Η Ελισάβετ Χρονοπούλου είναι σκηνοθέτις, σεναριογράφος και μοντέζ. Από τις εκδόσεις Πόλις έχουν εκδοθεί οι συλλογές διηγημάτων της: «Φοράει Κοστούμι» (2013), «Ο έτερος εχθρός» (2017).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Εδώ και χρόνια, διά παν ενδεχόμενον, έχω μονίμως πλάι στο κρεβάτι μου τα «Απαντα» του Παπαδιαμάντη. Χρησιμεύουν και ως κομοδίνο. Πάνω τους αυτή τη στιγμή είναι το «Σώμα» του Αχιλλέα Κυριακίδη (Πατάκης), το «Μόνο ο αέρας ακουγόταν» της Ευγενίας Μπογιάνου (Μεταίχμιο), «Αυτός ο Πόλεμος» του Τόμας Μαν (Πόλις), ο «Αίας» του Σοφοκλή σε μετάφραση Μαρωνίτη (ΜΙΕΤ) και η «Ημερη Δύση» του Γιάννη Κοκιασμένου (Οκτώ).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Φράνση απ’ το «Ενα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν». Οταν τη γνώρισα ήμαστε κι οι δύο 11 ετών, αλλά εκείνη ήξερε ήδη ότι: «Well, a person can cry only so long. Then, he has to do something else with his time».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Δεν χωρούν σε 500 λέξεις αλλά ούτε σ’ ένα δείπνο. Θα αρκεστώ σε μια βραδιά με τη Γιόκο Ογκάουα.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Οταν ο άνθρωπος δεν έχει πια τη δύναμη να προχωρήσει προς τα εμπρός, δηλώνει ότι έφτασε: Απόκαμα, θέλω να ξεκουραστώ έστω και πάνω σ’ ένα λάθος, έστω και πάνω στην απατηλή πίστη ότι επιτέλους έφτασα στον προορισμό μου». Από το «Στους Αντίποδες του Ορθολογισμού» του Λεβ Σεστώβ.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τη «Θεία Κωμωδία», για πρώτη φορά ολόκληρη.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Συναγωνίζεται η «Φόνισσα» με τον «Ολιβερ Τουίστ».
Η δεκαετία του ’40 γιατί λέτε ότι συνεχίζει να εμπνέει λογοτεχνικά;
Επειδή μοιάζει με το στοιχειωμένο σπίτι στην άκρη της πόλης που ενώ την ημέρα το προσπερνάμε αδιάφορα, τη νύχτα ακούμε πνιχτές φωνές και υπόκωφα βήματα πίσω απ’ τον ερειπωμένο του μαντρότοιχο.
Η βία στα δύο βιβλία σας έχει τη δική της σημασία. Είναι κάτι που σας τρομάζει σε προσωπικό επίπεδο;
Η βία αποκαλύπτει ότι, όσο κι αν προσπαθούμε, ένας απροσπέλαστος και ανεξιχνίαστος κόκκος αγωνίας καραδοκεί μέσα μας ετοιμοπόλεμος για να σαρώσει σε μια στιγμή ό,τι αγωνιζόμαστε να οικοδομήσουμε σε μια ζωή. Αυτό με πανικοβάλλει σε προσωπικό, συλλογικό και υπαρξιακό επίπεδο.
Εχετε φέισμπουκ, τουίτερ κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Χρησιμοποιώ το φέισμπουκ σαν καφενείο. Ενίοτε εμπνέει. Δεν εμποδίζει. Αν χαζεύεις όλη μέρα στο καφενείο δεν σου φταίει το καφενείο βέβαια.