Τίναξα την άχνη από τον κουραμπιέ. Το λες και δίαιτα!
Αυτό το αστείο που κυκλοφορεί στο internet τον τελευταίο καιρό με έκανε να γελάσω περισσότερο από ό,τι έπρεπε την ώρα που το διάβασα, όχι γιατί είναι πια τόσο κωμικό, αλλά επειδή είναι αλήθεια. Ταυτίζεσαι. Χθες, για παράδειγμα, έφτιαξα μελομακάρονα με μαύρη ζάχαρη και αλεύρι ολικής για να μπορώ να φάω όσα θέλω χωρίς τύψεις. Πόσες θερμίδες να γλίτωσα; Όχι και τόσες μάλλον.
Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα φοράω το καλό μου φόρεμα – με μπολερό για να κρύβει το μπρατσάκι- η πεθερά μου μού πασάρει τις πιατέλες με τη γέμιση και ό,τι παχυντικό υπάρχει, η μαμά μου συμφωνεί για το πόσο ωραίο είναι το φαγητό και επιμένει να φάω λίγο ακόμα. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, ξεχνάει τον μητρικό της ρόλο για λίγο (αυτόν που την κάνει να θέλει να με ταΐσει για να μεγαλώσω) και μου λέει ως γυναίκα προς γυναίκα ‘αύριο μην φας πολύ γιατί πάχυνες κάπως’. Τότε είναι η στιγμή που ανοίγουμε τα δώρα, μια διαδικασία που προσωπικά μου φέρνει φοβερή αμηχανία. Γιατί από τη μια νιώθω περίεργα να παίρνω δώρα χωρίς να έχω κάνει κάτι- μόνο και μόνο επειδή είναι γιορτές- και από την άλλη γιατί ντρέπομαι όταν μου παίρνουν ακριβά δώρα. Έτσι κάθε φορά πριν το ανοίξω, ρωτάω «Τι είναι; Τρώγεται;» για να δείξω στον άλλο ότι ακόμα και μια σοκολάτα –προπάντων μια σοκολάτα- είναι ό,τι πρέπει για να με ευχαριστήσεις.
Κάπως έτσι κάθε Χριστούγεννα ταυτίζομαι με την Ελένη Μενεγάκη. Δεν έχουμε πολλά κοινά: Εκείνη είναι κουκλάρα, ψηλή, ξανθιά. Εγώ είμαι κοντή, κανονική, μελαχρινή.
Διαβάστε περισσότερα εδώ