Αν είχε στόμα θα ‘βριζε. Κι αν είχε χέρια θα μούντζωνε. Βίαια πράγματα. Προτιμώ, να το σκέφτομαι σαν παιδάκι που όλο ψάχνει την καρέκλα του στο νηπιαγωγείο για να κάτσει κι όλο κάποιο άλλο του «τρώει» τη θέση.
Για ‘κείνο το ρημάδι το αναφορικό το «ό,τι» λέω, που όσο περνάει ο καιρός το ψάχνεις με τα κυάλια και το βρίσκεις το δόλιο να κλαίει πίσω από τους σκουπιδοντενεκέδες.
«- Τι θες να φάμε το βράδυ;», στέλνεις μήνυμα. «Ότι θες», σου απαντάει και τον συγχωρείς με όλη σου την καρδιά, γιατί είσαι ερωτευμένη και σκασίλα σου για το συντακτικό, την ορθογραφία και όλες τις γραμματικές του κόσμου μαζί.
«Σας ενημερώνουμε για τη συνέντευξη Τύπου ότι θα γίνει τότε και εκεί. Ότι χρειαστείτε με χαρά να σας εξυπηρετήσουμε», σου ‘ρχεται στο mail το Δελτίο Τύπου, με φαρδιά πλατιά την υπογραφή της υπεύθυνης επικοινωνίας και θες να της δαγκώσεις το μάτι.
Και το βλέπεις και σε κείμενα καθηγητών, ανθρώπων που κάποτε σου έβαλαν ένα 5, να! για κακή χρήση της γλώσσας και ψυχοπιάνεσαι. Και το βλέπεις και σε στήλες πολύ ψαγμένων αρθρογράφων ("ότι έχω κέφι", σου γράφει ο άλλος χρόνια τώρα και λες, δεν μπορεί από άποψη τον έχει λάθος τον τίτλο).
Διαβάστε περισσότερα εδώ