Eίδος προς εξαφάνιση φαίνεται να είναι οι κοκκινομάλλες, σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Independent, που αναφέρει ότι το γονίδιο για τα κόκκινα μαλλιά σε λίγο θα πάψει να υπάρχει στο ανθρώπινο γονιδίωμα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η γενετική μετάλλαξη που αφορά την εμφάνιση κόκκινων τριχών «δίνει» και πολύ λευκό δέρμα, το οποίο είναι πιο ευαίσθητο στο ηλιακό φως. Ετσι, το DNA των δερματικών κυττάρων είναι πιο ευάλωτο στη φθορά και την εμφάνιση καρκίνου. Αν λοιπόν, λένε οι επιστήμονες, εξακολουθήσουμε να βλέπουμε αύξηση των θερμοκρασιών και της ηλιοφάνειας, είναι λογικό, από εξελικτικής άποψης, η μετάλλαξη αυτή να πάψει σιγά σιγά να υφίσταται.
Ο δρ Αλιστερ Μόφατ, επικεφαλής της ScοtlandsDNA, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πιστεύουμε ότι οι Σκωτσέζοι έχουν το λευκό δέρμα και τα κόκκινα μαλλιά εξαιτίας του… κακού μας του καιρού. Η ηλιοφάνεια στη Βρετανία είναι περιορισμένη και, κατά συνέπεια, χρειαζόμαστε όλη τη βιταμίνη D που μπορούμε να έχουμε. Αν μεταβάλλονται οι κλιματολογικές συνθήκες, τότε είναι λογικό αυτός ο παράγοντας να επηρεάσει και το συγκεκριμένο γονίδιο. Κατά συνέπεια, αν η παραδοσιακή βρετανική συννεφιά αμβλυνθεί και έχουμε περισσότερη ηλιοφάνεια, τότε, ναι, πιστεύω ότι λιγότεροι άνθρωποι θα είναι φορείς αυτού του γονιδίου, καθώς αυτό θα είναι το εξελικτικώς προτιμητέο για την επιβίωσή τους».
Ενας άλλος ερευνητής που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του τόνισε στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα ScotlandNow ότι το γονίδιο σιγά σιγά αφανίζεται και η κλιματική αλλαγή, εκτός όλων των άλλων μεταβολών που επιφέρει, θα οδηγήσει στο σημαντικό περιορισμό του αριθμού των ατόμων που έχουν κόκκινα μαλλιά στη Σκωτία. Βέβαια, για να γίνει αυτό θα χρειαστεί να περάσουν πιθανώς εκατοντάδες χρόνια, αλλά είναι βέβαιο ότι τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια δεν έχουν προσαρμοστεί στο θερμότερο κλίμα. Φυσικά όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μία θεωρητική προσέγγιση, αλλά τελικά μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Μόνο το 1 έως 2 % του παγκόσμιου πληθυσμού έχει κόκκινα μαλλιά, αλλά το ποσοστό αυτό μεταξύ των Σκωτσέζων ανέρχεται στο 13%, ενώ οι φορείς του γονιδίου φτάνουν στο 40%.