O Διονύσης Μαρίνος (Αθήνα, 1971) είναι δημοσιογράφος και παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Εχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα, μία νουβέλα, μία ποιητική συλλογή και το τελευταίο του βιβλίο είναι η συλλογή διηγημάτων «Οπως και αν έρθει αυτό το βράδυ» (Μελάνι, 2017).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Λήθη και Λίνκολν» του βραβευμένου –πλέον– Τζορτζ Σόντερς, την «Καινούργια πόλη» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη και την «Υπόθεση αρχείου» του Κλάουντιο Μάγκρις. Πάντως, για να είμαι ακριβής, δεν διαβάζω στο κρεβάτι.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Μπιλ Πίλγκριμ στο «Σφαγείο» του Κερτ Βόνεγκατ. Για να κάνω ταξίδια στον χρόνο εξόδοις του συγγραφέα. Μπορεί να συναντήσω και εξωγήινους.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Χούλιο Κορτάσαρ, αν ζούσε. Εκτός κι αν έχει γίνει Αξολότλ πλέον, οπότε υπάρχει μια μικρή ελπίδα να τον συναντήσω.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Προσπαθώ να αποβάλλω όλα τα ενοχικά σύνδρομα που έχουν σχέση με το διάβασμα. Δεν με θυμώνουν τα βιβλία, τα παρατάω. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και τα βιβλία χιλιάδες.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Αναμφίβολα, η συγκεντρωτική συλλογή ποιημάτων του Γιώργη Παυλόπουλου. Σου αφήνει μια απαλή ζέση.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Ούτε θυμώνω ούτε ντρέπομαι. Πάντα θα υπάρχουν βιβλία που δεν διαβάσαμε, άνθρωποι που δεν γνωρίσαμε, ζωή που δεν συναντήσαμε. Πάντως, ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τον «Μόμπι Ντικ».
Τι είδους ιστορίες μπορεί να περιμένει κάποιος από το «Οπως και να έρθει αυτό το βράδυ»;
Για ανθρώπους που προσπάθησαν, αλλά δεν τους βγήκε. Που κάτι τους τρώει και γίνονται αυτό που τρώνε. Είναι ιστορίες πίσω από κλειστές πόρτες και τραβηγμένες κουρτίνες. Προσπάθησα πρώτα να τους κατανοήσω και στη συνέχεια να καταγράψω τις ιστορίες τους. Οπως έλεγε και ο Βολταίρος, «όταν τα κατανοείς όλα, τα συγχωρείς όλα». Νομίζω πως όλοι χρειαζόμαστε μια στιγμή συγχώρεσης και αναπαμού.
Αν ξεχωρίζατε ένα από τα διηγήματα, ποιο θα μας συστήνατε πρώτο;
Μάλλον το τελευταίο, τα «Μαύρα νερά». Εχει ευθεία αναφορά στον Μίλτο Σαχτούρη. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας στην οποία διέμενε ο ποιητής τού στέλνει ένα γράμμα ζητώντας του να δώσει λύση σε μια παράλογη κατάσταση.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Διαθέτω σελίδα στο Facebook, η οποία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν σχολιάζω τα πάντα, δεν έχω άποψη για τα πάντα και μέχρι τώρα δεν έχει σταθεί εμπόδιο στο γράψιμο ή το διάβασμα.