Υπήρξε μάλλον άτακτο παιδί για τη συντηρητική Λιβαδειά όπου γεννήθηκε, απ’ όπου το έσκαγε από τα 11 του για να πάει στην Αθήνα, επισκεπτόμενος εκθέσεις, ενώ η αστυνομία τον επέστρεφε άρον άρον στο σπίτι. Είναι ο ίδιος που το 1968, στα 19 του, εξέθεσε για πρώτη φορά στην Μπιενάλε νέων καλλιτεχνών της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης. «Εκεί είχε δει τα έργα μου η σπουδαία χαράκτρια Βάσω Κατράκη και δύο χρονιά μετά με σύστησε στη Νέα Γκαλερί. Το 1969 έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Θεσσαλονίκης με αντιχουντικά έργα. Η ίδια έκθεση, μαζί και με άλλα σχετικά έργα, παρουσιάστηκε το 1970 στη Νέα Γκαλερί, που νομίζω ότι με καθιέρωσε», αφηγείται ο Δημήτρης Γέρος στην «Κ».
Περί τα μέσα του ’70, γίνεται η πρώτη επαφή με τη φωτογραφία. «Είχα μια πολύ καλή κάμερα τότε για να φωτογραφίζω τα έργα μου, αφού ήταν ολόκληρος μπελάς να τα μεταφέρεις σε φωτογραφικό στούντιο. Ενας φίλος μου, μια μέρα, με παρακάλεσε: “Μπορείς να με φωτογραφίσεις γιατί θέλω να δουλέψω ως μοντέλο;”. Επειδή είχε ενδιαφέρον σώμα, τον φωτογράφισα και γυμνό. Ετσι, άρχισα να ξεγυμνώνω κι άλλους φίλους μου», λέει γελώντας.
Μετά ξεκίνησαν το μεγάλο ταξίδι στις γκαλερί και τα μουσεία του κόσμου, τις ιδιωτικές συλλογές και τις συλλογές μουσείων, οι πολυτελείς εκδόσεις βιβλίων (για τον Μάρκες, τον Καβάφη, τον Αλμπι), τα δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο. «Στο εξωτερικό οι συνεργασίες είναι πιο ξεκούραστες και αποδοτικότερες. Στην Ελλάδα πρέπει να κάνω πολλά πράγματα μόνος μου· είναι μια χώρα που σε πνίγει με τη γραφειοκρατία, την αστάθεια και τον φθόνο της. Αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που έχω να εκθέσω 20 χρόνια εδώ», αναφέρει ο Δ. Γέρος.
Είναι εκείνος που έκανε πορτρέτα του Μαρκές, του Γκορ Βιντάλ, του Αλμπι, του Φράνζεν, του Εντμουντ Ουάιτ, του Μποντριγιάρ, του Πολ Οστερ, της Λουίζ Μπουρζουά, του Τζεφ Κουνς, της Ελένα Πονιατόφσκα, της Γρατσιέλα Ιτουρμπίτε, του Αρακάουα και της Μαντλίν Τζινς.
Τα έργα της φετινής έκθεσης δημιουργήθηκαν στη Λέσβο, μέσα στο 2016. Ακούγεται θυμωμένος για όσα είδε να συμβαίνουν με το προσφυγικό. Αστράφτει και βροντάει όταν αναφέρεται στο πώς αντιμετωπίζεται το θέμα από την πολιτισμένη Δύση, την Τουρκία, τις ΜΚΟ, οι περισσότερες εκ των οποίων κερδοσκοπούν, την Ελλάδα. Περισσότερα από τα μισά δεν είναι… δημοσιεύσιμα.
Παρότι η νέα σειρά δεν είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στο προσφυγικό, η οργή και η περιφρόνησή του είναι εμφανείς, μαζί με τη γνώριμη τρυφερότητά του προς το ανθρώπινο σώμα και τον σαρκασμό του προς τον μηχανισμό της ζωής. «Δεν ξέρω αν είναι της μόδας το προσφυγικό. Για τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ δεν μπορώ να μιλήσω – ανέκαθεν ήταν μια πιστή κομμουνίστρια. Ο Αϊ Γουέι Γουέι, όμως, που τον ξέρω, είχε συγκλονιστεί. Βέβαια, μπορεί να το εξαργυρώνει… Ετσι, όμως, κάνουν όσοι εμπνέονται από την επικαιρότητα».
«Είμαι ακόμα σε δημιουργική φάση. Μου πρότειναν να μου κάνουν μουσείο στη Λιβαδειά· τους είπα να το ξεχάσουν. Δεν έχω χρόνο για τέτοια· έχω προγραμματίσει εκθέσεις στην Αμερική και θα πάω να μείνω για καιρό στα βουνά της Κολομβίας για να φωτογραφίσω Ινδιάνους. Μην εκπλαγείτε αν κάνω και μερικούς γυμνούς…» ολοκληρώνει με γέλια ο Δημήτρης Γέρος την κουβέντα μας.
Γνωριμίες…
«Οι γνωριμίες ήρθαν πολύ απλά. Τον Αλμπι τον γνώρισα σε μία βερνισάζ στη Νέα Υόρκη και με ρώτησε αστειευόμενος πότε θα τον φωτογράφιζα με σαλιγκάρια στο στήθος, διότι είχε δει μια αντίστοιχη φωτογραφία μου. Τον Γκορ Βιντάλ τον συνάντησα μέσω του κοινού μας φίλου Εντμουντ Ουάιτ. Ο Ζαν Μποντριγιάρ με δέχθηκε αμέσως. Ο Μάρκες είχε μάθει τα πάντα για μένα προτού με δεχθεί», ανακαλεί χαμογελώντας ο Δημήτρης Γέρος. «Μου έχουν συμβεί πολλά απίθανα. Ο Γκορ Βιντάλ με έστησε μισή ώρα έξω από το σπίτι του, στο Λος Αντζελες, γιατί τον είχε πάρει ο ύπνος, ήταν και βαρήκοος, και έτσι δεν άκουγε το κουδούνι. Μου είχαν πει ότι η εμφάνισή του έμοιαζε τότε σαν να τον έχει τρακάρει αυτοκίνητο! Και κάπως έτσι ήταν. Γίναμε φίλοι αμέσως. Μου ζητούσε να μην τον φωτογραφίζω από χαμηλά για να μη φαίνονται τα προγούλια! Ο Τζεφ Κουνς ανέβαλε τη φωτογράφιση επειδή ήταν αξύριστος. Ο πρώτος χορευτής του New York City Ballet, Ουίλιαμ Ουέσλοου, φίλος της Παξινού την οποία εμιμείτο καταπληκτικά, καθώς ήταν ολόγυμνος προσπαθούσε να πιάσει στη φάκα τα περιστέρια που του λέρωναν τη βεράντα και ταυτόχρονα έβλεπε τσόντες. Είχε ο καθένας τα δικά του».
Δημήτρης Γέρος, Νέα σειρά έργων. Γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Αθήνα. Εως τις 18 Φεβρουαρίου.