05.00-06.00
Το θέμα δεν είναι τι ώρα ξυπνάω, αλλά τι ώρα πάω για ύπνο… Από μικρή, λοιπόν, είχα πρόβλημα με τον ύπνο. Σοβαρό πρόβλημα. Και ως βρέφος ήμουν άυπνη. Στο σχολείο, θυμάμαι, κοιμόμουν στο θρανίο. Διάβαζα το βράδυ, μέχρι να ξημερώσει… Θα ήθελα πολύ να μπορώ να κοιμάμαι στις 12 το βράδυ. Μόνο στην εγκυμοσύνη μου το είχα καταφέρει. Λέω συνεχώς στον εαυτό μου: «Πρέπει να κοιμηθείς, πρέπει να κοιμηθείς». Ο ύπνος, όμως, έχει ανάγκη από κανονικότητα και η δουλειά που κάνουμε δεν βοηθάει. Το καλοκαίρι, που δεν παίζω, κάπως διορθώνεται. Παρ’ όλα αυτά, αν πρέπει, για κακή μου τύχη, να ξυπνήσω στις…
10.00
…διότι έχω δουλειές, θα είμαι όλη την ημέρα μόνο με αυτόν τον ύπνο. Αν, δε, πρέπει να εμφανιστώ σε κάποια δημόσια υπηρεσία, μπορεί και να μην κοιμηθώ καθόλου όλο το βράδυ. Προσπαθώ να δίνω αυτές τις δουλειές σε άλλους, διότι με κάνουν δυστυχισμένη, δεν μπορώ να τις διαχειριστώ. Ευτυχώς, κάποιες φορές, με αναγνωρίζουν και με εξυπηρετούν αμέσως. Παρεμπιπτόντως, αυτό με την αναγνωρισιμότητα στην Ελλάδα μού φαίνεται λιγάκι αστείο, αφού είμαστε εμείς κι εμείς.
Αν δεν έχω δουλειά το πρωί, ξυπνάω στις…
12.00-13.00
…τρώω πρωινό, πίνω έναν καφέ όλη τη μέρα. Δεν μου αρέσει ο καφές και δεν καπνίζω. Τρομερό, αλλά δεν εθίζομαι στη νικοτίνη. Κάπνιζα για δύο χρόνια ένα πακέτο τη μέρα. Οταν, την ίδια περίοδο, χρειάστηκε να παίξω στην Επίδαυρο, πέταξα ένα μισοτελειωμένο πακέτο που είχα και δεν ξαναζήτησα τσιγάρο. Αφού έχει ανοίξει το μάτι, φεύγω για την πρόβα ή για κάποια συνέντευξη κ.λπ. Αν δεν χρειάζεται να βγω, κάθομαι στο σπίτι, διαβάζω, σερφάρω στο Ιντερνετ, περιμένω να επιστρέψει το παιδί από το σχολείο. Αργότερα, φεύγω για την παράσταση.
20.00-21.00
Προτού βγω στη σκηνή, θέλω να πεθάνω. Μόλις ανεβώ, είμαι ευτυχισμένη. Νιώθω καλύτερα στη σκηνή παρά στην πραγματική ζωή μου. Είμαι μισή πάνω στη σκηνή, μισή κάτω. Υπάρχει μια αλληλεπίδραση με το κοινό. Αν κάνει «κοιλιά» το έργο ή το κοινό είναι κουρασμένο, η ομάδα που είναι πάνω στη σκηνή ενεργοποιείται περισσότερο. Σαν να λειτουργεί συνθηματικά! Είμαι ερωτευμένη με τη Μαρία Κιουρί που παίζω. Είναι μια παράσταση που δεν πρέπει καμία γυναίκα να χάσει. Η Κιουρί, εκτός από τα δύο Νομπέλ που της απονεμήθηκαν, πάλεψε με τον θάνατο, με την κατάθλιψη, με τις στερήσεις, λιποθυμούσε από την πείνα, αλλά επέμενε – έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Είμαι πολύ χαρούμενη που λέω την ιστορία της. Τις προάλλες, ήρθε μία κυρία και μου είπε: «Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες τη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί να με κρατήσει στη ζωή». Εχω ανάγκη οι ιστορίες που λέω να έχουν μια χρησιμότητα. Το έχω ανάγκη για να συνεχίσω να κάνω θέατρο.
22.00-23.00
Βγαίνω από το θέατρο στα… τέσσερα, εξαντλημένη αλλά πλήρης, διότι έχω πει την ιστορία μου. Εχει πολλή κίνηση η παράσταση, έχω κάνει κι εγώ πολλές πρεμιέρες φέτος. Τις περιόδους που παίζω, επιστρέφω αμέσως στο σπίτι. Δεν βγαίνω, κάπως σαν να αποσύρομαι. Ο σύντροφός μου, κάθε φορά που ξεκινάει μια παράσταση, λέει σε όλους να με ξεχάσουν για λίγο καιρό. Επιστρέφω στο σπίτι και προσπαθώ επί ώρες να κοιμηθώ… Ειδικά τις ημέρες των παραστάσεων, ο ύπνος δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου;
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η απολογία της Μαρί Κιουρί», σε κείμενο και μουσική Ευσταθίας και σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, στο θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55.