Θα μπορούσα να σου πω πάνω από 20 λόγους για τους οποίους μου αρέσει να απολαμβάνω το φαγητό, να μην με νοιάζει τι θα φάω και πότε, να αγαπάω το σώμα μου παρά τα παραπανίσια κιλά. Αυτό, όμως, είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι καταλάβω γιατί –παρά το γεγονός ότι απολαμβάνω το φαγητό όπως και η αδύνατη κολλητή μου- εγώ είμαι ακόμα παχιά ενώ εκείνη ήδη έχει αρχίσει να ανυπομονεί για τις βόλτες της με το μπικίνι στην παραλία.
Μετά από πολλά χρόνια δίαιτας και –κυρίως-γκρίνιας, αυτοί είναι οι λόγοι που κάθε πρωί που ξυπνάω το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι ακόμα δεν έχω χάσει ούτε ένα κιλό:
Μου αρέσει το σώμα μου: Είναι αλήθεια ότι γκρινιάζω γιατί πετάγεται η κοιλιά μου κάθε φορά που φοράω τζιν και δεν στρώνει καλά το (φαρδύ) μπλουζάκι που φοράω. Είναι αλήθεια ότι η αγορά ενός μαγιό είναι για μένα εφιάλτης, όπως επίσης και το να φορέσω ένα skinny jean χωρίς να με κοιτάνε στο δρόμο (ή έτσι νομίζω;),όμως κατά βάθος μου αρέσει το σώμα μου και το αγαπώ. Θέλω να γίνει καλύτερο, αλλά δεν έχω μεγάλο κίνητρο για να αλλάξω, μειώνοντας το φαγητό ή κάνοντας εξαντλητική γυμναστική.
Δεν θέλω να πεινάσω: Δεν αναφέρομαι στην πείνα που δικαιολογημένα αισθάνονται άνθρωποι που –αντίθετα με εμάς- δεν έχουν να φάνε. Αναφέρομαι στην πείνα στην οποία υποβάλλουμε τον εαυτό μας όταν ξαφνικά από 2.000 θερμίδες προσπαθούμε να περιοριστούμε σε 800 κάνοντας μια δίαιτα εξπρές, αποκλείοντας τη ζάχαρη, το λευκό ψωμί, τους υδατάνθρακες, τα γλυκά, το αλκοόλ, τα λιπαρά. Δεν έχω θέληση, θα πει κάποιος, μου αρέσει το νόστιμο φαγητό, θα πει άλλος, δεν αντέχω να μιζεριάζω θα έλεγε η Etta, το χοντρό κορίτσι που κρύβω μέσα μου.
Διαβάστε περισσότερα εδώ