Όταν γνωρίζω γυναίκες (σε πάρτι, σε μπαρ, από φίλους ή μέσα απ’ τη δουλειά), δεν δίνω πολλή σημασία στις υπερβολικά όμορφες. Όχι επειδή φοβάμαι την απόρριψη – θα έρθει μάλλον, αλλά το ίδιο μου κάνει. Η αποστροφή μου στην αψεγάδιαστη ομορφιά, οφείλεται στον φόβο που αισθάνομαι για το τι θα αντικρίσω όταν κοιτάξω πίσω από αυτήν.
Είναι απαραίτητο ότι μια πολύ όμορφη γυναίκα, μια κουκλάρα (ή όπως αλλιώς την λέμε στην αντρική αργκό με κατάληξη -άρα) θα έχει χαμηλό IQ ή θα είναι ακαλλιέργητη;
Τι να σας πω… Η αλήθεια είναι πως μια κοπέλα που από μικρή ηλικία αφιερώνει ώρες καθημερινά διαλέγοντας ρούχα, επιλέγοντας το σωστό concealer και παίρνοντας ιδέες για το χτένισμά της μέσα από τα χτενίσματα των celebrities, θυσιάζει χρόνο σε πράγματα που δεν την κάνουν πιο έξυπνη ή πιο καλλιεργημένη. Αν διάβαζε κάνα μυθιστόρημα ή το Χρονικό της Τέχνης του Gombrich, αν έβλεπε ταινίες, αν παρατηρούσε όσα γίνονται μέσα και έξω από το σπίτι της, μπορεί και να γινόταν ένα άτομο πιο πλήρες πνευματικά. Είναι απλοϊκός ο τρόπος σκέψης μου, αλλά νομίζω πως δεν είμαι λάθος σ’ αυτό που λέω.
Σκέφτομαι όμως και το άλλο: Oλόκληρος Ντοστογιέφσκι (ο αγαπημένος μου συγγραφέας) είχε πει πως «στο τέλος, η ομορφιά είναι αυτή που θα σώσει τον κόσμο». Ούτε η δημιουργικότητα, ούτε η φιλοσοφία, ούτε η ευστροφία – αλλά η ομορφιά. Πόσα μεγάλα έργα, γυναικών και αντρών, δεν έγιναν για να γοητευτεί ένας όμορφος άνθρωπος ο οποίος πιθανότατα ήταν και η πηγή έμπνευσης πίσω από αυτά; Άρα λοιπόν, μήπως η ομορφιά προηγείται όλων των άλλων;
Διαβάστε περισσότερα εδώ