Bruce και μεγάλες ελπίδες

4' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θα μπορούσες να πεις πως ήταν σαν να τα είχαν όλοι λίγο χαμένα. Ετσι όπως κοίταζε ο ένας τον άλλον, χαρούμενοι και χορτασμένοι, σαν ξαφνικά να άνοιξαν τα σεντούκια της αισιοδοξίας. Το ξέρω γιατί ήμουν κι εγώ εκεί. Είχαμε βγει μόλις από μια συναυλία του Μπρους Σπρίνγκστιν –στη Βαρκελώνη ήταν, στο Παρίσι; στη Ρώμη;– και όπως μετά από κάθε συναυλία του Μπρους (οι γνωστοί μαραθώνιοι, τρεις ώρες λάιβ), ένιωθες σαν να είσαι μέρος μιας αποκάλυψης. Δεν θέλεις να πας σπίτι σου, είσαι έτοιμος να γυρίσεις τον κόσμο.  Ή να τον κάνεις καλύτερο. Υπερβολές και παραλήρημα των φαν; Ποιος μπορεί να το πει, αν δεν έχει ζήσει την εμπειρία; Από την άλλη, σωστό κι αυτό: υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν πεθαίνουν για τον Μπρους και δεν τρελαίνονται για τον Μπομπ Ντίλαν και ο Ελβις «έκλεψε», λένε, τη μουσική των μαύρων. Στο κάτω-κάτω, η τέχνη, η μουσική, τα λόγια είναι υπόθεση προσωπική του καθένα.

Ο ένας κοιτάζει τον άλλον λοιπόν, σαν να μην πιστεύουν αυτό που έχουν μόλις ζήσει κι ας το έχουν ζήσει πολλές φορές. Εχω φίλους που έχουν δει τον Μπρους σε περισσότερες από 50 συναυλίες και ξέρω ανθρώπους που κατασκηνώνουν από την προηγούμενη νύχτα έξω από τα στάδια όπου εμφανίζεται για να πιάσουν θέση μπροστά. Το πρόσφατο ντοκιμαντέρ «Springsteen and I» μιλάει γι’ αυτά. Για όλους εκείνους που τον παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια, τους πιο τυχερούς φαν στον πλανήτη, δεδομένου ότι ο Μπρους τούς προσέχει πολύ.

Αν με ρωτάς, «πώς όλα αυτά;» Ισως επειδή οι μεγάλοι καλλιτέχνες δημιουργούν μεγάλα συναισθήματα. Εκεί καταλήγω. Και εκείνος στη σκηνή με την κιθάρα κρεμασμένη πάνω του κάνει τσουλήθρα από τη μία άκρη ώς την άλλη, born to run, στα 62 του χρόνια. Ξανά και ξανά.

Θέλω μια κιθάρα

Στο Νιου Τζέρσεϊ, πιτσιρικάς, –το ’57– ο Μπρους είδε τον Ελβις Πρίσλεϊ στο τηλεοπτικό σόου του Εντ Σάλιβαν. Κάτι συνέβη μέσα του… «αυτό θέλω να γίνω» είπε στη μητέρα του και της ζήτησε μια κιθάρα. Εκείνη του αγόρασε την κιθάρα, παρότι τα οικονομικά της οικογένειας δεν επέτρεπαν απρογραμμάτιστα έξοδα. Και αυτό ήταν. Από τις γειτονιές του Τζέρσεϊ έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Τίποτε, ωστόσο, δεν ήταν εύκολο και τίποτε λιγότερο από εντυπωσιακό.

«Ηρωας της εργατικής τάξης» και ροκ σταρ, το 2014, ακούγεται σχεδόν αστείο. Κι όμως συνεχίζει να ανεβάζει στροφές φροντίζοντας να φορτίζει συνεχώς το όνειρο. Αν σπάσεις σε πολλά κομμάτια τον Μπρους, θα βρεις ίχνη του Ντίλαν, του Γούντι Γκάθρι, του Χανκ Γουίλιαμς, του Τζέιμς Μπράουν, του Τζον Στάινμπεκ, του Τζακ Κέρουακ – και, ναι, του Ελβις. Τα τραγούδια του αποτελούν κομμάτια της μεγάλης αμερικανικής τραγουδοποιίας. Μιλάει για σένα, για μένα, για φίλους και κάποιον που ξέρουμε από την άλλη πόλη, για τον Τζακ που έχασε τη δουλειά του, για τη Μαίρη που περιμένει το Σάββατο να δει τον αγαπημένο της και να φύγουν μακριά. Για το σκοτάδι στην άκρη της πόλης και για το σκοτάδι που ήρθε πια μέσα στην πόλη.

Το περσινό άλμπουμ του, με τον τίτλο «Wrecking Ball», ήταν γεμάτο θυμό. Πιο οργισμένος από ποτέ, μετέφερε στα τραγούδια την αγανάκτηση του κόσμου για όλους εκείνους που πλουτίζουν σε βάρος των λαών, για τη διεφθαρμένη εξουσία, για τη βρώμικη διαπλοκή, για την άγρια καταπάτηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. «We are alive» ψιθυρίζει και μετά το φωνάζει, μια μεταφυσική κραυγή που ζωντανεύει νεκρούς. Δεν τον σταματάς με τίποτε. Ο Μπαράκ Ομπάμα είπε το άλλο: «Μπορεί εγώ να είμαι ο πρόεδρος, αλλά εκείνος είναι το αφεντικό». Ο Μπρους πάντως βγαίνει μπροστά για τους Δημοκρατικούς και δηλώνει «παρών» όπου πιστεύει ότι πρέπει να είναι.

Kλωστή που κρατάει γερά

Στη βιογραφία του, με τίτλο «Μπρους», που μόλις κυκλοφόρησε σε μετάφραση του Γιώργου Μιχαλόπουλου από τις εκδόσεις «Ροδακιό» (σειρά Λατέρνατιβ), ο συγγραφέας Πίτερ Εϊμς Κάρλιν τον παρακολουθεί από τα ταπεινά χρόνια στο Τζέρσεϊ ώς την κορυφή. Εξασφάλισε μάλιστα τη συνεργασία του ίδιου και μίλησε με πολλούς συγγενείς και φίλους, αλλά και τους συντρόφους του στην E-Street Band. Διαβάζουμε ως και για τη θολή φάση της κατάθλιψης που είχε περάσει, την αμφιθυμία του, τις στιγμές που κινδύνεψε να τα τινάξει όλα στον αέρα. 

 

Καμιά φορά σκέφτομαι πως ο Μπρους νιώθει ένα χρέος απέναντι στον κόσμο και δεν θέλει να τον αφήσει, όπως δεν τον αφήνει στις τρίωρες συναυλίες του να γυρίσει σπίτι χωρίς να έχει χορτάσει για τα καλά. Αυτό που τον σπρώχνει στη σκηνή ή στο επόμενο άλμπουμ είναι η επιθυμία να δώσει ελπίδα. Να αφήνει πάντα μια νότα αισιοδοξίας. Μια κλωστή που κρατάει γερά για να την πιάσεις και να συνεχίσεις ή να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Ετσι όπως ακούω το «High Hopes», τον καινούργιο του δίσκο, με νέο πρόσωπο στην μπάντα τον Τομ Μορίλο –από τους Rage Against the Machine– και νέες εκτελέσεις παλιότερων κομματιών και άλλων που είχαν μείνει καιρό στην άκρη, διακρίνω πάλι την κλωστή. Με άλλα λόγια, σε τέτοιους καιρούς που όλα μπορεί να χάθηκαν, τίποτε δεν έχει χαθεί.  Σ’ το λέει κι ο Μπρους. ✦

H βιογραφία με τίτλο «Μπρους» του Πίτερ Εϊμς Κάρλιν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροδακιό, σειρά Λατέρνατιβ. Το νέο άλμπουμ του με τίτλο «High Hopes» κυκλοφορεί από την Columbia/Feelgood.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή