Γιώργος Νανούρης: «Στα δύσκολα είμαστε όλοι το ίδιο αδύναμοι»

Γιώργος Νανούρης: «Στα δύσκολα είμαστε όλοι το ίδιο αδύναμοι»

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δυο άνθρωποι, μια παγωμένη νύχτα, μια πορεία χωρίς τέλος. Ανήκουν σε διαφορετική κοινωνική τάξη, αφεντικό ο ένας, υπηρέτης του ο άλλος, χάνονται σε μια θύελλα. Oταν πρωτοδιάβασε το διήγημα του Τολστόι «Αφέντης και δούλος», λέει ο Γιώργος Νανούρης, έκλαιγε μόνος του για ώρα. «Μου θύμισε όσα ζούμε τα χρόνια της κρίσης όπου ο καθένας παλεύει να βγει απ’ αυτήν όπως μπορεί… Aλλος περιμένει να περάσει και λουφάζει κι άλλος γίνεται θηρίο και ορμά. Αυτό συμβαίνει με τους ήρωες του Τολστόι. Ο ένας προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη θύελλα με όποιο κόστος και ο άλλος περιμένει υπομονετικά να περάσει. Στη χιονοθύελλα ο αφέντης προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του, αλλά συνειδητοποιεί ότι στο δύσκολο όλοι είμαστε το ίδιο αδύναμοι, έρμαια μιας θύελλας. Κι αυτή η συνειδητοποίηση τον κάνει να κοιτάξει τον διπλανό του που πριν περιφρονούσε».

Η ιστορία γράφτηκε πριν από 125 χρόνια «σε μια εποχή παράλληλη με τη δική μας», λέει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης που τη διασκεύασε βασιζόμενος στη μετάφραση της Σταυρούλας Αργυροπούλου (εκδ. Ροές). Εδώ και λίγες ημέρες, τα Δευτερότριτα την παρουσιάζει στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, με τον Δημήτρη Λιγνάδη στον ρόλο του αφέντη, τον ίδιο στον ρόλο του δούλου, ενώ ο Λόλεκ έντυσε μουσικά την παράσταση. «Oταν γράφτηκε η ιστορία, ο κόσμος πεινούσε στη Ρωσία. Πουλούσαν εκτάσεις για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχουν ομοιότητες με όσα ζούμε». Στην πλατεία Βικτωρίας όπου ζει βλέπει πολλά. «Παρότι μου συμβαίνουν υπέροχα πράγματα επαγγελματικά, όταν επιστρέφω σπίτι μου τα βράδια η αλήθεια δεν με αφήνει να ξεχαστώ».

Ο Γ. Νανούρης θα μπορούσε να απογειωθεί με όσα ακούει τα τελευταία χρόνια. Η «Κατερίνα», το μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ που σκηνοθέτησε και παρακολούθησαν πάνω από 40.000 θεατές μέχρι στιγμής, του άλλαξε τη ζωή. Το «Χειρόγραφο» της Χαρούλας Αλεξίου, που είδαν 25.000 και πλέον άτομα, επίσης είχε επιτυχία. «Η επιτυχία δεν κρατάει για πάντα». Δεν το αναφέρει, όμως πολλοί τού προτείνουν να τους σκηνοθετήσει μετά τις επιτυχίες που έκανε. Ισως και κάποιοι που παλιότερα τον προσπέρασαν, ρωτάω. «Πιθανόν να μη με πρόσεξαν ή να μην ήμουν καλός σε κάτι που έκανα. Η δουλειά μας στο θέατρο είναι μια διαρκής οντισιόν. Δεν είμαι καλός στις ακροάσεις. Σε όσες πήγα έλεγα στον εαυτό μου “δεν θα με έπαιρνα”. Ποτέ δεν κατηγόρησα όσους δεν με επέλεγαν. Παθαίνω, βλέπετε, ένα ψυχολογικό ανακάτεμα στις οντισιόν. Είναι ο εφιάλτης μου, όπως οι εξετάσεις».

Το 2000 ξεκίνησε να δουλεύει ως ηθοποιός. «Η σκηνοθεσία είναι το μόνο πράγμα που μου έφερε η ζωή χωρίς να το οργανώσω. Η πρώτη σκηνοθεσία ήταν τυχαία το 2008 στην παράσταση “Εδώ” που ανεβάσαμε με ελάχιστα έξοδα. Τότε χρησιμοποίησα φακό από ανάγκη, διότι δεν υπήρχαν χρήματα και ο χώρος δεν είχε φώτα. Αλλά αυτό που ξεκίνησε για 10 παραστάσεις έφτασε να ενταχθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μου έλεγαν “ωραία ιδέα το εύρημα με τον φακό”, αλλά αυτό προέκυψε από ανάγκη, δεν ήταν καλλιτεχνική ιδέα. Η αλήθεια είναι πως όποτε σκηνοθετούσα συνέβαινε κάτι πολύ έντονο. Ετσι, σιγά σιγά, ακολούθησα αυτό που μου έφερε η ζωή».

Στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου σκηνοθετεί και παίζει. Αλλωστε «η σκηνή μού αρέσει, δεν την εγκαταλείπω». Μικρός, σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου του στην Ανω Κυψέλη ήταν μέσα. «Το οικογενειακό περιβάλλον δεν ήταν βοηθητικό» και η «επανάσταση» ήταν αναμενόμενη. Οι γονείς δεν τον εμπόδισαν, αλλά ούτε χάρηκαν με την επιλογή του. Αποφοίτησε, όμως, και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. «Μεγάλοι σε ηλικία με άλλες αντιλήψεις. Ισως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακόμη και τώρα, να υπάρχει η βαθύτερη σκέψη πως πρέπει να τους αποδείξω πως αξίζω». Χαίρονται με όσα κατάφερε, «αλλά δεν θεωρούν ότι είμαι κάτι. Μου κάνει καλό που είναι προσγειωμένοι. Δεν μου αρέσει να βλέπω γονείς να σπρώχνουν τα παιδιά τους σε θεάματα ή στην τηλεόραση».

Η γενιά του, οι 30 και κάτι, καταπιάνεται με πολλά για να επιβιώσει. «Μέσα σε τέσσερα χρόνια έκανα τέσσερις παραστάσεις που έτυχε να πάνε πολύ καλά», διαφωνεί. Το «Από τι ζουν οι άνθρωποι» με την Ολια Λαζαρίδου, διαδέχτηκε η «Κατερίνα» με τη Λένα Παπαληγούρα, η συνεργασία Μαρινέλλας – Σταύρου Ξαρχάκου, το «Χειρόγραφο» της Αλεξίου. «Πρέπει να είμαστε μαλακοί με τους ανθρώπους. Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά άνθρωποι με λογαριασμούς, ανεξόφλητα δάνεια, υποχρεώσεις όπως όλοι. Συχνά σχολιάζουν ότι γέμισε η Αθήνα με θέατρα και ομάδες. Ε, και τι έγινε; Υπάρχουν επίσης πολλά μπουζούκια και σούπερ μάρκετ δυσανάλογα με το μέγεθος της πόλης. Κανείς δεν μπορεί να σου απαγορέψει το όνειρο».

​​Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, Προφήτου Δανιήλ 3 & Πλαταιών, Κεραμεικός.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή