«Δεν είναι εύκολο να περνάς καλά. Ακόμη και το χαμόγελο μού προξενεί πόνο», διαπιστώνει ο Φρανκ-ν-Φέρτερ, το εξωγήινο τραβεστί από το Rocky Horror Show του Richard o’ Brien, του camp μιούζικαλ που φέτος γίνεται 40 και γιορτάζει 2.960 παραστάσεις στον κόσμο. «Αυτή η φράση μπορεί να ειδωθεί και ως ο άξονας του ρόλου», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, που υποδύεται υποδειγματικά τον Φρανκ στην ελληνική σκηνική εκδοχή του έργου, που υπογράφει ο Κωνσταντίνος Pήγος.
Από την αρχή ξεκαθαρίζει πόσο καταλυτική υπήρξε η συμβολή του Ρήγου στο πώς θα έπρεπε να προσεγγίσει το χαρακτήρα που ενσαρκώνει. «Προσπάθησε πολύ για να με πείσει να αποβάλω τη μελαγχολία που μου προκαλούσε αυτή η εκκεντρική περσόνα». Ο Φρανκ του Ρήγου δεν θα μπορούσε να είναι κατηφής, «δεν θα μπορούσε να παρουσιάζει καμία ρωγμή, να περιφέρει τη μοναξιά του στη σκηνή… παρά μόνο στο τέλος, όπως συμβαίνει με όλους τους καταραμένους καλλιτέχνες». Αυτός ο οικοδεσπότης του πύργου στον οποίο καταλύουν ο Μπραντ και η Τζάνετ είναι ένας σταρ, λαμπερός και υπέροχα ακραίος. Ο Ασπιώτης ομολογεί πως δεν ήταν από τους φαν των μιούζικαλ. «Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι ηθοποιοί ξεκινούν να τραγουδάνε, ενώ δύο λεπτά πριν μιλούσανε». Ωστόσο, όταν του έγινε η πρόταση, μπήκε στη διαδικασία να ερευνήσει το είδος και να ανακαλύψει τις αρετές του. «Οι ήρωες έχουν την ανάγκη να εκτονώσουν αυτό που βιώνουν εκείνη τη στιγμή. Τα λόγια δεν αρκούν, οπότε “ντύνονται” με μουσική, γίνονται συναίσθημα». Θεωρεί πως ακόμη και η χρονική συγκυρία στην οποία ανέβηκε το έργο είναι σωστή. «Τώρα περισσότερο από ποτέ, δυσκολευόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, νομίζουμε πάντα ότι κάποιος άλλος φταίει και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να απομονώνουμε πάντα τον διαφορετικό σε σχέση με τη μάζα».
Τον ρωτώ πως είναι η σχέση του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, μετά την Bossa Nova, τον Τιτανικό και τώρα, το RHS. «Ο Ρήγος με έχει διαμορφώσει κατά μια έννοια. Έβλεπα τις παραστάσεις του με το χοροθέατρο όσο ήμουν στη σχολή του ΚΘΒΕ, και τον ερωτεύτηκα καλλιτεχνικά. Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του και τελικά συνέβη». Σημειώνει, βέβαια, πως με τα χρόνια, καθώς ωριμάζουν και οι δύο καλλιτεχνικά, αυτός ο έρωτας αναπροσδιορίζεται. Δεν του αρέσει η λέξη μέντορας, προτιμά το «δάσκαλος». «Μου έχει μάθει πολλά και με έχει εμπνεύσει. Είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Ωστόσο, αυτό που με ενοχλεί σε όσους διατείνονται πως θέλουν να γίνουν οι νέοι Ρήγοι, οι νέοι Βογιατζήδες, οι νέοι Βουτσινάδες, είναι πως ονειρεύονται τελικά να γίνουν κάποιοι άλλοι. Εγώ θέλω να είμαι ο εαυτός μου και να πω τη δική μου ιστορία».
Ο Ασπιώτης έχει ήδη τολμήσει να κάνει πράγματα όπως τα υπαγορεύει η δική του αισθητική και καρδιά. «Μου αρέσει η σκηνοθεσία, με εξιτάρει να έχω τη συνολική ευθύνη της αφήγησης μιας ιστορίας. Αναφέρομαι κυρίως στο θέατρο, αφού εκεί έχεις να κάνεις με την εικονογραφία της ζωντανής στιγμής». Φέτος, θα παρουσιάσει ξανά στη σκηνή του Rex το «Αρμαντέιλ» του Wilkie Collins. Θέμα του έργου είναι αν ο άνθρωπος μπορεί να επιβληθεί στο πεπρωμένο του ή αν είναι έρμαιο της μοίρας του, ένα ζήτημα που με απασχολεί προσωπικά. Θα μπορούσε να ήταν και άλλο το κίνητρο, τολμώ να υπαινιχθώ. «Προτιμώ να εργαστώ ως σερβιτόρος, να γαντζωθώ σε φίλους αν δεν έχω λεφτά, παρά να κάνω κάτι που δεν με ικανοποιεί πνευματικά». Τελειώνοντας την κουβέντα μού εξομολογείται και γιατί άργησε στο ραντεβού μας. «Μου διάβαζαν Poe και δεν μπορούσα να διακόψω την απαγγελία», μου εξηγεί ντροπαλά. Συνεχίζει μιλώντας μου για τον Κώστα Δαρδανό των εκδόσεων Gutenberg και για τη γνωριμία τους πριν από λίγους μήνες. «Με τον Κώστα, μερακλή της σκέψης και του πνεύματος, σκεφτόμαστε διάφορες δράσεις για να στρέψουμε τον κόσμο στα βιβλία. Πολλά μπορούν να αλλάξουν αν αρχίσει ο κόσμος να διαβάζει. Ας πούμε ότι αυτός είναι ο δικός μου ακτιβισμός».
Rocky Ηorror Show: έως 21/12/2014, REX – Πανεπιστημίου 48, Αθήνα.
Αρμαντέιλ: Από 21/12/2014 και κάθε Κυριακή, για περιορισμένες παραστάσεις, στη σκηνή του RΕΧ.
Photos: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος Επιμέλεια: Αναστασία Ιωσηφίδου
Mάλλινο πουλόβερ και T-shirt Tom Rebl (Sotris)