Νταρκ: Ο Γιάννης Μηλιός δεν είχε δηλώσει ότι «έπρεπε να είχε τεθεί όριο αναλήψεων από τα ΑΤΜ στα 300 ευρώ», κρίνοντας ότι αυτό επαρκεί για το 95% των πολιτών;
Ζαν: Δεν θυμάμαι αλλά είναι πολύ πιθανό. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πει τόσα και τόσα. Αλλά τι μας ενδιαφέρει; Ασχολείσαι και με οικονομικά θέματα τώρα;
– Εγώ όχι. Ο κ. Μηλιός ασχολείται με τα πολιτιστικά. Είναι ο νέος πρόεδρος του Δ.Σ. Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Και φοβάμαι μη βάλει πλαφόν και στην κατανάλωση πολιτιστικών προϊόντων. Μπορεί δηλαδή να πει, ότι στον κάθε ένα από μας αντιστοιχεί ένα θέατρο τη βδομάδα, μια περφόρμανς, μια χορευτική παράσταση. Ποτέ δεν ξέρεις με τους κομμουνιστές. Είναι απρόβλεπτοι.
– Και πώς έγινε το προξενιό; Αφού έχει διαχωρίσει τη θέση του από την κυβέρνηση. Θυμάμαι μάλιστα σε μια συνέντευξή του είχε δηλώσει περίλυπος «ηττηθήκαμε».
– Πώς έγινε το προξενιό δεν γνωρίζω, αλλά έμαθα ότι πολιτικά το χάσμα παραμένει μεταξύ Μηλιού και κυβέρνησης. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια χειρονομία που κάτι κρύβει. Κακές γλώσσες κάνουν λόγο για κάποια… συγγένεια με το σόι του καλλιτεχνικού διευθυντή κυρίου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, αλλά εγώ ξέρεις ότι δεν δίνω σημασία σ’ αυτά.
– Μην παίζεις με τον πόνο μου. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Δεν θέλω να ακούω άλλο για το Φεστιβάλ. Δεν διασκεδάζω πια. Θλίβομαι βαθύτατα με τις κόντρες, το παρασκήνιο, τις αλληλοκατηγορίες.
– Κι εγώ δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ τη φράση «στα ’λεγα», τη βρίσκω μικροαστική, αλλά «στα ’λεγα!» Λούκος θα λες και θα κλαις. Οπως «στα ’λεγα» και με τον Γιαν Φαμπρ που δεν τον ήθελες, γιατί θα έφερνε στην Αθήνα την παράσταση με τα παλλόμενα πέη! Και τι θα παθαίναμε δηλαδή;
– Το πρόβλημά μου δεν είναι τα πρόσωπα, είναι ο θεσμός. Μιλάμε για το Ελληνικό Φεστιβάλ, όχι για το πανηγύρι της Ανω Kαρδιτσομαγούλας ή τη γιορτή τσακώνικης μελιτζάνας. Υπάρχουν κάποιες διαδικασίες που δεν πρέπει να ευτελίζονται.
– Ενώ τώρα που ο θεσμός έχει γίνει ελβετικό τυρί, είναι καλά; Παρακολουθούμε ένα κακοπαιγμένο σίριαλ, για να μην πω ένα ξεκατίνιασμα, άνευ προηγουμένου. Επίσης να σε ρωτήσω κάτι: Αυτός ο Δούρος που προσπαθούν κάθε τόσο να τον βάλουν από πίσω πόρτες, παράθυρα, καταπακτές, απ’ όπου βρουν λίγο χώρο τέλος πάντων, ψήγματα περηφάνιας δεν έχει; Να πει, βρε παιδί μου, «δεν με θέλετε μία δεν σας θέλω δέκα».
– Εχει όραμα, θέλει να ασχοληθεί με τον πολιτισμό του τόπου.
– Ας φτιάξει ένα δικό του φεστιβάλ, τα «Δουρέικα» 2017, να καταθέσει την πολιτιστική του πρόταση.
– Κι αυτό σε πειράζει;
– Ολα με πειράζουν. Διάβασες την ανακοίνωση του προηγούμενου Δ.Σ.; Δεν του φτάνουν, γράφει, του κυρίου Θεοδωρόπουλου οι τέσσερις καλλιτεχνικοί σύμβουλοι, η μία σύμβουλος επικοινωνίας και οι δύο γραμματείς, πλέον του ήδη υπηρετούντος προσωπικού στην Ελληνικό Φεστιβάλ Α.Ε., θέλει και πέμπτο σύμβουλο. Κύριέ μου, δεν είσαι ο Τσακαλώτος! Τι το θες όλο αυτό το κοπάδι!
– Ναι, αλλά έχει ένα όραμα ως καλλιτεχνικός διευθυντής. Και θέλει να φτιάξει και το Λύκειο της Επιδαύρου. Σκέψου τι θα κερδίσουμε από την υλοποίηση ενός τόσο σπουδαίου έργου.
– Φυσικά! Αλλά ας μας πει και πόσο θα κοστίσει το όραμα. Γιατί ακόμη περιμένουν στο Δ.Σ. –το προηγούμενο πάντα– την οικονομοτεχνική μελέτη. Ετσι, ξέρεις κι εγώ πόσα οράματα έχω…
– Καλά, ας δώσουμε όμως μια ευκαιρία στο νέο Δ.Σ.
– Ε, βέβαια. Να δώσουμε. Αλλωστε ο πολιτισμός έχει στον πυρήνα του τον πειραματισμό. Και στην τελική, αν αποτύχει ο Μηλιός, υπάρχει και ο Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου… Ξαναλλάζουμε σε λίγους μήνες. Δουλίτσα να υπάρχει που λέει και μια φίλη μου.
– Πάντως δεν διαφωνώ με την τοποθέτηση του Μηλιού σε πολιτιστική θέση. Απλώς νομίζω ότι δεν το σκέφτηκαν καλά. Αφού ο άνθρωπος είχε φτιάξει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης –να ζήσουμε να το θυμόμαστε– ας τον έβαζαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.