Τι φρούτα βγάζει η Eurovision; Εποχικούς stars (ή και όχι), τραγούδια για το καλοκαίρι, έξοδα, έξοδα, έξοδα (και χρέη, χρέη, χρέη), γέλια και κλάμα, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, καταγγελίες, πάντα κατόπιν εορτής.
Ας πούμε, με την αποφώνηση των εκάστοτε παρουσιαστών, ξέρεις ότι αρχίζει το ξύλο. Και έχεις καμιά 10αριά σημεία σίγουρης γκρίνιας, πάντα συνοδευτικά της πίτσας, της μπύρας και του χαβαλέ που έκανες με τους φίλους σου εκείνο το βράδυ.
Και αυτομάτως ανοίγει το κουτάκι με τους «προφήτες». Και τις βλακείες. Το οποίο κουτάκι, παραδοσιακά κλείνει μετά τον Αύγουστο. Και πάντα υπάρχει μία κλαψομαρία (συγνώμη, κιόλας) για μετά. Όχι «μου κλέψαν το τραγούδι», λέει ο ένας, όχι «μου ‘κλέψαν τα γραφικά», λέει ο άλλος, όχι «μου ‘φαγαν το μπιφτέκι μου», όλοι μαζί. Και τι σου έκλεινε το στόμα, ρε παιδί μου, και δε μιλούσες πιο μπροστά;
Και ποτέ δεν βγαίνει άκρη και πάντα – για την περίπτωση της Ελλάδας – φταίει η βιαστική και low budget επιλογή και πάντα φταίει ο καλλιτέχνης και μπλα – μπλα –μπλα και ποτέ ο… «θεσμός», στη συγκεκριμένη περίπτωση ο διαγωνισμός.
Το ότι ο διαγωνισμός μπορεί να μετασχηματίζεται σε κάτι που δεν έχει σχέση μ’ αυτό που ξέραμε, μας αφορά καθόλου; Γιατί, την αμαρτία μου θα την πω, το βράδυ του Σαββάτου, βαρέθηκα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ