Γράφει η Τάνια Ραμόνδου
Σήμερα συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσες πολλές δυνατότητες για δημιουργική εξερεύνηση μπορεί να δώσει αυτή η πόλη σε κάποιον που ψάχνει πηγές έμπνευσης. Η αέναη αναζήτηση ιδεών είναι must, ειδικά για κάποιο άτομο αρκετά ψυχαναγκαστικής φύσεως σαν και μένα. Και να λοιπόν που υπάρχει Θεός, και τώρα που έχω ανάγκη για μια αλλαγή εικόνων και ένα μικρό ταξιδάκι στο χρόνο, εμφανίζεται μπροστά μου απροσδόκητα μια αφίσα για τη νέα έκθεση Papier Glacé στο Palais Galliera , αφιερωμένη στους μεγάλους φωτογράφους μόδας των περιοδικών εκδόσεων Condé Nast. Πάλι καλά που έχω την καλή την τύχη να μένω στο Παρίσι κι όλα είναι πιο εύκολα κι άμεσα για την καλλιτεχνική μου αναζωογόνηση.
Για όσους έχουν την ευκαιρία και τυχαίνει να βρεθούν άμεσα στο Παρίσι, προτείνω λοιπόν ανεπιφύλακτα την συγκεκριμένη έκθεση. Συμπεριλαμβανομένων ακόμα και αυτών για τους οποίους η μόδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Καταρχάς πρόκειται για μια ευκαιρία να επισκεφτεί κανείς το μουσείο μόδας του Παρισιού που άνοιξε στις αρχές του έτους μετά από μια μεγάλη περίοδο εργασιών ανακαίνισης – εξουθενωτικά μεγάλη θα έλεγα, αφού τρία χρόνια που είμαι εδώ, περίμενα πώς και πώς πότε θα ξανανοίξει για το ευρύ κοινό και δη τους φανατικούς του είδους μας. Το συγκεκριμένο μουσείο που βρίσκεται απέναντι από το αρκετά minimal αισθητικής μουσείο μοντέρνας τέχνης έρχεται να δώσει μια πινελιά παιχνιδιάρικης υπερβολής στην περιοχή. Σκέψου το λίγο σαν μία μινιατούρα rococo extravaganzas τύπου Βερσαλλιών ανάμεσα σε κάμποσα μπλοκ από μπετόν αρμέ. Σαν να μεταφέρεσαι στο χρόνο σε μια μικρή όαση μέσα στην πόλη. Όαση κυριολεκτικά, ειδικά λόγω του πανέμορφου κήπου που το περιτριγυρίζει και που δυστυχώς πάλι δεν κατάφερα να απολαύσω γιατί πάλι, για 6η φορά μέσα στην ίδια μέρα, έβρεχε σχεδόν καταρρακτωδώς.
Η κακοκαιρία παρόλα αυτά δεν με πτόησε και με ηθικόν ακμαιότατον μπήκα στο κτίριο να απολαύσω την περιήγηση στον πανέμορφο κόσμο εικόνων που απλωνόταν μπροστά μου. Η φωτογραφία μόδας είναι ένας κόσμος πραγματικά ξεχωριστός και είναι λίγο αστείο το γεγονός ότι ενώ περιτριγυριζόμαστε non – stop από διαφημιστικές καμπάνιες και fashion shoots, γνωρίζουμε ουσιαστικά λίγα πράγματα για την ιστορία και την τέχνη της φωτογραφία μόδας. Ολόκληρο τον 20ο αιώνα οι μεγάλοι φωτογράφοι μόδας όπως ο Edward Steichen, o Irving Penn, o Erwin Blumenfeld, o Cecil Beaton, o David Bailey και πολλοί άλλοι έχουν απαθανατίσει στιγμές και πρόσωπα και έχουν κυριολεκτικά καθορίσει με το έργο τους την εξέλιξη της μόδας. Κάθε εικόνα προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει σε ένα διαφορετικό κόσμο και δημιουργεί μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η γυναίκα ανυψώνεται σε Μούσα και το αντικείμενο σε ιδανικό. Από τα σουρεαλιστικά πειράματα καλλιτεχνικής φύσεως του Blumenfeld μέχρι την κομψότητα προσωποποιημένη σε μια Μούσα του Penn, αλλά ακόμη και τους πιο σύγχρονους Inez &Vinoodh και Mert Alas and Marcus Piggott, οι εικόνες είναι δυνατές, έχουν παλμό, κίνηση και συναίσθημα.
Σε ιδιαίτερη σκέψη με έβαλε περισσότερο ένα σχόλιο που έρχεται σε παράλληλη τροχιά με την γενικότερη εξέλιξη της μόδας σήμερα. Η ανάγκη των φωτογράφων να φέρουν το μοντέλο τους σε διάλογο με την πόλη και το δρόμο ήταν από την αρχή του αιώνα ιδιαίτερα εμφανής. Όλο και περισσότερο η γυναίκα φωτογραφίζεται ως ενεργό στοιχείο του χώρου που την περιτριγυρίζει και παίρνει μέρος στην καθημερινότητά του. Γίνεται μια αληθινή γυναίκα, η γυναίκα που θα δεις να περπατάει δίπλα σου στο δρόμο. Πόσο έντονη είναι αυτή η ανάγκη και σήμερα, ειδικότερα με την επιρροή του street style και της διάδοσής του μέσω fashion blogs. Αφήνοντας πίσω τα βαρετά στούντιο, όλο και περισσότερα fashion shoots γίνονται σε εξωτερικούς χώρους, πιάνοντας τον παλμό της πόλης, και αυτό αντανακλάται και στις στιλιστικές επιλογές, μίξη πολυπολιτισμικών street style στοιχείων, αλλά ακόμη και στην επιλογή κοριτσιών της διπλανής πόρτας που θα τα αποθεώσουν. Γνωστές φάτσες, αληθινές κοπέλες.