Στο Υπόγειο του Τέχνης, 45 χρόνια μετά

Στο Υπόγειο του Τέχνης, 45 χρόνια μετά

6' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Τον κόσμο του Θεάτρου Τέχνης τον ανακάλυψα στον Βόλο, σε μια περιοδεία τους. Ημουν 13 ετών, εσωστρεφής, κολλημένη στα βιβλία, κλεισμένη σε ένα ημιυπόγειο του σπιτιού μας όπου το κρατούσα για μένα, για να διαβάζω απερίσπαστη τα σχολικά βιβλία. Μέσα όμως σ’ αυτά έκρυβα τον Τσέχωφ, τον Ντοστογιέφσκι κι όλους τους κλασικούς συγγραφείς. Η αδερφή μου η Λίλα Αδαμάκη (σοπράνο), καθώς ήταν μεγαλύτερη, είχε παρέα της όλους τους διανοούμενους της περιοχής. Μαζί τους πήγα να δω την παράσταση του Θ.Τέχνης με τα μονόπρακτα: “Αρκούδα”, “Επέτειος”, “Αίτηση σε γάμο” του Τσέχωφ. Ενιωσα να με χτυπά κεραυνός. “Αυτό θα κάνω”, αποφάσισα. Βλέπετε, δεν ζούσα την εφηβεία των συνομηλίκων μου, τα πάρτι, την ανεμελιά, τις συντροφιές. Μέχρι τα 25 μου άκουγα κλασική μουσική και Τρίτο Πρόγραμμα, τη ροκ την ανακάλυψα αργότερα, όπως και τα ρεμπέτικα. Τα βιβλία ήταν ο δικός μου κόσμος».

Οταν γύρισε σπίτι εκείνο το βράδυ η έφηβη Μίνα Αδαμάκη, στήθηκε μπροστά στον καθρέφτη κι άρχισε να αναπαριστά ό,τι είχε δει. Το συνήθιζε από τα πέντε της χρόνια μετά τις εξόδους της οικογένειας, κάθε φορά που στον Βόλο ερχόταν ένας θίασος ή μια τραγουδίστρια.

Στη δική της σκηνή

Μια τέτοια βραδιά μαγεύτηκε κι έφυγε από την επιτήρηση των δικών της σαν είδε στη σκηνή τη Μαίρη Λω να τραγουδά. Αργότερα από τα μικρόφωνα ρωτούσαν το κοινό αν γνωρίζει κανείς το κοριτσάκι που είχε χαθεί. «Εκεί με βρήκαν οι γονείς μου. Ομως δεν πτοήθηκα.

Φτάνοντας στο σπίτι έφτιαξα τη δική μου σκηνή στη σκάλα του σπιτιού κατεβαίνοντας με αέρα από την κουπαστή».

Αφορμή για αυτές τις αναπολήσεις είναι η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης. Γιατί η Μίνα Αδαμάκη έπειτα από 45 χρόνια επιστρέφει στον τόπο όπου ξεκίνησε, όχι παίζοντας αλλά σκηνοθετώντας τον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ, που ανεβαίνει στις 24 του μηνός στο υπόγειο με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Ευτυχία Γιακουμή. Είναι η τρίτη δουλειά της αυτή τη σεζόν μετά τις «Τσούχτρες» του Ντον Νίγκρο στο «Αγγέλων Βήμα» με τη Μαρία Κατσανδρή που σκηνοθέτησαν οι δυο τους και το «Πάρτι γενεθλίων» του Πίντερ στο «Από Μηχανής» με τον Ακι Βλουτή που σκηνοθέτησε ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος.

Ομως «Ο εραστής» τη φέρνει στον χώρο όπου έγινε ηθοποιός. Στο τέλος της δεκαετίας του ’90 συνεργάστηκε με τον Μίμη Κουγιουμτζή στο δεύτερο ανέβασμα του «Πλούτου», όμως η επιστροφή αυτή είναι διαφορετική. Θυμάται το «υπόγειο» που τότε έμπαινε από τη Σταδίου δίπλα στον κινηματογράφο «Ορφέα». «Χωρίς τη στριφογυριστή σκαλίτσα αλλά με μια άλλη από τη στοά που βγαίνει στην Πεσμαζόγλου, μαρμάρινη σαν να μπαίνεις σε μέγαρο, είναι η νέα εικόνα. Αλλά κατεβαίνοντας στο φουαγιέ, συναντώ τον γνώριμο κόσμο. Σαν στοιχειωμένο από μνήμες, ανθρώπους και συγκινητικές σκιές ήρθα κοντά τους με έναν Πίντερ. Οτι θα επέστρεφα σκηνοθετώντας στο Υπόγειο δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό».

Το Θέατρο Τέχνης κι εκείνη η παράσταση στον Βόλο την ξεμυάλισε να γίνει ηθοποιός. «Οταν το ξεστόμισα στα 15-16 μου, στο σπίτι έγινε κακός χαμός. Μια αστική οικογένεια του Βόλου που οι γονείς επένδυαν στα γαλλικά και το πιάνο για έναν καλό γάμο, το θέατρο καταλαβαίνετε με τι έμοιαζε. Εγω τελείωσα γαλλικό γυμνάσιο».

Παραλίγο να γίνει… δικηγόρος

Της περνούσε από το μυαλό να σπουδάσει αρχαιολογία αλλά στράφηκε στη Νομική, όταν επιχειρηματολογώντας σε μια συζήτηση κάποιος της είπε «εσύ πρέπει να γίνεις δικηγόρος».

«Αυτό ήταν, το έδεσα. Εφτιαξα μάλιστα και περιτύλιγμα: θα μάχομαι για την αλήθεια. Ο πατέρας ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος γεωργικών μηχανημάτων στη Θεσσαλία, αλλά δεν ήθελε να σπουδάσουμε. Τότε, όποιος είχε δύο κόρες ήταν δυστυχής, ήθελε λοιπόν να τελειώνει με το θέμα γάμος. “Θα βγάλω λεφτά ως δικηγόρος, θα ζήσω καλά και θα είμαι κάποια”, του είπα ζητώντας του να σπουδάσω Νομική. Ηταν πολύ αυστηρός, μόνο μικρά μας έπαιζε, μετά τα 10 μάς ζητούσε μόνο να κάνουμε ησυχία. Ωστόσο τον τούμπαρα».

«Το θέατρο είναι το οξυγόνο μου»

Πέρασε στη Νομική Αθηνών, έπιασε σπίτι στα Πατήσια με φίλη συμπατριώτισσά της που ακολούθησε την Ιατρική, «αλλά το μυαλό μου ήταν στο θέατρο. Τον επόμενο χρόνο έδωσα εξετάσεις στον Κουν. Τι θα μας πείτε; ρώτησε. Είχα ετοιμάσει τη Λαίδη Αννα από τον Ριχάρδο Γ΄, εκεί που της τα ρίχνει ενώ λίγο πριν της έχει σκοτώσει τον άντρα. Επίσης ένα ποίημα του Καβάφη. “Μήπως έχετε και κάτι από κωμωδία;” με ρώτησε χαμογελώντας. Κοκάλωσα. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό. Πού να ήξερα ότι από κωμωδία θα έκανα καριέρα. Εγώ ήθελα δράμα, κλάμα και Τσέχοφ».

Μαθήτρια ακόμη παίζει στην παράσταση «Η δολοφονία» του Ζαν-Πολ Μαρά. «Εχω πει όμως στο θέατρο ότι δεν θέλω να γράψουν το όνομά μου γιατί έχω έρθει παράνομα από το σπίτι μου. Ολοι ανέλαβαν να με προστατέψουν από τους κακούς αστούς. Πριν από την παράσταση κάθε βράδυ κοιτούσα εάν ανάμεσα στο κοινό ήταν και κάποιος από τον Βόλο». Οι γονείς το έμαθαν αρκετά αργότερα από έναν οικογενειακό φίλο – γιατρό που ανέλαβε να τους το πει με τρόπο. «Θρήνησαν. Ο πατέρας δεν το αποδέχτηκε, δεν ήρθε ποτέ να με δει.

Η μητέρα με είδε στο “Μάθημα” του Ευγένιου Ιονέσκο». Στο μεταξύ, ο Γιώργος Λαζάνης της έδωσε την πρώτη της κωμωδία. «Δεν θυμάμαι ποια ήταν, θυμάμαι μόνο το κλάμα μου».

Τρία χρόνια η σχολή και άλλα πέντε στο Υπόγειο πέρασαν νερό. Ομως γρήγορα αναζήτησε νέες εμπειρίες γύρω από το θέατρο, σπουδάζοντας κουκλοθέατρο, παντομίμα στο Λονδίνο. «Ηθελα να επαναπροσδιοριστώ, αλλά δύο χρόνια αργότερα επέστρεψα τρέχοντας. Δεν άντεχα τη σκοτεινιά, ονειρευόμουν το αττικό φως». Επιστρέφοντας, με τον Νίκο Αρμάο και τον Γιάννη Χουβαρδά ίδρυσαν τη «Θεατρική Συντεχνία». «Ωραία εποχή, ψάχναμε τις ρίζες μας μέσα από διάφορα δρώμενα», ώς το 1978.

Ακολούθησε η Ξένια Καλογεροπούλου, έπειτα συνάντησε τους Σταμάτη Φασουλή, Αννα Παναγιωτοπούλου, Μίμη Χρυσομάλλη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή έως το 1986. Ωσπου μπήκε στα σπίτια όλων από το 1989 έως το 1992 μέσα από τις «Τρεις Χάριτες» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου. Επιτυχία, θόρυβος, δημοσιότητα, αλλά όταν πια έπεσε η σκόνη του χρόνου γύρισε σελίδα στο θέατρο με συνεργασίες όπως των Βαρβάρας Μαυρομμάτη, Ερρίκου Λίτση, Εκτορα Λυγίζου κι έπειτα από το 2006 με τις σκηνοθεσίες της. «Ηταν συνέχεια από άλλη γωνία», απαντά.

Οι επιλογές της

Το ροζ σύννεφο που την τύλιγε όταν μπήκε στο θέατρο, ύστερα από 45 χρόνια δουλειάς, παραδέχεται ότι μπορεί να μην είναι ακριβώς ροζ. «Αλλά είναι το οξυγόνο μου». Εχει φίλους από παλιά, όπως ο Σεραφείμ Βελέντζας από τα χρόνια του Κουν, όμως οι στενοί φίλοι δεν ξεπερνούν τους πέντε. Γάμο δεν έκανε και ας τον πλησίασε τρεις φορές. «Ηταν επιλογή μου. Ηταν άνθρωποι που μου ταίριαζαν, με χιούμορ, μυαλό, αλλά ο γάμος μού προκαλούσε πανικό. Ακόμη και στη συμβίωση ήθελα ιδιώτευση».

Η μοναξιά δεν βαραίνει; «Δεν θέλω να είμαι με κάποιον για να είμαι. Το άλλο βλέμμα όταν είναι όλα καλά σε ανθίζει, όταν περνάει όμως ο χρόνος βαραίνει πάνω σου, το νιώθεις να σε παρακολουθεί. Δεν αντέχω τις αντιπαραθέσεις. Οι φίλοι μου πάντα με θεωρούσαν φευγάτη, όμως τώρα πια πατάω και στη γη. Οι άνθρωποι είναι ατελείς και πορεύονται με τις ανεπάρκειές τους. Ζούμε και δημιουργούμε με το φαντασιακό μας. Βρίσκουμε μια λέξη, ένα βλέμμα, κάτι που μας συγκινεί και μας μετακινεί. Αυτό ερωτευόμαστε». Υπάρχει έρωτας στα 70;

«Μέσα μας μπορεί, αλλά δεν υλοποιείται. Ιδανική συνθήκη θα ήταν να είσαι με έναν άνθρωπο, να έχεις μια αγκαλιά, αλλά να είσαι και ανεξάρτητη».

Αυτό της αρέσει στον Πίντερ. Η ματιά του στους ανθρώπους. «Ο τρόπος που βάζει τους ήρωές του να εκφράζονται, το δαιμόνιο χιούμορ του, πώς αναποδογυρίζει τα πάντα φέρνοντας στην επιφάνεια πλευρές που δεν είχες φανταστεί. Λειτουργεί ψυχαναλυτικά με τον φόβο και τις ενοχές». Ο δικός της φόβος; «Δύο είναι στον άνθρωπο, ο έρωτας και ο θάνατος. Στον έρωτα είμαστε ανυπεράσπιστοι, ανοίγεσαι, ενώνεσαι ψυχικά. Οσο για τον θάνατο, δεν συνδιαλέγομαι μαζί του. Ομως εκείνος υπάρχει…».

​​Χάρολντ Πίντερ, «Ο εραστής» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, Πεσμαζόγλου 5. Σκηνοθεσία – επιμέλεια σκηνικού και κοστουμιών – φωτισμοί – μουσικές επιλογές: Μίνα Αδαμάκη. Επιμέλεια κίνησης: Καλλιόπη Σίμου. Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κλεάρχου. Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης. Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος. Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Ευτυχία Γιακουμή. Παραστάσεις: Δευτέρα – Τρίτη: 9.15 μ.μ. Λήξη παραστάσεων: 30 Μαΐου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή