Όταν (η δίαιτα) σου φαίνεται υπερβολικά εύκολη κάτι δεν πάει καλά!
Το Πάσχα που μας πέρασε, πήγα σε ένα κυκλαδίτικο νησί από αυτά που έχουν εντυπωσιακά έθιμα τη νύχτα της Ανάστασης, βεγγαλικά και μαγειρίτσες να μυρίζουν σε κάθε πλακόστρωτο στενάκι. Ο ξενοδόχος ήταν ένα νέο παιδί, χαμογελαστός και πολύ ενθουσιασμένος με τη δουλειά του. Είχε όμως ένα ελάττωμα: Ήταν υπερβολικά ευγενικός. Γιατί με ενόχλησε αυτό; Γιατί κάθε φορά που έβγαινα από το δωμάτιο μου μιλούσε γύρω στο μισάωρο (και βάλε) για το νησί, τις ταβέρνες, τη γυναίκα του, το παιδί του, την αγαπημένη του ομάδα, το ξενοδοχείο. Κι επειδή τίποτα δεν θα μου χαλούσε τη διάθεση, ήμουν κι εγώ ευγενική και προσπαθούσα να χαλαρώσω και να ευχαριστηθώ την κουβέντα με ένα καινούριο άνθρωπο που έμπαινε στη ζωή μου (έστω και για 3 μέρες).
Τι σχέση έχει αυτό με τη δίαιτα; Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το καθετί δύσκολο (μικρό ή μεγάλο) στη ζωή σου, σε ακολουθεί όχι μόνο ως άνθρωπο, ως επαγγελματία, ως σύντροφο αλλά και ως γυναίκα που προσπαθεί να γίνει πιο όμορφη, να αλλάξει την εμφάνισή της και να κάνει δίαιτα. Την πρώτη μέρα που ξύπνησα στο νησί, χωρίς ξυπνητήρι και χωρίς άγχος, ένιωθα για πρώτη φορά μετά από καιρό χαλαρή και χαρούμενη. Ο ξενοδόχος μας είχε πει ότι θα μας φέρει πρωινό στο δωμάτιο κι εγώ δεν είχα σκοπό να μιζεριάσω με καμιά δίαιτα. Χτύπησε την πόρτα και παρόλο που ήμουν με τις πιτζάμες και δεν είχα ξυπνήσει καλά-καλά (ούτε ο καλός μου), άνοιξα την πόρτα αμέσως. Πήρα τον δίσκο, τον ακούμπησα στο τραπεζάκι κι εκείνος μας ρώτησε πως κοιμηθήκαμε. «Τέλεια, ευχαριστούμε πολύ για όλα», είπα κι έκανα κίνηση να κλείσω την πόρτα. Στάθηκε εκεί όμως κι άρχισε να μιλάει για τον ήλιο, τη θάλασσα, τα όμορφα κτίρια. Έγνεφα χαμογελώντας χωρίς να ακούω πια. Ο μονόλογος είχε ξεπεράσει το 20λεπτο, πεινούσα, δεν είχα αντοχές, ήθελα να φωνάξω, αλλά η ευγένεια με σταματούσε.
Διαβάστε περισσότερα εδώ