09.00
Ξυπνάω, όχι με ιδιαίτερη ευκολία. Πάντα με δυσκολεύει το πρωινό ξύπνημα. Νιώθω κουρασμένη, αλλά προσπαθώ να πάρω δύναμη κι έτσι σηκώνομαι σκεπτόμενη πόσο ευγνώμων νιώθω που είμαι υγιής, που έχω ανθρώπους να με αγαπούν, που έχω να φάω! Τσεκάρω γρήγορα το κινητό, κλήσεις, μηνύματα, ποιος με ψάχνει! Δεν μπορώ να απαντήσω όμως, γιατί δεν έχω πιει πορτοκαλάδα!
09.10
Στύβω την περιβόητη πορτοκαλάδα. Βαριέμαι πάρα πολύ, αλλά είναι το μόνο πράγμα που επιτυγχάνει να με ξυπνήσει. Φτιάχνω κι έναν καφέ, έτσι για γεύση!
09.15
Ανάβω θερμοσίφωνα και το πρώτο τσιγάρο! Ρίχνω μια ματιά στα νέα αλλά όχι για πολύ… Θυμώνω, στενοχωριέμαι, πολλές φορές απελπίζομαι και δυσανασχετώ. Με πόσα πράγματα μπορεί να ασχολούμαστε ή να σπαταλιόμαστε ή να αποπροσανατολιζόμαστε, ενώ… και τότε μου έρχεται στο μυαλό μια φράση από το έργο Heisenberg στο οποίο κάνω πρόβα με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και τον Περικλή Μουστάκη.
«Είναι τρομακτικά σύντομη η ζωή. Μοιάζει άδικο. Τώρα αρχίζω και μαθαίνω να τη ζω». Αυτά είναι τα λόγια ενός 75χρονου χασάπη από την Ιρλανδία που ερωτεύεται ξαφνικά μια 42χρονη από το πουθενά κι ενώ είχε παγώσει τη ζωή του τελείως και το μόνο με το οποίο είχε συμφιλιωθεί ήταν ο θάνατός του, έρχεται ο έρωτας. Τα λόγια αυτά με συγκινούν και είναι τόσο επίκαιρα. Η ζωή τρέχει με ιλιγγιώδη ρυθμό, μπορεί να μας εκπλήξει, να μας μετατοπίσει από τα στεγανά και τα δεδομένα μας κι εμείς προτιμάμε να επικεντρωθούμε σε μικρά άκαιρα ή άκυρα πράγματα και αυτή θα μας προσπεράσει και θα ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Τότε θα είναι αργά να γυρίσουμε πίσω.
Θα μείνουμε να μετανιώνουμε. Κι αυτό είναι τρομακτικό. Είναι εφιάλτης για μένα να μην προλάβω να πω αυτά που ένιωθα ή να κάνω αυτά που ήθελα.
10.00
Πάω τρέχοντας για γύρισμα στην καινούργια ταινία του Γιώργου Γεωργοπούλου με πρωταγωνιστή τον Ομηρο Πουλάκη. Η ταινία πραγματεύεται τα σχέδια και τη δυσκολία στην επικοινωνία με ένα έξυπνο, λεπτό και ιδιαίτερο χιούμορ. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί είναι η δεύτερη ταινία που κάνουμε μαζί μετά την επιτυχία του Tungsten. Το γύρισμα κρατάει συνήθως 10 ώρες και θέλει υπομονή. Το κόλπο είναι να ξέρεις να περιμένεις όσο κι αν αυτή η αναμονή εξαντλεί. Οταν έρθει η ώρα για λήψη να δείχνεις αστέρι!
17.00
Τελείωσα νωρίτερα και πάω να συναντήσω τον Περικλή στα Εξάρχεια για να πάμε στην πρόβα. Πάντα πηγαίνουμε μαζί κι εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο της διαδρομής για να κάνουμε πρόβα τα λόγια μας.
17.30
Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πάντα αισθάνομαι ότι το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι σπίτι μου. Μέσα σε αυτό το θέατρο πρωτοέπαιξα και σε αυτό το θέατρο μου έδωσε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος τον πρωταγωνιστικό ρόλο που με ανέδειξε στο έργο «Οι σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας». Ολοι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί είναι πια οικογένεια για μένα. Επιστρέφω μετά δύο χρόνια από την επιτυχημένη παράσταση «Τα παράσιτα» και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Αρχίζει η πρόβα με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο για το καινούργιο έργο Heisenberg του Σάιμον Στίβενς. Ενα έργο βασισμένο στην Αρχή της Απροσδιοριστίας. Δεν είμαι φυσικός, αλλά θα προσπαθήσω να σας μιλήσω απλά γι’ αυτή τη θεωρία που ανέπτυξε ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ το 1927. Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι αν παρατηρείς κάτι από πολύ κοντά, δεν μπορείς να προσδιορίσεις πού πάει και πόσο γρήγορα κινείται, ενώ αν ασχοληθείς με το πού πάει κάτι και το πόσο γρήγορα κινείται, τότε παύεις να το παρατηρείς όπως πρέπει. Η Αρχή λοιπόν αυτή μπορεί να ισχύσει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενα έργο έρωτα με 33 χρόνια διαφορά… Ενός απροσδιόριστου έρωτα, γιατί ούτε ο έρωτας μπαίνει σε κουτάκια ή καλούπια ούτε η ζωή. Μόνο απροσδιόριστη είναι κι ανεξέλεγκτη.
23.00
Γυρίζω σπίτι στους ανθρώπους μου.
00.00
Ξαπλώνω πια και αναλογίζομαι τη μέρα που πέρασε. Αναλογίζομαι αν την έζησα σε βάθος. Πάντα εύχομαι να είμαι παρούσα στη ζωή μου και όχι απούσα.
Η Κόρα Καρβούνη συμπρωταγωνιστεί με τον Περικλή Μουστάκη στην παράσταση «Heisenberg» του Σάιμον Στίβενς, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.