07.00 – 10.00
Συνήθως ανοίγω τα μάτια μου δύο λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μου στις επτά. Πίνω λίγες γουλιές καφέ πριν ξυπνήσω τα παιδιά για να πάμε στο σχολείο. Αυτή η εμπειρία είναι πολλές φορές δύσκολη και με γεμίζει άγχος όταν δεν ξυπνάνε. Γυρίζοντας από το σχολείο, πίνω έναν ήρεμο καφέ, κοιτάζω τα mails μου και προσπαθώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου. Είναι μία από τις πιο πολύτιμες στιγμές της ημέρας, είναι ένας χρόνος που έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι όσα έγιναν χθες και όσα θα γίνουν σήμερα. Συμμαζεύω τα πράγματά μου και το μυαλό μου. Είναι σαν να καθαρίζω από τις τοξίνες και τις τοξικές σκέψεις… Μετά, μισή ώρα γυμναστική να πάρω ενέργεια, μπάνιο, και έφυγα.
10.00 – 14.00
Πολύ συχνά είναι ώρα πρόβας για το θέατρο ή για εξωτερικές δουλειές, ίσως κάποια εκφώνηση, και αρκετές φορές, καφές με κάποιον ή παρέα με το βιβλίο μου. Συχνά επίσης κάνω βόλτες, πάντα στο κέντρο της πόλης, που δεν το βαριέμαι ποτέ, μου αρέσουν πολύ τα μαγαζιά κοντά στην Αγία Ειρήνη με τα ραφτικά και τις κλωστές και τα υφάσματα. Κατεβάζω ιδέες για τα ρούχα που θα ράψω όταν θα βρω χρόνο. Αισθάνομαι ότι κάθε φορά βλέπω κάτι καινούργιο…
14.00 – 17.30
Επιστροφή στο σπίτι, μπαίνω στην κουζίνα, μαγειρεύω να φάνε τα παιδιά μου που γυρίζουν από το σχολείο. Τις περισσότερες φορές, φτιάχνω κάτι νόστιμο που ξέρω ότι τους αρέσει. Νιώθω πως είναι ένας από τους τρόπους για να τους δείχνω την αγάπη μου. Αλλωστε η μαγειρική είναι μία από τις αγάπες μου! Φτιάχνω φαγητά με ό,τι έχω στο ψυγείο, προσπαθώντας να μην πετάω τρόφιμα – το βλέπω σαν αμαρτία να πετάς το φαγητό. Αν είμαι τυχερή ξαπλώνω για μισή ώρα, για να πάρω δύναμη να αντέξω μέχρι το βράδυ. Κατά τ’ άλλα, κουβέντες με τα παιδιά ή δουλειές στο σπίτι.
17.30 – 19.30
Τέσσερις φορές την εβδομάδα αυτό είναι το δίωρο που χρειάζεται για να πάω στην προπόνηση ποδοσφαίρου τον μικρό μου γιο. Ο μεγάλος παραμεγάλωσε… πάει παντού μόνος του. Οσο διαρκεί η προπόνηση, συνήθως διαβάζω το βιβλίο μου και πίνω άλλον έναν καφέ. Βιβλίο και καφές μαζί είναι βαθιά απόλαυση για μένα… και είναι και το δεύτερο διάλειμμα –μετά το πρωί– όπου συνδέομαι με τον εαυτό μου και καθαρίζω το μυαλό μου…
19.30 – 00.00
Φιλί στα παιδιά μου, ετοιμάζω τα πράγματά μου και φεύγω για το θέατρο. Αυτόν τον καιρό παίζω στο Από Μηχανής στην παράσταση «Κάσσυ». Αυτή η γειτονιά έχει κάτι γοητευτικό, θυμίζει άλλους καιρούς… παίρνω εσπρέσο λούνγκο σκέτο συνήθως ντεκαφεϊνέ από απέναντι. Μπαίνω στο καμαρίνι. Χαιρετάω τα υπέροχα κορίτσια με τα οποία παίζουμε μαζί, Αμαλία, Φαίη, Ελένη. Σκέφτομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που κάνω αυτή τη δουλειά. Με πληρώνουν για να παίζω! Γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους! Παραμένω κατά μία έννοια παιδί! Βάφομαι, ντύνομαι, πάντα γρήγορα. Αν προλαβαίνω ξαναπιάνω το βιβλιαράκι μου, που το έχω πάντοτε μαζί μου.
Η παράσταση τελειώνει, βγαίνω στον δρόμο, κάποιοι θεατές περιμένουν για συγχαρητήρια – πάντα κολακευτικό… Είμαι κουρασμένη φυσικά, αλλά έχω και πολλή ενέργεια. Το θέατρο είναι σαν τη γυμναστική ή τον χορό. Είναι κάτι που σου δίνει περισσότερα από όσα σου παίρνει. Εγώ τουλάχιστον έτσι το νιώθω. Πριν πάω στο σπίτι μου πηγαίνω σε κάποιο από τα αγαπημένα μου μπαράκια να πιω ένα ποτήρι κρασί. Μπορεί και μόνη μου, μπορεί με φίλους.
00.00
Νάνι! Θα ξυπνήσω πάλι στις εφτά. Ονειρα γλυκά.
ΥΓ.: Ολα αυτά συμβαίνουν όταν δεν έχω γύρισμα για το «Τατουάζ»! Αλλιώς είμαι όλη τη μέρα εκεί!
Η Μυρτώ Αλικάκη πρωταγωνιστεί έως το τέλος Μαΐου στην παράσταση «Κάσσυ» του Ανδρέα Φλουράκη, στο Από Μηχανής Θέατρο. Επίσης εμφανίζεται στην τηλεοπτική σειρά «Τατουάζ».