Λένε ότι ένα παιδικό βιβλίο θεωρείται επιτυχημένο, αν «πείσει» και έναν ενήλικο να το διαβάσει μέχρι το τέλος.
Αν ισχύει αυτό – που ισχύει – το «Δεν θέλω να μάθω να διαβάζω», το νέο, 13ο βιβλίο του Άρη Δημοκίδη, σε «αρπάζει» από τον τίτλο , (όσο χρονών και να ‘σαι) και δεν σε αφήνει μέχρι την τελευταία σελίδα.
Γενικώς, ο Δημοκίδης είναι ο άνθρωπος που ξέρει να αφηγείται, να βάζει σε σειρά, γεγονότα, ιστορίες, καταστάσεις (σ.σ.: το αποδεικνύει καθημερινά μέσα από τη στήλη του «Μικροπράγματα» και ως υπεύθυνος του Lifo.gr).
Γράφει με τον πιο κατανοητό και μαζί διεισδυτικό τρόπο αυτά που πολλοί σκεφτόμαστε για τα πιο απλά, αλλά και τα πιο σύνθετα της επικαιρότητας και με τον ίδιο ψύχραιμο και γλυκό τρόπο «τσιμπάει» ένα δυσκολάκι της καθημερινότητας των περισσότερων γονιών: το βλαστάρι «μας» – κόρη, γιος, ανίψι – που αρνείται τα γράμματα μέσα από την πένα του Άρη γίνεται ένα συναρπαστικό, διδακτικό ταξίδι. Ένα παραμύθι, «αλλιώς».
Πρωταγωνιστής του ο μικρός Νίκος που έχει σιγουριά ότι τα γράμματα δεν του χρειάζονται, γι’ αυτό και ορκίζεται να μη μάθει να διαβάζει ποτέ. Έλα, όμως, που ένα βράδυ ζει μια φοβερή περιπέτεια που του αλλάζει γνώμη για το διάβασμα.
Κάπως έτσι, ο πιτσιρικούλης ανακαλύπτει ότι το να ξέρεις να διαβάζεις, μπορεί και να σε κάνει σούπερ ήρωα.
Όμορφη ιστορία, μοιάζει και λίγο φυσική συνέχεια του «Παιδιού που δεν αγαπούσε τα βιβλία» πάλι από την ευρηματική πένα του Δημοκίδη, με ολοζώντανη εικονογράφηση της Έφης Λαδά, το «Δεν θέλω να μάθω να διαβάζω» (εκδόσεις «Μεταίχμιο») δεν είναι από τα παιδικά βιβλία που έχουμε συνηθίσει.
Κυρίως, γιατί ναι μεν απευθύνεται σε παιδιά από 6 ετών και πάνω, άλλα άνετα του ρίχνουν χορταστικές κλεφτές ματιές και οι μεγάλοι. Ακριβώς, όπως κρυφακούμε ή κρυφοκοιτάζουμε γονείς να ψιλοκουβεντιάζουν και να κλέβουν χαριτωμένες απαντήσεις από τα μικρά τους.
Πηγή: JOY