08.00 – 10.00
Τις καλές μέρες: Είμαι όρθια και πίνω ήδη τον καφέ μου. Πρωινό ξύπνημα; Ενδειξη ευεξίας.
Τις μέτριες μέρες: Κοιμάμαι ακόμη. Τις κακές μέρες: Είμαι όρθια ύστερα από κακό ύπνο και δεν ξέρω αν όντως έχω ξυπνήσει, κι αν πρέπει ή όχι να πιω καφέ για να ξεκλέψω λίγο ύπνο – ξεκούραση ακόμη. Και τις πολύ κακές μέρες έχω ήδη σηκωθεί πολύ νωρίτερα, γιατί δεν έχω κατορθώσει να κοιμηθώ καλά… Το μόνο σταθερό στοιχείο του πρωινού μου είναι το τοστ ζαμπόν τυρί. Οταν έχω χρόνο, είμαι πιο χαλαρή, συνήθως γυμνάζομαι, βλέπω τις ειδήσεις στο Ιντερνετ. Τις μέρες που θυμάμαι τα όνειρά μου (ακόμα κι όταν δεν είναι ευχάριστα) νιώθω ότι η μέρα μου θα πάει καλά.
11.00 – 16.00
Οταν έχω πρόβα χρειάζεται να φύγω αρκετά νωρίς από το σπίτι, καθώς κινούμαι με τις συγκοινωνίες. Τσεκάρω πάντα τα πράγματά μου γιατί έχω συχνά το άγχος πως κάτι έχω ξεχάσει (συνήθως δεν ισχύει). Η διαδικασία των προβών με συναρπάζει, με κάνει να ξεχνάω, να χάνω τον χρόνο. Οταν μου συμβαίνει το αντίθετο, σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Ισως μου αρέσουν τόσο οι πρόβες επειδή τότε μόνο μπορώ να ερευνήσω αυτά που θέλω, χωρίς το άγχος να ανταποκριθώ σε μια παράσταση. Δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός ο χρόνος προβών μειώνεται (οικονομικά μας συμφέρει καθώς σπάνια τις πληρωνόμαστε), ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να υποστηριχθεί η έρευνα στο θέατρο, όπου ο χρόνος είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητος. Σαν να θερίζουμε συνέχεια, χωρίς να σπέρνουμε. Μια σκέψη που με παρηγορεί είναι ότι το θέατρο βρίσκει τον τρόπο να προχωράει και να παραμένει ζωντανό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι άνθρωποί του πάλι δεν ξέρω. Εξαρτάται από τα αντανακλαστικά και τις αντοχές τους φαντάζομαι. Και μιας και μίλησα για αντοχές, συνήθως παίρνω μαζί μου φαγητό από το σπίτι.
17.00 – 19.00
Αυτό είναι ένα μεσοδιάστημα, λίγο άβολο, γιατί κουβαλάω την πρωινή πρόβα και την ίδια στιγμή το μυαλό μου βρίσκεται στη βραδινή παράσταση. Συνήθως γυρνάω στο σπίτι και προσπαθώ να χαλαρώσω, να πάρω τα τηλέφωνα που δεν έχω προλάβει, να βρω πράγματα για την πρωινή πρόβα, να διαβάσω για τη βραδινή παράσταση, καμιά φορά κλείνω τα μάτια μου, να πάρω δυνάμεις.
20.00 – 23.30
Είμαι ήδη στο θέατρο και ετοιμάζομαι για την παράσταση. Σε λίγο με «απάγει» ο Μπιλ, με δένει με χειροπέδες στο υπόγειό του, προσπαθώ να μάθω τα πάντα γι’ αυτόν. Στη συνέχεια αποφασίζουμε να δώσουμε μια ευκαιρία στους εαυτούς μας να δοκιμάσουμε την κανονικότητα στη ζωή μας. Ξεκινάμε τη συμβίωσή μας, φροντίζω το πρωινό και το βραδινό, αρκετές φορές, σερβίρω άλλες τόσες βότκα, μαρτίνι, έχουμε αναπάντεχες επισκέψεις από την «αδιάκριτη» γειτόνισσά μας την Τζόαν, και την ίδια στιγμή ο Νίκος Ψαρράς, η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη κι εγώ προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στο ανατρεπτικό κείμενο του Ανταμ Σάιντελ μέσα από τη γυμνή σκηνοθεσία της Ελενας Καρακούλη. Οταν νιώθω ότι η παράσταση έχει πάει καλά δεν μπορώ εύκολα να γυρίσω σπίτι, βρίσκομαι σε υπερδιέγερση. Οταν συμβαίνει το αντίθετο, έχω την ανάγκη να περπατήσω. Μόνη. Γυρίζω σπίτι και προσπαθώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό που δεν λειτούργησε και τι μπορώ να κάνω για να το διορθώσω. Και στις δύο περιπτώσεις ένα σφινάκι ουίσκι ή κονιάκ με χαλαρώνει.
Ολα αυτά ισχύουν για το 24ωρό μου όταν εργάζομαι, γιατί όταν δεν εργάζομαι καθαρίζω το σπίτι, μαγειρεύω, λατρεύω τους άσκοπους περιπάτους, διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες όλων των ειδών, σπαταλιέμαι στο pc παίζοντας παιχνίδια και σερφάροντας στο Internet, κυρίως όμως αναρωτιέμαι γιατί δεν δουλεύω στο θέατρο. Eπειδή συχνά μου έχει συμβεί, πάντα σκέφτομαι τους ικανούς, άνεργους ή ευκαιριακά εργαζόμενους συναδέλφους μου. Συνοδοιπόρος μου σε όλες αυτές τις ρευστές διαδρομές είναι ο Μ. – ο άνθρωπός μου, που χωρίς αυτόν δεν ξέρω τι θα έκανα.
Το ερωτικό θρίλερ «Φοβάσαι» του Ανταμ Σάιντελ παίζεται στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης σε σκηνοθεσία Ελενας Καρακούλη με τους Αλεξία Καλτσίκη, Νίκο Ψαρρά και Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη.