Χρήστος Καλός
εικαστικός, μέλος των Kalos&Klio
Σε δύο περιοχές μπορεί να προκύψει πια μια ενδιαφέρουσα συνθήκη (τόσο για την τέχνη όσο και την υπόλοιπη ζωή) – στον χώρο της απόλυτης προσομοίωσης (simulacra), όπου όλα μοιάζουν αλλά στην ουσία τους έχουν απολέσει κάθε στοιχείο αυθεντικότητας και στην περιοχή της απόλυτα αυθεντικής εμπειρίας, όπου όλα έχουν τα αρχέγονα αναλλοίωτα και πρωτογενή χαρακτηριστικά τους.
Η εμπειρία ενός διαπλανητικού ταξιδιού θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον, αφού μοιάζει να συνδυάζει τις δύο παραπάνω αντίθετες συνθήκες βιώματος.
Τόσο στο εικαστικό μας έργο (Kalos&Klio) η τεχνολογία είναι κυρίαρχο μέσο για να εισπράττουμε τον κόσμο, όσο βέβαια και στην υπόλοιπη ζωή μας – εξάλλου είναι και ο μόνος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει πρόοδος (όπως σημείωνε ο Κορνήλιος Καστοριάδης). Οχι μόνο θα με (μας) ενθουσίαζε ένα ταξίδι σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Δία αλλά και οι αποικίες σε άλλους πλανήτες!
Ζούμε για πρώτη φορά, στην ιστορία του είδους μας, τόσο διαφορετικού τύπου βιώματα μέσω της τεχνολογικής επανάστασης – η καθημερινότητά μας αλλά και η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη άρχισαν να θυμίζουν τον φανταστικό κόσμο της επιστημονικής φαντασίας, τόσο στις ευτοπικές όσο και στις δυστοπικές φαντασιώσεις του.
Σοφία Νικολαΐδου
συγγραφέας
Ρώτησαν μία συγγραφέα (δηλαδή κάποιον που δουλειά του είναι να φτιάχνει και να λέει ιστορίες) αν θα ταξίδευε στον πλανήτη Δία. Κι αυτή είπε:
– Από εκεί έρχομαι. Στον πλανήτη σας βρίσκομαι με αποστολή. Τόσα χρόνια σας παρακολουθώ και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Θρησκεία και πολιτική. Μες στο μυαλό σας γίνονται, ξεγίνονται. Γιατί δεν σας χωράει ο τόπος; Βλέπω τις φωτογραφίες από τον πλανήτη μου, τα άρθρα που γράψατε. Δεν ξέρετε τι να κοιτάξετε, εστιάζετε στο προφανές, χάνετε την ουσία των πραγμάτων. Εχετε αποφασίσει από πριν τι θα δείτε, γι’ αυτό δεν βλέπετε τίποτα. Φορτώνετε το μυαλό σας με απόψεις, δεν αφήνετε χώρο στις σκέψεις. Παρ’ όλες τις βλακείες σας είστε ωραίοι τύποι, βρίσκετε τρόπους να περνάτε καλά. Θα μείνω κι άλλο, η αποστολή συνεχίζεται.
Αν ήταν άλλος άνθρωπος, η συγγραφέας μας θα απαντούσε:
– Εδώ δεν έχω πάει ακόμα στα χωριά του Κιλκίς, πού να τρέχω στον Δία.
Αντώνης Σουσάμογλου
εξάρχων βιολιστής Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης
Ολοι όσοι έχουν οδηγήσει στη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη ξέρουν ότι το σημαντικότερο στα μακρινά ταξίδια είναι το playlist στο mp3. Ετσι λοιπόν, εάν πήγαινα μέχρι τον Δία θα έπαιρνα μαζί μου το Space Oddity, το Across the Universe, το Dark Side of the Moon, το σάουντρακ του Interstellar, τις σουίτες του Μπαχ για βιολοντσέλο και την Εξαϋλωμένη Νύχτα του Σένμπεργκ. Και φυσικά στην άφιξή μου θα έπαιζε η αρχή από το Τάδε Εφη Ζαρατούστρα του Στράους.
Ισως το μοναδικό που θα ήθελα να κάνω εκεί, θα ήταν να ανοίξω τη θήκη του βιολιού και να παίξω Μπαχ. Νομίζω πως θα είχε μια πολύ ποιητική μοναξιά το να προσπαθήσει κάποιος να παίξει τη 2η παρτίτα σ’ ένα μακρινό πλανήτη. Η στιγμή που η ομορφιά συναντάει τη ματαιότητα: Μια βαθιά συμβολική πράξη για μένα, που όμως δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα για έναν ολόκληρο πλανήτη.
Από την άλλη, εξαιτίας μου θα άλλαζαν και οι αστρολογικές προβλέψεις: Δεν θα λέγανε πια «Ο Δίας στην Παρθένο ή στον Σκορπιό» αλλά «Αυτή την εβδομάδα είναι ο Αντώνης στον Δία: αποφύγετε τις οικονομικές συναλλαγές, ενώ μια νέα γνωριμία θα αλλάξει τη ζωή σας».
Οταν πια θα έφευγα, νομίζω ότι θα γινόμουν ο εισβολέας στις ταινίες της δικής τους επιστημονικής φαντασίας. Θα επέστρεφα ύστερα από χρόνια για το σίκουελ, ακόμα πιο τρομακτικός!
Το καλύτερο όμως απ’ όλα θα ήταν ότι θα συναντούσα τον Ντέιβιντ Μπόουι, όπου εκεί θα θεωρείται ντόπιος.