριακή 9 μ.μ.