Κάθε πρωί, στο δρόμο για το γραφείο, σκέφτομαι διάφορα. Είναι βαρετή η διαδρομή, πιστέψτε με.
Σήμερα λοιπόν, σκεφτόμουν πως αν υπάρχει κάτι που συνδέει την τωρινή μου δουλειά με την παλιά και με την ακόμα πιο παλιά, αυτό είναι ο Τζούμας. Περνάνε τα χρόνια, αλλάζω περιοχές, αλλάζω περιοδικά και sites, αλλάζω γενικώς, όμως η φωνή του Τζούμα από την εκπομπή του στον En Lefko είναι πάντα εκεί, κάθε πρωί.
Δεν τον ακούω ποτέ ολόκληρο. Τον βάζω για λίγο, γιατί δεν μπορώ τις διαφημίσεις. Μου έχει φτιάξει άπειρες φορές το κέφι, με έχει εκνευρίσει (όταν π.χ. είναι λιγομίλητος ενώ εγώ θέλω το κάτι παραπάνω), με έχει κάνει να βάλω τα γέλια μέσα στο λεωφορείο και να κάνω ότι διαβάζω sms, για να μη με περάσουν οι συνεπιβάτες μου για βλαμμένο.
Ως ραδιοφωνικός παραγωγός (γιατί κατά βάση ηθοποιός είναι), ο Κωνσταντίνος Τζούμας έχει κατά τη γνώμη μου δύο μεγάλα χαρίσματα: Το πρώτο είναι η φωνή του. Χαίρεσαι να την ακούς. Σε χαλαρώνει, όπως οι φωνές των crooners – είναι σε τέτοιο επίπεδο. Το δεύτερο είναι το ότι μιλάει λες και μιλούν δύο άνθρωποι. Λέει ας πούμε: “Πού γίνεται αυτή η έκθεση; Α ναι, στο Μπενάκη. Μάλιστα… Ε, ξέρεις, συμβαίνουν πράγματα…». Με αυτό τον τρόπο έχει και τον απόλυτο έλεγχο του τι λέγεται και την ενέργεια δύο ανθρώπων που συζητούν. Επιπλέον, η εκπομπή του είναι αυτό που είναι και λόγω των μουσικών επιλογών της Kafka (Κατερίνας Καφεντζή), που πολλές φορές πιάνεται από ένα σχόλιό του και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει βρει τραγούδι που ταιριάζει σε αυτό (χωρίς προ-συνεννόηση, ο Τζούμας δεν προετοιμάζει ποτέ αυτά που λέει, όσοι τον ακούν το ξέρουν).
Κάποιοι λένε πως είναι σνομπ. Πως είναι είρων. Πως μεγαλοπιάνεται. Πως διηγείται ιστορίες από τη Νέα Υόρκη που μπορεί και να μη συνέβησαν ποτέ, πως ουσιαστικά αυτό στο οποίο είναι πραγματικά καλός είναι το να πλασάρει τον εαυτό του. Μου έχουν διηγηθεί περιστατικό ότι μια φορά είδε στο καφέ «Φίλιον» μια εντελώς κακοντυμένη κοπέλα και φώναζε μπροστά στον κόσμο «έγκλημα, καλέστε την αστυνομία του στιλ!». Ή ότι παλιότερα συνήθιζε να κάθεται στο ίδιο καφέ με τους φίλους του σε σειρά και να βαθμολογούν φωναχτά με άριστα το «10» τις γυναίκες που περνούσαν. Δεν ξέρω, εμένα μου φαίνονται χαριτωμένα όλα αυτά – και ιδίως από έναν επώνυμο, που θα μπορούσε να έχει διαρκώς στο μυαλό του το τι θα πει ο κόσμος.
Διαβάστε περισσότερο εδώ