01.45
Σκέφτομαι αυτό το σύντομο αφήγημα του Φιτζέραλντ. Θυμάμαι ότι το πρωτοδιάβασα το 1990, όταν ακόμα φαντασιωνόμουν ότι θα ζήσω κι εγώ κάποτε ως συγγραφέας… Καταλήγει ως εξής: «…he would lie down for ten minutes and then see if he could get started on an idea in the two hours before dinner». Τι ωραία προοπτική για έναν 22χρονο! Τώρα –28 χρόνια μετά–, κάθομαι στην ίδια θέση όπως η εικόνα στο εξώφυλλο: στο γραφείο, αλλά δίχως παράθυρο εμπρός μου, και επιλέγω αυθαίρετα το ξεκίνημα της επόμενης μέρας. Εντάξει, ας είναι λοιπόν μια Τρίτη…
08.00
«Stick to your last, boy». Ο πρώτος συλλογισμός όταν ανοίγεις τα μάτια. Κάποιες φορές ξυπνάω δίπλα στο μωρό. Η μητέρα της την έχει φέρει στο κρεβάτι δίχως να το αντιληφθώ. Την κοιτώ –ακόμα να συνηθίσω τους τέσσερις αυτούς μήνες– και εκεί δεν χωρά σκέψη. Πρέπει πρώτα να χορτάσουν τα μάτια σου. Aλλες φορές, εκείνη είναι ξαπλωμένη στην κούνια της. Μένω τότε για λίγο στο κρεβάτι. Δεν γράφω αυτόν τον καιρό. Μόνο σκέφτομαι το γράψιμο. Παράξενο… όταν δεν γράφεις, οι λέξεις καταλαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερο χώρο στον νου σου. Συχνά μάλιστα, στέκονται επίμονα εμπόδια ανάμεσα σ’ εσένα και στους άλλους ανθρώπους.
08.30-13.00
«The plot was like climbing endless stairs». Τι νόημα έχει να πω ότι πίνω τον καφέ μου σκέτο, ότι συμβουλεύομαι το Δελτίο Καιρού, ότι ελέγχω τα ποικίλα μηνύματα; Αντιμετωπίζω τη δυσκολία της κάθε μέρας: τις μετακινήσεις, τις συνεννοήσεις, τα έξοδα… Φοράω αθλητικά παπούτσια. Κινούμαι σχεδόν αποκλειστικά πεζός. Σκέφτομαι ποια φωτογραφική μηχανή θα πάρω μαζί μου. Τελευταία προτιμώ μια Cayka, μισού καρέ, φορτωμένη με ασπρόμαυρο φιλμ. Με αυτήν φωτογραφίζω μόνο Αθανάτους. Αν το φέρει ο δρόμος, μου αρέσει να επισκέπτομαι μια συστάδα πίσω από το άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα. Οταν το καταφέρνω, λέω στον εαυτό μου ότι κάτι κέρδισα μέσα στη μέρα. Σκέφτομαι το γράψιμο.
13.00-17.00
«By-product of an idea, slag of a dream». Μοιράζομαι ανάμεσα στο σπίτι και σε ένα μικρό γραφείο. Εφόσον –πέρα από βιβλία– στοιβάζονται εκεί φωτογραφίες, υλικά του σκοτεινού θαλάμου, κούτες από εκθέσεις, προτιμώ να το αποκαλώ «εργαστήριο». Επίσης, άλλαξα συνήθεια. Τρέχω τα μεσημέρια. Στο Καλλιμάρμαρο, καμιά φορά στον διάδρομο του γυμναστηρίου, σπανιότερα στον Εθνικό Κήπο. Σ’ έναν τοίχο του εργαστηρίου είναι κολλημένο ένα χειρόγραφο σχέδιο με την κάτοψη ενός φανταστικού σπιτιού και μερικά ονόματα. Σκέφτομαι το γράψιμο.
17.00-00.00
«That’s no good. I’ve got to go home». Διαβάζω πριν επέλθει η κούραση της νύχτας. Συχνότερα στην οθόνη του υπολογιστή. Oταν είναι ήσυχη, την καθίζω στην αγκαλιά μου και της διαβάζω μεγαλόφωνα με σταθερό τόνο. Την κοιτώ κάθε τόσο στα μάτια, όπως όταν διαβάζεις μπροστά σε κοινό. Oταν χαμογελά κάνω μια σύντομη παύση. Πίνω κάθε μέρα ένα ποτήρι κρασί, συμπαθώ κι ένα μπαρ κοντά στο σπίτι, εκεί πηγαίνω όποτε μπορώ στο τέλος της εβδομάδας. Καθώς η μέρα προχωρά, τι ωραία όταν οι λέξεις λιγοστεύουν! Eρχεται μια αφορμή, και σκέφτομαι το γράψιμο.
00.00-01.45
Ο Φιτζέραλντ ξεκινά το «Afternoon of an author» με αυτά τα λόγια: «When he woke up he felt better than he had for many weeks…». Ευχάριστη σκέψη για μια Τετάρτη πρωί…
Η νουβέλα του Χρήστου Χρυσόπουλου «Η γη του θυμού» κυκλοφορεί στις 26 Μαρτίου από τις εκδόσεις Νεφέλη. Το φωτογραφικό του έργο «What sets us apart» συμπεριλαμβάνεται στην έκθεση «Γεωμετρίες» που εγκαινιάζεται στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο στις 27 Μαρτίου. Η μετάφρασή του της «Φαίδρας» της Μαρίνας Τσβετάγιεβα παίζεται στο Θέατρο Σημείο.