Κλικ Νο.005- Χριστουγεννιάτικο πνεύμα-μόνο-ψάχνει
Αγαπώ τα Χριστούγεννα με τον ίδιο τρόπο που αγαπάς το πρώτο αρκουδάκι που σου χαρίστηκε ποτέ: Αναδρομικά. Οκ σε μπέρδεψα. Θα σου εξηγήσω. Όταν σου χαρίστηκε εκείνο το αρκουδάκι ήσουν ίσως πολύ μικρή για να το θυμάσαι ή για να εκτιμήσεις την αξία του κι όμως αργότερα, όταν το ξαναπέτυχες, ξεχαρβαλωμένο σε μια κούτα στην αποθήκη να μαζεύει σκόνες και υγρασία, το εκτίμησες όσο δεν το είχες κάνει ποτέ. Κι αυτό γιατί μπορεί σήμερα να μη θυμίζει σε τίποτα το μαλλιαρό αρκούδο πού ήταν κάποτε, όμως κοιτώντας το σου έρχονται στο μυαλό flash back οι πιο όμορφες στιγμές των παιδικών σου χρόνων. Μερικές μπορεί να μην τις θυμάσαι καν. Η γλυκύτητα όμως και η θαλπωρή είναι ακόμη εκεί.
Κάπως έτσι συμβαίνει με μένα και τα Χριστούγεννα. Είναι αυτό που λέμε «Κάθε πέρυσι και καλύτερα». Και προφανώς δεν άλλαξε η γιορτή, εμείς αλλάξαμε και μαζί με αυτή την αλλαγή- ενηλικίωση ξέφτισε κάπως και η όλη «χριστουγεννιάτικη μαγεία».
Νομίζω σε όλους συμβαίνει καθώς μεγαλώνουμε να το βρίσκουμε όλο και πιο δύσκολο να νιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Τα γράμματα στον «dear Santa» αντικαθίστανται με λίστες για ψώνια ώστε να «κλέψεις» την παράσταση στο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν,τα μελομακάρονα δεν είναι πια το ίδιο γλυκά, όσο όταν τα «έκλεβες» από τη γυάλινη πιατέλα (ρίχνοντας κλεφτές ματιές μη σε πάρει μυρωδιά η μητέρα σου) και η μόνη μας μέριμνα δεν είναι πότε θα νιώσουμε την ηδονή του περιτυλίγματος που σκίζεται στα δύο για να αποκαλύψεις το νέο μας παιχνίδι, αλλά αν θα προλάβουμε να κλείσουμε εγκαίρως τραπέζι σε κάποιο γνωστό ελληνάδικο/ club. Όχι απαραίτητα επειδή θέλουμε, αλλά επειδή είναι «έθιμο», τη στιγμή που τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα αποτελούν έθιμο… προς εξαφάνιση.
Μέχρι πριν δυο χρόνια περίπου είχα μπει στη διαδικασία να απαξιώσω οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο . Μη με ρωτάς γιατί, απλά μου φαινόταν ανούσιο. Πέρυσι όμως με επισκέφτηκαν τα 3 πνεύματα των Χριστουγέννων και από τότε, σαν άλλος Εμπενίζερ Σκρουτζ, ξαναβρήκα το δικό μου χαμένο χριστουγεννιάτικο πνεύμα.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων που πέρασαν, ήρθε αγκαλιά με εκείνο τον ξεχαρβαλωμένο αρκούδο που λέγαμε. Μου θύμισε πως δεν χρειάζεται να είσαι παιδί για να νιώσεις τον ενθουσιασμό των Χριστουγέννων, αρκεί να θυμάσαι να είσαι παιδί στη ψυχή. Από τότε, κάθε βράδυ παραμονής, γυρνώντας στο σπίτι, παίρνω αγκαλιά την κουβέρτα, μια καυτή κούπα σοκολάτας και κάθομαι στο σκοτεινό δωμάτιο δίπλα στο δέντρο, μέχρι να δω το πρώτο φως της ημέρας. Μπορεί ο Santa Claus να φιλοτιμηθεί και να’ρθει φέτος, πού ξέρεις;
Διαβάστε περισσότερα εδώ