Ξερά, μπαίνω στο θέμα: το πρωί, στο τρένο, «καρφί» στο απέναντι κάθισμα, καθόταν ένας «βραχνάς». Κυριούλα, με μαλλί – λάχανο, ενδυμασία ελληνίδας μάνας της δεκαετίας του ’70 (φούστα / μπλούζα / κομποσκοίνι / τσάντα – φαρμακαποθήκη), τσιριχτή φωνή να «ψέλνει» – αγχώνει κάποιον στο κινητό για τις Πανελλήνιες.
Και «πώς έγραψε το παιδί» κι «αν δεν πιάσει 18 σίγουρο, πάει καταστραφήκαμε» και «πρόσεχε τι φαί κάνεις» και «σταύρωσε το» και «να του δώσεις από την καλή τη βιταμίνη» και «το βράδυ οπωσδήποτε να κάνει μια επανάληψη».
Από τις δικές μου Πανελλήνιες με χωρίζει ένας αιώνας (καλά υπερβολές, αλλά μια 20ετία σίγουρα).
Κι εμείς είχαμε μία τοξική θεία στο σπίτι που έκανε την τρίχα – τριχιά με το πόσο έγραψα εδώ και πόσο πήρα εκεί, και ευτυχώς οι δικοί μου την είχαν σε ασφαλή απόσταση από την περίπτωση μου, που δεν την έλεγες και περίπτωση κλασικής, χαμηλοβλεπούσας μαθήτριας.
Βέβαια, ακόμη και έτσι, πολύ θα εκτιμούσα 4-5 sos για τις Πανελλήνιες, κάτι σαν τους Νόμους του Μέρφι που θα μ’ έσωζαν, αν όχι από ακρότητες, τουλάχιστον από μαύρες κι άραχλες σκέψεις, τύπου «τι θα γίνω», «θα καταλήξω σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα», «θα γίνω μια τελευταία, μια τιποτένια». Τρίχες.
Εσύ, που γράφεις τώρα και ιδρώνεις και στερείσαι και σου ‘χει φύγει η ψυχή από την αγωνία, θυμήσου ότι:
1. Οι Πανελλήνιες είναι μία τρελή φάρσα του συστήματος στη ζωή σου. Αν περάσεις, όλα καλά. Αν περάσεις εκεί που θες, ακόμη καλύτερα. Αν, όμως, ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ, δεν έγινε και τίποτα. Αλήθεια σου λέω. Ξέχνα τον μπαμπά, τη μαμά, τη θεία που τσιρίζουν πάνω από τετράδια και σημειώσεις. Η ζωή είναι δική σου και πρέπει να τη φτιάξεις όπως θες. Δίνεις του χρόνου. Ή δεν δίνεις.
Διαβάστε περισσότερα εδώ