08.30
Ο κόκκινος γάτος μου, ο Μελένιος, με ξυπνά τρυφερά. Ποτέ δεν κατάλαβα αν το κάνει από αίσθημα ευθύνης για μένα ή απλώς γιατί είναι η ώρα να φάει. Σηκώνομαι συνήθως εύκολα. Το τελευταίο μου όνειρο παραμένει καρφωμένο στο μυαλό μου ζητώντας να του δώσω τη δέουσα προσοχή. Το πρωινό πάντα λιτό: χυμός από πορτοκάλι και κόκκινο γκρέιπφρουτ με δημητριακά. Οι ατασθαλίες ας περιμένουν για αργότερα.
09.30
Ξεκινώ με τα πόδια για το γραφείο. Είναι το ίδιο δρομολόγιο που έκανα από την πρώτη Δημοτικού… μια στροφή λιγότερη μόνο. Στο ενάμισι λεπτό διαδρομής θα ανταλλάξω τουλάχιστον τρεις καλημέρες με τους συγκάτοικους του μικρού μας χωριού. Ο πρωινός ήλιος με τις μεγάλες σκιές στεφανώνει μαγικά μια μουριά στον δρόμο μου. Το κρατώ.
09.32
Μικρή Αρκτος: με τον Παρασκευά και τη Βιβή, εργασία και (πολλή) χαρά. Ενίοτε και άγχος και πίεση και απογοήτευση. Εκ φύσεως αισιόδοξος, κρατάω τα ευχάριστα: ήρθε η πρώτη επαναληπτική παραγγελία για το τελευταίο ποιητικό βιβλίο μας, ο τάδε ζωγράφος δέχεται με μεγάλη χαρά να μπει στο εξώφυλλο του νέου βιβλίου που σχεδιάζω, απάντησαν θετικά για μια συνέντευξη. Τα μικρά και τα μεγάλα μπερδεύονται μαζί σε μια γλυκιά καθημερινότητα. Εξ αντικειμένου οι συναντήσεις με ανθρώπους θα είναι και σήμερα άφθονες. Κι επιπλέον οι συσκέψεις, τα τηλέφωνα, τα emails κι όλα όσα θα χαράξουν την τεθλασμένη γραμμή της ημέρας που μόνο μονότονη δεν είναι. Συνήθως το πρόγραμμα είναι πυκνό, μια και οι ρόλοι πολλοί και διαφορετικοί, και (τι ευλογία!) όλοι κατ’ επιλογήν.
17.00
Στο εργαστήριο: νιώθω για άλλη μία φορά τυχερός, που όλες οι άλλες έγνοιες της ημέρας, με απομάκρυναν από το έργο που ξεκίνησα χθες, για να μπορώ να το δω σήμερα πιο καθαρά. Αυτή η αναγκαία απόσταση που πρέπει να πάρω προτού προχωρήσω. Ο καλύτερος τρόπος για να βουτήξω και πάλι σε αυτή, την άλλη πραγματικότητα, είναι μέσω ενός εν εξελίξει (κατά προτίμηση όχι επιτυχημένου) έργου. Για να αναμετρηθώ εκ νέου με τις αντοχές και τα όριά του. Ή τα δικά μου.
19.30
Βόλτα στην Αθήνα πάντα με το γαλάζιο βεσπάκι μου. Στη σύντομη διαδρομή, το βλέμμα μου θα πέσει και πάλι στα ίδια πράγματα: στην κατηφόρα της Ηλιουπόλεως ο Παρθενώνας, τα μαύρα κυπαρίσσια του πρώτου νεκροταφείου, στην Αμαλίας το άγαλμα του Βύρωνα. Σήμερα ο ουρανός ακουμπά τόσο ελαφριά πάνω από το μοβ βουνό του Υμηττού. Το κρατώ. Σχεδόν κάθε μέρα θα βρω μια αφορμή για να βρεθώ στο κέντρο της αγαπημένης μου πόλης. Η καθιερωμένη σύσκεψη στον «Ιανό», μια συνάντηση στο Zonar’s, τα εγκαίνια έκθεσης κάποιου φίλου, μια δική μας εκδήλωση.
21.00
Βραδινό, συνήθως με φίλους έξω. Δεν θέλω καθόλου να αργήσω. Εχω σκοπό να επιστρέψω στο εργαστήριο. Οι λάμπες στην οδό Φιλελλήνων φωτίζουν τόσο επιλεκτικά τον δρόμο, αφήνοντας κομμάτια ολόκληρα σε ένα πυκνό σκοτάδι, και φωτίζοντας –ανακριτικά σχεδόν– τμήματα του κράσπεδου. Το κρατώ.
22.00
Στο εργαστήριο. Τρίτο πρόγραμμα ή Ελένη Καραΐνδρου για συντροφιά. Ξαναδιαβάζω εκείνο το κομμάτι που έχω υπογραμμίσει με μαλακό μολύβι, στο βιβλίο που διαβάζω. Και σιγά σιγά, βυθίζομαι και πάλι στη ζωγραφική, αραδιάζοντας στο τραπέζι με τα μελάνια μου, τη σημερινή μου συγκομιδή: τη σκιά της μουριάς, το μοβ του ήλιου του απογεύματος, το φως της λάμπας της οδού Φιλελλήνων. Και κολυμπάω.. για όσο…
Ο Ανδρέας Γεωργιάδης είναι ζωγράφος και μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας της Μικρής Aρκτου. H πρόσφατη ατομική του έκθεση «Κωνσταντινούπολη» ολοκληρώνει την περιοδεία της με τελευταίο σταθμό το Σισμανόγλειο Μέγαρο, στην Κωνσταντινούπολη, στις 29 Σεπτεμβρίου 2017, ενώ παράλληλα ετοιμάζει την πρώτη του σκηνογραφική εργασία για το θέατρο. www.ageorgiadis.gr.